بررسی کانسپت لینکلن که به تاریخ پیوست
دنیای خودرو در سال ۲۰۰۲ بسیار متفاوت بود؛ و منظور ما از متفاوت، بزرگتر بودن آنهاست. شاسی‌بلندها و پیکاپ‌ها بزرگتر می‌شدند و سدان‌های بزرگ آمریکایی هنوز پرطرفدار بودند. بنابراین هنگامی که کانسپت لینکلن کنتیننتال ۲۰۰۲ در نمایشگاه خودروی لس آنجلس با یک موتور V-۱۲ روی صحنه رفت، نسخه تولیدی آن کاملاً قابل قبول بود. با بهره‌مندی از آینده‌نگری، می‌دانیم که یک پرچمدار V-۱۲ هرگز رونمایی نشد و اکنون مدل کنتیننتال که در سال ۲۰۱۷ احیای کوتاهی داشت، از بین رفته است.
لینکلن کانسپت کنتیننتال را به عنوان ویترینی از زبان طراحی آینده این برند معرفی کرد. مجموعه‌ای از رینگ‌های ۲۲ اینچی، بر مشخصات کاملاً متمایز این سدان تسلط داشتند. دستگیره‌های درب‌ها به این ظاهر کمک می‌کردند. فضای داخلی این خودرو مجهز به صفحه نمایش و OLED lighting بود، فناوری‌ای که در بازار امروز رایج است.
موتور ۶.۰ لیتری V-۱۲ زیر کاپوت یک موتور معمولی نبود. این یک کانسپت کاملاً کاربردی بود و یک پیشرانه ۱۲ سیلندر را از استون مارتین (که در آن زمان زیر مجموعه فورد بود) قرض گرفت که ۴۱۴ اسب بخار قدرت داشت. طبق بیانیه مطبوعاتی کانسپت اصلی فورد، این خودرو به چرخ‌های عقب از طریق یک گیربکس شش سرعته اتوماتیک نیرو می‌داد و دارای ترمزهای شش پیستونی جلو با روتورهای ۱۶ اینچی بود.
کانسپت کنتیننتال به لینکلن کمک کرد تا نسخه‌های به روز شده Town Car و نویگیتور را برای مدل سال ۲۰۰۳ همراه با آویاتور جدید مبتنی بر فورد اکسپلورر عرضه کند. در حالی که هیچ یک از این خودروها دارای نشانه های طراحی مشخص شده توسط این کانسپت نبودند، مدل Zephyr مبتنی بر فورد فیوژن برخی از این وعده‌ها را عملی کرد.
اگر موج SUV با چنین قدرتی وارد نمی‌شد، احتمالاً یک نسخه تولیدی از این خودرو زنده می‌شد. در عوض، لینکلن نسل نهم کنتیننتال را در سال ۲۰۰۲ بازنشسته کرد و Zephyr را به عنوان جانشین آن باقی گذاشت.
این کانسپت از طریق حراجی RM Sotheby’s Monterey در سال ۲۰۱۰ به قیمت ۵۶۱۰۰ دلار فروخته شد، سپس در سال ۲۰۱۴ به حراجی بازگشت که قیمت فروش آن فقط ۲۷۵۰۰ دلار بود. این خودرو در حال حاضر در موزه خودروی Klairmont Collections در شیکاگو به نمایش گذاشته شده است.
