بررسی تویوتا کرولا GL – 1990

ششمین نسل از موفق ترین تویوتا تاریخ

 

معید حمیدی– در کتاب تاریخ خودرو، 3 نام معتبر‌ جلوه‌ای خاص دارند. فورد تایپ‌T، فولکس واگن بیتل و تویوتا کرولا، خودروهایی هستند که در دوره‌های طولانی عنوان «پرفروش‌ترین خودرو جهان» را از آن خود کرده بودند؛ خودروهایی که می‌توان از آنها به عنوان محبوب‌ترین و موفق‌ترین محصولات کمپانی‌های مادر نام برد. اما سوال اینجاست که چه چیز باعث شده که این خودروها به چنین موفقیتی دست پیدا کنند؟

 

طراحان این خودروها اصولا از ساده‌ترین المان‌های جذاب موجود در زبان طراحی هر کمپانی استفاده کرده تا با بهره‌گیری از پیشرانه‌ای کم‌حجم و کم‌استهلاک، کمترین هزینه ساخت را برای کمپانی پدید آورد. خودروهای پرفروش اصولا از دوام و کیفیت ساخت مناسبی برخوردارند و تیپ‌های مختلفی بر حسب ذائقه هر بازار برای خودرو در نظر گرفته می‌شود.

 کرولا چیست؟
پس از پایان جنگ جهانی دوم و با توجه به بحران سوخت و همچنین جان گرفتن دوباره کارخانجات صنعتی، کمپانی‌های خودروسازی به خودروهای کم‌مصرف روی آوردند. در این بازه زمانی، خودروهای حبابی همچون ب‌ام‌و‌های ایزتا، توپولینو، فیات 500 و … به دلیل مصرف مناسب سوخت و همچنین سهولت استفاده در سفرهای درون‌شهری، بسیار محبوب شدند. اما در این میان، برخی خانواده‌ها به خودرویی با فضای سرنشین و بار مناسب، اما استهلاک پایین نیاز داشتند. از همین رو، انتخاب‌هایی همچون اپل کَدت و تویوتا کرولا پیش رویشان قرار گرفت. نخستین نسل از این تویوتای مشهور و محبوب در سال 1966، تحت کد بدنه E10 و با پیشرانه 1.1 لیتری روی خط تولید قرار گرفت. 4 سال بعد، یعنی در سال 1970 میلادی دومین نسل کرولا،  با کد اتاق E20 و با پیشرانه‌های 1.4 و 1.6 لیتری (نمونه 1.6 لیتری با دو میل بادامک) به بازار راه یافت. در سال 1974 با توجه به استقبال خریداران از دومین نسل این خودرو، تویوتا برای تبدیل نام کرولا به پرفروش‌ترین خودروی جهان مصمم شد و البته موفق هم بود. تویوتا در طی تولید 7 نسل از این خودرو تا سال 1996، توانست نام کرولا را به عنوان پرتعدادترین خودروی جهان (تحت نام)، به میزان 40 میلیون دستگاه در کتاب رکوردهای گینس ثبت کند و هنوز هم این نهضت پایدار است؛ در حال حاضر یازدهمین نسل از تویوتا کرولا با کد E160 به عنوان پرفروش‌ترین محصول تویوتا در صدر می‌درخشد.
پیش از وقوع انقلاب اسلامی ایران و با آزادی واردات خودرو، خودروهایی همچون تویوتا کرونا و تویوتا کارینا با توجه به قیمت و امکانات و صد‌البته کیفیت ساخت مناسب، بسیار محبوب شدند اما جالب اینجا بود که وارد‌کننده تنها تعداد بسیار محدودی از تویوتا کرولای نسل دوم به بازار ایران تزریق کرده بود و ورود رسمی این نام به بازار را می‌توان از بازگشایی واردات خودرو در اوایل دهه90 میلادی و عرضه ششمین نسل این خودرو با کد بدنه E90 به بازار ایران دانست. کرولای E90 در سال 1987 معرفی شد و از اواخر 1989 به بازار داخلی راه یافت. این خودرو با پیشرانه‌های مختلف، دو نوع محور فعال جلو و یا دو‌دیفرانسیل (تحت عنوان Al-Trac) و البته تیپ‌های مختلفی همچون GL ،‌GX و GTi و در کلاس کامپکت (نخستین کرولای کامپکت پس از گذشت 30 سال از تولید خودرو) عرضه می‌شد و در مقایسه با رقبای همدوره، از ظاهر مناسبی برخوردار بود. در این شماره به سراغ نمونه‌ای از تویوتا کرولا 1990 تیپ GL با پیشرانه 1.6 لیتری می‌رویم.

ظاهری ساده
با نیم‌نگاهی به خودروهای مردمی مربوط به اواسط دهه 80 میلادی، خیلی زود به تفاوت و انقلاب طراحی این دوره پی خواهیم برد؛ خودروهایی که تا قبل از این از خطوط بدنه خشن و خشک و همچنین چراغ‌های دایره یا مربع بهره می‌بردند، اما با تغییر خط‌مشی طراحی خودروی جهانی، رفته رفته شمایل پویا و البته ظرافت‌های بیشتری به ظواهر خودروها افزوده شد. کرولای 4.2 متری نیز از این قانون تبعیت می‌کند. چراغ‌های مستطیل‌شکل در امتداد جلوپنجره، چهره آشنای بسیاری از تویوتا‌های دهه‌های 80 و 90 میلادی را یاد آور می‌شود. سپر فایبرگلاس مشکی‌رنگ که در تیپ‌های بالاتر همرنگ با بدنه عرضه می‌شود و همچنین فقدان یک پروژکتور داخل سپر، جزئیاتی است که در ابتدا دیده می‌شود. جثه کوچک خودرو به همراه جزئیات مشکی‌رنگ، DNA یک خودرو اقتصادی را تلقین می‌کند. در بخش عقب، صندوق با شیب تقریبا افقی و بدون هیچ ظرافتی طراحی شده و چراغ‌های بسیار بزرگِ دُم، در کنار چراغ‌های پلاک نه‌چندان ظریف، بخشی از نمای عقبی خودرو را تشکیل می‌دهند.

کابین
یکی از مهم‌ترین عوامل تمام‌کننده قیمت هر خودرو، کیفیت و جنس متریال به کار رفته در کابین یک خودرو است. از میزان آپشن‌های رفاهی اضافه گرفته تا تعداد وسایل الکترونیکی، همه تعیین‌کننده ریال به ریال قیمت تمام شده در یک خودروست. به همین خاطر هر آپشن، مخصوص یک کلاس خودرویی طراحی می‌شود. برای مثال شما هیچگاه شاهد ماساژور صندلی در یک سدان کامپکت نخواهید بود. اما گاهی اوقات برای کاهش هزینه‌ها، از برخی آپشن‌های ضروری نیز کاسته می‌شود. کرولای GL به عنوان تیپ پایه این خودرو با کابینی بسیار ساده و پوشیده از پلاستیک فشرده مشکی رنگ، با طراحی مخصوص به خودروهای دهه 90 میلادی، غربیلک فرمان غیر هیدرولیک دو شاخته، شیشه بالابرهای دستی و امکاناتی از این دست، معنای حقیقی یک خودروی اقتصادی را می‌رساند.
فضای پای سرنشینان برای نگارنده با 189 سانتی‌متر قد، بسیار مناسب است. در بخش جلو، زانوها آنچنان برخوردی با داشبورد و مجموعه کنسول پیدا نخواهند کرد اما در ردیف دوم، با توجه به تنظیم صندلی‌های جلو در وضعیتی راحت برای نگارنده، آنچنان فضایی باقی نمی‌ماند و البته از این خودرو نباید انتظار ارائه فضای سرنشینی همچون کریسیدا داشت. با توجه به سادگی چیدمان ادوات، کابین خودرو از آرگونومی مناسبی برخوردار است اما این سادگی در مقایسه با رقبای مشابه در بازه قیمتی می‌تواند کمی حوصله‌سر‌بر  باشد.

 

پیشرانه
پیشرانه‌های متعددی اعم از 4 سیلندر‌های 1.3 لیتری 12 سوپاپ، 1.6 لیتری 16 سوپاپ کابراتوری و انژکتوری، 1.5 لیتر مختص بازار ژاپن و در نهایت پیشرانه 1.6 لیتری سوپرشارژ شده 165 اسب بخاری و 2 گزینه دیزل، برای این خودرو قابل سفارش بود. از این رو وارد‌کننده به سراغ نمونه‌های 1.3 و 1.6 لیتری کاربراتوری در 2تیپ GL و XL (نمونه‌های اروپایی با 2 جعبه دنده 5 سرعته دستی و 4 سرعته اتوماتیک و سطوح آپشن متفاوت)  رفت و به غیر از نمونه سدان، تعداد محدودی از کرولاهای لیفت بک نیز به بازار داخلی راه یافت. خودروی مورد آزمایش از پیشرانه 1.6 لیتری 16 سوپاپ با کد 4A-F و کاربراتور دو‌دهنه بهره می‌برد که توانایی تولید 95 اسب بخار را داشت. برای مقایسه باید گفت که در همان زمان دوو اسپروی 2 لیتری با تکنولوژی پاشش سوخت انژکتوری TBi، تنها 5 اسب بخار بیشتر تولید می‌کرد. اما برگ برنده دومی نیز در پیش است. دوام فوق‌العاده بالا، چیزی است که همه از یک پیشرانه طراحی شده توسط ژاپنی‌ها انتظار داریم. طبق اظهار مالک، خودروی مورد آزمایش به صورت صفر‌کیلومتر توسط پدر وی خریداری شده و در طی 24 سال، کیلومتر‌شمار خودرو یک دور کامل زده و در این سال‌ها تنها یک بار به تعویض واشر سرسیلندر نیاز پیدا کرده.

پشت رول
پیشرانه با تک استارت روشن می‌شود و خیلی زود آرام می‌گیرد. در این خودرو خبری از عقربه دور موتور نیست پس هنگام تعویض دنده می‌بایست خیلی خوب به صدای پیشرانه گوش دهید! صندلی‌ها را بار دیگر از طریق اهرم‌های دستی در 6 جهت مختلف تنظیم کرده تا دید مناسبی نسبت به شیشه‌ها و همچنین تسلط خوبی روی ادوات هدایتی پیدا کنیم. کرولا با صندلی‌های کوچک و در عین حال راحت و البته کمربرندهای 3 نقطه‌ای قفل‌شونده، راننده را در‌بر‌می‌گیرد. به لطف بهره‌مندی از ستون‌های نازک در طرفین خودرو، تسلط راننده بر اطراف مناسب است. کرولا از کلاچی نرم، در حد و اندازه پژو پارس بهره می‌برد و این مسئله در کنار فواصل دنده‌های کوتاه این خودرو، رانندگی شهری را سهولت می‌بخشد. حرکت را بسیار آرام آغاز می‌کنیم و دنده‌ها را یکی پس از دیگری در پایین‌ترین دور ممکن، طوری که صدای ناک از پیشرانه به گوش نرسد، تعویض می‌کنیم. کرولا در استفاده درون‌شهری بسیار آرام است و با توجه به استفاده از تعلیق نرم، جذب‌کننده خوبی برای دست‌اندازهای ریز و درشت (البته نه در حد خودروهای همدوره بزرگ‌تری همچون میتسوبیشی گالانت، هوندا آکورد و یا دوو اسپرو) به نظر می‌رسد. اما مهم‌ترین نقطه ضعف این خودرو فرمان غیر‌هیدرولیک به همراه غربیلک دوشاخه نه‌چندان خوشدستی است که هرچند نسبت به دیگر خودروهای غیرهیدرولیک نرم‌تر عمل می‌کند اما در ترافیک‌های سنگین و هنگام جابه‌جایی برای پارک‌کردن، کمی با مشکل مواجه خواهید شد. با قرار‌گیری در جاده‌ای صاف اقدام به شتاب‌گیری با خودرو می‌کنیم و باید گفت که کرولا به لطف بهره‌گیری از یک پیشرانه 16 سوپاپ قدرتمند نسبت به حجم موتور و البته کاربراتور دو‌دهنه مناسب، شتاب‌گیری فوق‌العاده خوبی از خود به نمایش می‌گذارد. جالب اینجاست رکورد شتاب صفر تا100 برای این خودرو در حدود 11 ثانیه اعلام شده، اما در روز آزمایش به عدد 10.5 ثانیه رسیدیم!
خودروهای دهه 90 میلادی اصولا از ترمزهای ضعیفی در برابر جثه سنگین بدنه بهره می‌برند اما در مورد تویوتا کرولا داستان کمی متفاوت است. بوستر ترمز کمی قدرتمندتر از جثه یک تنی خودرو عمل می‌کند اما تنها مشکل اینجاست که پدال ترمز تا یک‌سوم مسیر چندان تاثیری روی خودرو نخواهد داشت و پس از اندکی افزایش فشار، خودرو شدیدا شتاب G منفی ایجاد می‌کند! البته این موضوع در مورد چراغ‌های ترمز هم همین گونه عمل کرده و تا یک سوم راه پدال، چراغی روشن نخواهد شد!

جمع‌بندی
در بازار امروز دهه نودی‌ها با بودجه 9 تا 16 میلیون تومان می‌توان یک دستگاه تویوتا کرولای نسل ششم خریداری کرد. اگرچه با این هزینه می‌توان گزینه‌های متعدد و بعضا بهتری همچون دوو ریسر، انتخاب کرد اما مهم‌ترین برتری کرولا نسبت به رقبای کُره‌ای و برخی از ژاپنی‌ها، استهلاک پایین پیشرانه و دوام قطعات تولیدی در درازمدت محسوب می‌شود. سواری راحت و کمک فنرهای نرم، مهم‌ترین مشخصه مشترک در بین بخش فنی خودروهای دهه نودی است اما پیشرانه قدرتمند، با کشش عالی، چیزی است که در نمونه 1.6 لیتری این خودرو، بیش از رقبا دریافت خواهید کرد.
در بخش تهیه قطعات با مشکلی رو‌به‌رو نخواهید بود. ادوات خام و نوی ظاهری همچون گلگیرها، چراغ‌ها و همچنین جلوپنجره‌ها در بازار موجودند و قطعات فنی نیز به وفور یافت می‌شوند. اما مهم‌ترین مسئله، کمبود مکانیک خبره برای تعمیر و تنظیم پیشرانه است که البته با کمی دست به آچار بودن می‌توان از پس بسیاری از مشکلات خودرو بر آمد.
اما در هنگام خرید توجه داشته باشید که شاسی خودرو پوسیدگی و یا ترکی نداشته باشد و حتی‌الامکان از خرید خودرویی با شاسی ترمیم شده دوری کنید. سیستم تزریق سوخت به سیلندر، خصوصا کاربراتور پیچیده دو‌دهنه و همچنین سوپاپ‌های 4 گانه خودرو، به دقت بررسی شود تا پیشرانه در حالت دور پایین صدای اضافی نداشته باشد.
در پایان لازم می‌دانیم تا از همکاری صمیمانه مالک محترم خودرو، دوست عزیزمان آقای «سالار ملکی‌زاده» کمال سپاس و قدردانی را به جای آوریم.

 

عصر خودرو