جذاب‌ترین بال عقب خودروها
اسپویلر یا بال عقب می‌تواند راهی برای اسپرت جلوه دادن خودروها باشد اما این قطعه برای خودروهای قدرتمند یک الزام آیرودینامیکی به‌حساب می‌آید. در اینجا قصد داریم بهترین و جذاب‌ترین اسپویلرهای تاریخ خودروسازی را معرفی کنیم.
به گزارش دنده 6 – این خودرو در کنار دوج چارجر دیتونا در اواخر دههٔ ۶۰ برای حضور در مسابقات نسکار ساخته شد. مشخصهٔ اصلی سوپربرد غیر از دماغهٔ تیز و آیرودینامیک، بال عقب بزرگ آن بود که باعث شد به یکی از متمایزترین ماسل کارهای آمریکایی تبدیل شود.
پورشه ۹۱۱ توربو سال ۱۹۷۴
اولین نسخهٔ ۹۱۱ توربو که در سال ۱۹۷۴ معرفی شد به دُم نهنگی شهرت یافت اما این اسپویلر متمایز یک سال قبل از معرفی ۹۱۱ توربو در ۹۱۱ کاررا RS 3.0 ارائه شده بود. البته RS 3.0 یک نسخهٔ مسابقه‌ای تولید محدود و گران‌قیمت بود و خودرویی که این اسپویلر پورشه را به شهرت رساند ۹۱۱ توربو بود. تا اواسط دههٔ ۸۰، اسپویلر دم نهنگی به مشخصهٔ معمول ۹۱۱ توربو تبدیل شده بود.
لامبورگینی کانتاش سال ۱۹۷۸
هرچند خیلی‌ها اولین نسخهٔ کانتاش را که با نام LP400 شناخته می‌شد خودروی خالص‌تر و زیباتری می‌دانند اما این مدل LP400S سال ۱۹۷۸ بود که بال عقب جذاب V شکل را ارائه کرد. البته مالک می‌توانست این بال را جدا کند زیرا هرچند ثبات خودرو در سرعت‌های بالا را بهبود می‌بخشید اما این به بهای کاهش حداکثر سرعت تمام می‌شد. با نصب این بال، حداکثر سرعت کانتاش ۱۶ کیلومتر بر ساعت از ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت حالت بدون بال کاهش پیدا می‌کرد. لامبورگینی اما بعداً با عرضهٔ مدل‌های قوی‌تر LP500S و LP5000QV این مشکل برطرف کرد.
فورد سی‌یرا RS کاسورث سال ۱۹۸۵
سی‌یرا RS کاسورث یکی از نمادین‌ترین اسپویلرهای زمان خود را داشت. این اسپویلر توسط «لوتار پینسکه» برای غلبه بر نیروی آیرودینامیکی رو به بالای ناشی از طراحی هاچ‌بک سه‌در سی‌یرا طراحی شد. البته مدیریت فورد ابتدا با این طراحی مختلف بود اما پینسکه اصرار داشت که این بال برای رساندن خودرو به سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت ضروری است. بعداً مشخص شد که حق با او بوده زیرا RS کاسورث خیلی زود در پیست و جاده بی‌رقیب شد.
فراری F40 سال ۱۹۸۷
مثل بسیاری از خودروهای تاریخ فراری، F40 هم توسط پینین‌فارینا طراحی شد و بخشی از جذابیت ظاهری این خودرو به خاطر اسپویلر بزرگ و یکپارچه بود. این اسپویلر حتی زمانی که خودرو پارک بود هم حس مسابقه به مالکان می‌داد. این اسپویلر که از کولار ساخته شده، بخشی از کل کاناپی عقب است که برای دسترسی به پیشرانه بالا می‌رود.
ب‌ام‌و M3 اسپرت اوولوشن سال ۱۹۸۹
اسپرت اوولوشن حد نهایی M3 نسل E30 بود. یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این خودرو اسپویلر عقب بود که قابلیت تنظیم داشت تا تولید داون‌فورس را کاهش یا افزایش دهد. دلیل طراحی این بال، حفظ توان رقابت M3 در مسابقات با فورد سی‌یرا RS500 بود. تغییر زاویهٔ این بال بسیار ساده بود و می‌شد آن را در سه حالت مختلف تنظیم کرد
مرسدس بنز ۱۹۰E 2.5-16 Evo II سال ۱۹۹۰
مرسدس با این خودرو تلاش کرد رقیبی برای ب‌ام‌و M3 ارائه کند و Evo II اوج این تلاش بود. در ابن نسخه جای بال معمولی Evo I را یک اسپویلر عظیم گرفت که نمایی کاملاً مسابقه‌ای به خودرو می‌بخشید. علاوه بر این، یک اسپویلر دیگر هم بالای شیشهٔ عقب نصب شده بود. هرچند این ویژگی‌ها بیشتر نمایشی بودند اما روی آیرودینامیک هم تأثیر داشتند به‌گونه‌ای که ضریب درگ Evo II را به ۰.۲۹ Cd کاهش و داون‌فورس را افزایش دادند.
تویوتا سوپرا سال ۱۹۹۳
سوپرا تا پیش از معرفی نسل چهارم، کوپه‌ای با ظاهر نسبتاً ساده بود اما نسل چهارم طرفداران را با یک اسپویلر بزرگ سفارشی شگفت‌زده کرد. این اسپویلر به دنیا می‌گفت سوپرا می‌تواند بهترین خودروهای اسپرت بازار را مغلوب کند. نسل چهارم سوپرا با ۱۰۰ کیلوگرم وزن کمتر نسبت به قبل و ۳۲۵ اسب بخار قدرت در قوی‌ترین نسخه، می‌توانست به سرعت ۲۸۵ کیلومتر بر ساعت برسد و این اسپویلر برای حفظ ثبات خودرو در چنین سرعتی لازم بود.
TVR ساگاریس سال ۲۰۰۳
یکی از عجیب‌ترین اسپویلرهای خودرو را در ساگاریس دیدیم. این یک اسپویلر شفاف بود که روی لبهٔ انتهایی خودرو نصب شده بود. این اسپویلر به چسباندن چرخ‌های عقب به جاده کمک می‌کرد و باعث شد ساگاریس به یکی از بهترین خودروهای تاریخ TVR تبدیل شود. این خودرو که بسیار تحسین شد، با ۴۰۰ اسب بخار قدرت می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.
دوج وایپر ACR سال ۲۰۰۸
این نسخه از وایپر که نام خود را از آمریکن کلاب ریسینگ گرفته بود، برای پیست و مسابقه ساخته شد. البته دوج از این فرمول در نسل قبلی وایپر هم استفاده کرده بود اما ACR سال ۲۰۰۸ بود که با بال عقب عظیم فیبر کربنی عرضه و به مدلی برجسته در تاریخ وایپر تبدیل شد. هرچند ACR خودرویی جاده‌ای بود اما آن بال عقب فقط نمایشی نبود و در سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت ۴۵۵ کیلوگرم داون‌فورس تولید می‌کرد که ۱۰ برابر بیشتر از نسخهٔ معمولی بود.
هوندا سیویک تایپ R سال ۲۰۱۵
هوندا پس از سه سال غیبت، با معرفی سیویک تایپ R جدید در سال ۲۰۱۵ دوباره به کانون توجهات بازگشت. غیر از قدرت و سرعت بالا، این بال عقب بزرگ بود که این نسل از تایپ R را از رقبای خود متمایز می‌کرد. این بال اما صرفاً نمایشی نبود و داون‌فورس واقعی تولید می‌کرد هرچند که مقدار آن کم بود.
مک‌لارن سنا سال ۲۰۱۷
سنا وقتی معرفی شد توانست رکورد بسیاری از پیست‌های جهان را بشکند. این موفقیت به لطف بال عقب برجسته‌ای حاصل شد که می‌توانست در سرعت‌های بالا تا ۸۰۰ کیلوگرم داون‌فورس تولید کند. همچنین زاویهٔ این بال هم برای حفظ پایداری تغییر می‌کرد. علاوه بر این، بال سنا با طراحی هوشمندانه‌ای که دارد، به بیرون کشیدن هوای گرم از داخل محفظهٔ موتور هم کمک می‌کند. خود بال هم از فیبر کربن ساخته شده تا سبک و مستحکم باشد.
فورد GT سال ۲۰۱۷
بال عقب فورد GT در حالت سکون پنهان است و زمانی که سرعت خودرو از ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت فراتر می‌رود از جای خود بیرون می‌آید. همچنین از سرعت ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت، هنگام ترمز گیری این بال به‌عنوان ترمز هوایی هم عمل می‌کند. این بال در کنار دیگر ویژگی‌های آیرودینامیکی فعال، باعث شکل‌گیری بهترین جریان هوا روی بدنهٔ GT می‌شود.
