سریع ترین پهپادهای نظامی جهان

وقتی از هواپیماهای بدون سرنشین نظامی صحبت می‌شود، سرعت گرچه عامل مهم و تأثیرگذاری است، اما همواره اهمیت ندارد. بسیاری از پهپادها به منظور اجرای مأموریت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی طراحی و تولید می‌شوند و نیازی به سرعت بالا ندارند. آن‌ها باید در محدوده خاصی و برای مدت زمانی مشخص، پرسه بزنند و آن ناحیه را زیر نظر بگیرند. با این حال، سرعت همچنان یک عنصر حیاتی است و بعضی از پهپادها نیاز دارند که سریع باشند و هر چه سریع‌تر، بهتر. 

معرفی سریع‌ترین پهپادهای نظامی جهان

ارتش‌های سراسر جهان، هواپیماهای بدون سرنشین یا پهپادها را در انواع و اقسام مختلف طراحی و تولید می‌کنند که بعضی از آن‌ها سرعت بیشتری نسبت به بقیه دارند. سرعت یک پهپاد بستگی به مأموریت آن دارد که بالاتر توضیح دادیم. پهپادهایی مثل MQ-1 Predator یا پسرعموی بزرگ‌تر آن، MQ-9 Reaper که در زمره سریع‌ترین پهپادها قرار می‌گیرند، به سختی می‌توانند چنین عنوانی را یدک بکشند. ایالات متحده آمریکا دارنده سریع‌ترین پهپادهای نظامی دنیاست و کشورهای دیگری هم در این رده‌بندی حضور دارند.

اغلب پهپادهای سریع ایالات متحده در حال توسعه و طراحی هستند و تعداد کمی در خدمت ارتش است. هر یک از پهپادهایی که در ادامه این مطلب از گجت نیوز معرفی می‌شود، سرعت فوق العاده بالایی داشته و می‌توانند مأموریت‌های مختلفی انجام دهند. همچنین قرار است با سریع‌ترین پهپادهای چندمنظوره و پرسرعت‌ترین پهپادهای مهاجم و… آشنا شویم.

Lockheed Martin RQ-170 Sentinel

چه باور کنید یا نه، تصویر فوق یک عکس رسمی از پهپاد پرسرعت RQ-170 Sentinel نیروی هوایی ایالات متحده است که نخستین مرتبه در سال 2007 میلادی به خدمت ارتش درآمد. حدود 20 تا 30 فروند از این هواپیمای بدون سرنشین در حال خدمت هستند و از مهم‌ترین مأموریت‌هایی که به آن محول شده، باید به نقش‌آفرینی‌هایش در افغانستان اشاره کرد و همین اقدامات بود که به RQ-170 لقب «جانور قندهار» داد. این پهپاد هنگامی که در سال 2011 اسیر پدافند ایران شد، در کانون توجه قرار گرفت.

پهپاد RQ-170 Sentinel اساسا برای مأموریت‌های شناسایی و پشتیبانی از عملیات مشترک طراحی شده و می‌تواند در هر نقطه‌ای از جهان، فعالیت کند. این هواپیما دارای طراحی بال پرنده و بدون دم است. 14 فوت و 9 اینچ طول و 65 فوت و 7 اینچ طول بال دارد. قابلیت‌های آر کیو 170 به طور دقیق مشخص نشده اما در کتابچه راهنمای آموزشی که توسط ارتش ایالات متحده منتشر شده، معلوم است که قلب تپنده آن یک پیشرانه توربوفن الکتریکی است.متاسفانه اطلاعات اندکی راجع به مشخصات فنی و قابلیت‌های این پهپاد منتشر شده است. به گزارش Airforce Technology، میزان استقامت RQ-170 طولانی است و می‌تواند تا سقف 50 هزار پا پرواز کند و احتمالا از یک موتور توربوفن جنرال الکتریک TF34 که 9275 پوند نیرو تولید می‌کند، سود می‌برد. منابع دیگری که به سرعت این هواپیمای بدون سرنشین اشاره کرده، سرعت آن را حداکثر 500 مایل در ساعت و بعضی دیگر 575 مایل در ساعت دانسته‌اند.

 

Northrop Grumman X-47B

کمپانی نورثروپ گرومن یک پهپاد پرسرعت به نام X-47B دارد که بدون سرنشین بوده و برای اجرا عملیات‌های مبتنی بر ناوها طراحی شده است. این هواپیما یک جت بدون دم است که بدنه بال ترکیبی داشته و می‌تواند در عملیات‌های محدود و نیمه خودمختار شرکت کند. علاوه بر این، می‌توان آن را به طور خودکار در هوا سوخت گیری کرد و مطمئنا نسبت به بسیاری از پهپادهای دیگر ارتش ایالات متحده، استقامت بیشتری دارد. X-47B برای یک جنگنده تهاجمی طراحی شده و بیشتر جنبه آزمایشی و نمایشی دارد.

علیرغم نمایشی و آزمایشی بودن پهپاد نورثروپ گرومن، دو نمونه از آن به تولید رسیده و مورد استفاده قرار گرفته و سوخت گیری هوایی را با موفقیت پشت سر گذاشته است. در صورتی که این پهپاد تولید شود، تبدیل به اولین هواپیمای بدون سرنشینی خواهد شد که می‌تواند بدون دخالت انسان، از روی ناو هواپیمابر برخیزد یا روی آن بنشیند. X-47B قادر به حمل 4500 پوند بار است و قسمت حمل بار آن دیده نمی‌شود.پهپاد نورثروپ گرومن از یک پیشرانه توربوفن پرت اند ویتنی F100-2200U بهره می‌برد. حداکثر سرعت این پهپاد 960 مایل در ساعت بوده و می‌تواند بدون سوخت گیری تا حداکثر برد 2416 مایلی و ارتفاع 40 هزار فوتی با مداومت پروازی 6 ساعت پرواز کند.

 

QF-16

وقتی راجع به پهپادها یا هواپیماهای بدون سرنشین صحبت می‌شود، اغلب مردم تصور می‌کنند که آن‌ها فضایی برای جای دادن سرنشین ندارند. این در حالی است که اکثریت قریب به اتفاق پهپادهای مورد استفاده ارتش ایالات متحده چنین امکانی دارند که QF-16 نمونه بارز آن‌هاست. اگر تصویر این پهپاد آشنا به نظر می‌رسد، به این دلیل است که QF-16 یک نمونه بدون سرنشین از جنگنده اف 16 فایتینگ فالکون است.خلبان‌ها هدایت مستقیم این هواپیمای بدون سرنشین را برعهده ندارند، بلکه با استفاده از آن هدف گیری کرده و موشک‌های هوا به هوا را به سمت جنگنده‌های دشمن شلیک می‌کنند و سپس به تماشای منفجر شدن آن‌ها می‌نشینند. QF-16 ها که معروف به افعی‌های زامبی هستند، صرفا برای نابود کردن و انهدام ساخته شده‌اند و کمتر کشوری از عهده بازسازی آن‌ها بر می‌آید. به عبارت بهتر، جنگنده‌های اف 16 ابتدا از آشیانه‌های خود خارج شده و تحت تعمیرات اساسی قرار گرفته‌اند تا بتوانند مجددا به پرواز در بیایند.این پهپاد از راه دور کار می‌کند و دیگر نیازی به خلبان و سرنشین ندارد. با این اوصاف، می‌توان آن‌ها را با سرعت‌های استثنایی به پرواز درآورد و از قدرت خارق العاده آن‌ها استفاده کرد. هر فروند QF-16 می‌تواند با سرعت 2 ماخ یا 1535 مایل در ساعت پرواز کند که برای یک پهپاد بدون سرنشین، سرعت زیادی است.

 

Lockheed SR-72

شاید پیش خودتان فکر می‌کنید که یکی از شناخته‌شده‌ترین هواپیماهای جاسوسی جهان، SR-71 Blackbird است، اما این تنها برگ برنده لاکهید مارتین نیست و آن‌ها گزینه‌های در حال توسعه دیگری روی میز دارند. هواپیمای بدون سرنشین دیگری که در حال حاضر تولید می‌شود، مدل افسانه‌ای SR-72 Darkstar است. از این پهپاد اطلاعات زیادی در دست نیست، اما می‌دانیم که به عنوان یک نمونه مافوق صوت در حال توسعه بوده و بدون سرنشین است.متاسفانه هیچ تصویر رسمی از طراحی این پهپاد وجود ندارد، اما باور عمومی بر این است که SR-2 بلک برد دارای پیشرانه‌های هایپرسونیک سیکل ترکیبی مبتنی بر توربین است که از موتورهای توربوفن در کنار یک رم جت احتراقی مافوق صوت بهره می‌برد. مجموع این قوای محرکه باید کار کنند تا SR-72 Blackbird به سرعت مورد نظر 6 ماخ یا 4603 مایل در ساعت برسد.شکی نیست که هواپیمای بدون سرنشین SR-72 بلک برد در حال حاضر تنها یک کانسپت روی کاغذ است، چرا که مشخص نیست لاکهید مارتین تا چه حد در فرآیند طراحی پیشرفت کرده است. این نوع هواپیماها معمولا در بالاترین سطح طبقه‌بندی قرار می‌گیرند؛ بنابراین، بدون مجوز امنیتی نمی‌توان به اطلاعات و مشخصات آن دسترسی پیدا کرد.

 

Hypersonic Technology Vehicle 2

هر یک از پهپادهایی که بالاتر معرفی کردیم یا در خدمت فعال یا در حال توسعه هستند، اما یکی از آن‌ها در حد یک مفهوم آینده نگرانه باقی مانده است. HTV-2 که مخفف عبارت Hypersonic Technology Vehicle 2 است، چیزی بیش از یک نام ساده به نظر می‌رسد. این پهپاد یک وسیله نقلیه آزمایشی مافوق صوت به شمار می‌رود که توسط دارپا برای رسیدن به سرعت 20 ماخ طراحی گردیده است. در صورتی که HTV-2 ساخته شود، می‌تواند به طرز وحشتناکی در کمتر از یک ساعت به هر هدفی روی کره زمین برسد.

کمپانی لاکهید مارتین، پهپاد آینده‌نگر HTV-2 را به مثابه یک مفهوم برای تعیین میزان دوام سرعت ساخت و آزمایش کرد. این پهپاد توانست در دو پرواز آزمایشی به سرعت 20 ماخ برسد. گلایدر ابتدا از طریق بوستر Minotaur IV به ارتفاع موردنظر منتقل شد و سپس رها گردید. متاسفانه پروژه با شکست مواجه شد و در آزمایش دوم، بدنه هواپیما تا 3500 درجه فارنهایت دوام آورد، اما سپس ذوب شد.

هر دو پرواز آزمایشی توانستند اطلاعات لازم در خصوص عملکرد پرواز، آیرودینامیک، مقاومت متریال و موارد دیگر ارائه کنند. به همین دلیل بود که پروژه با پرواز دوم به پایان رسید. به عبارت دقیق‌تر، پهپاد HTV-2 قرار بود به عنوان یک بستر آزمایشی عمل کند و احتمال دارد در آینده نزدیک از اطلاعات مفید این آزمایش برای ساخت و توسعه یک بمب افکن بدون سرنشین مافوق صوت یا جنگنده‌های پیچیده استفاده شود. حداقلش این است که ایالات متحده توانست این پهپاد را نه یک مرتبه، بلکه دو بار با سرعت 20 ماخ به پرواز در بیاورد.