عجیب‌ترین بی‌ام‌وهای تاریخ، از سوپراسپرت نازکا تا سری ۷ هیدروژنی
ب‌ام‌و در طول تاریخ خود، علاوه بر مدل‌های جذاب و به‌یادماندنی، خودروهای عجیبی هم ساخته است که شاید امروز فراموش شده باشند.
به گزارش دنده 6 – بدون شک ب‌ام‌و یکی از شناخته‌شده‌ترین خودروسازان جهان است. برای چندین دهه، این برند آلمانی هنر دینامیک رانندگی را به کمال رسانده و با پیشرانه‌های جذاب و شاسی‌های فوق‌العاده، تجربهٔ رانندگی بی‌نظیری را ارائه کرده است. بااین‌حال، ب‌ام‌و در طول تاریخ پرافتخار خود علاوه بر مدل‌هایی بسیار محبوب و به‌یادماندنی، خودروهایی با طراحی عجیب و یا پیشرانه‌ها و تکنولوژی‌های غیرمعمول هم تولید کرده که امروزه فراموش‌شده‌اند. برخی از این خودروها تک ساخت بودند، برخی در تعداد محدودی تولید شدند و برخی دیگر به تولید انبوه رسیدند اما وجه مشترک مدل‌های موردبحث این است که همهٔ آن‌ها از فلسفه و مفهوم ب‌ام‌و دور بودند. در ادامه با ۱۰ نمونه از عجیب‌ترین ساخته‌های تاریخ باواریا آشنا خواهیم شد.
۱-ب‌ام‌و ۷۰۰
۷۰۰ یکی از قهرمانان گمنام گذشتهٔ ب‌ام‌و محسوب می‌شود که به این شرکت کمک کرد از مشکلات مالی شدید اواخر دههٔ ۵۰ و اوایل دههٔ ۶۰ جان سال به درببرد. این خودرو که در سال ۱۹۵۹ معرفی شد، چندین ویژگی عجیب داشت، از دماغهٔ بدون جلوپنجرهٔ نمادین ب‌ام‌و تا پیشرانه‌ای که در عقب نصب شده بود. ۷۰۰ با فروشی در حدود ۱۹۰ هزار دستگاه، بسیار موفق عمل کرد و ب‌ام‌و را سرپا نگه داشت. این خودرو همچنین با وجود استفاده از پیشرانهٔ دو سیلندر تخت ۶۹۷ سی‌سی غیرمعمولی که از موتورسیکلت گرفته شده بود و تنها ۴۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، پویایی بالایی داشت و در مسابقات اتومبیلرانی عملکرد خوبی از خود نشان داد.
۲-ب‌ام‌و ۲۸۰۰ GTS فروا
ب‌ام‌و در اواخر دههٔ ۶۰ قصد بازنگری در زبان طراحی خود را داشت و برای این کار چندین مسیر را در نظر گرفت. این شرکت به «پیتر فروا» یکی از موفق‌ترین طراحان خودرو در آن سال‌ها فرصت داد تا آیندهٔ طراحی شرکت را شکل دهد. نتیجهٔ این کار ساخت مدلی منحصربه‌فرد بر اساس شاسی E9 بود که ۲۸۰۰ GTS نام داشت. این یک کوپهٔ گرن تورر لوکس بود که بیشتر شبیه یک ماسل کار آمریکایی به نظر می‌رسید تا کروزری آلمانی. دماغهٔ تیز و فرم فست‌بک این خودرو در آن زمان ویژگی‌های محبوبی بودند اما ارتباطی با زبان طراحی ب‌ام‌و نداشتند. به همین دلیل، هرچند ۲۸۰۰ GTS خودروی چشمگیری بود اما هیئت‌مدیرهٔ ب‌ام‌و آن را ایدهٔ خوبی ندانستند و درنتیجهٔ، محصول ایدهٔ فروا در حد یک خودروی تک ساخت باقی ماند.
۳-ب‌ام‌و Z1
Z1 که در سال ۱۹۸۷ معرفی شد، اولین رودستر ب‌ام‌و پس از ۵۰۷ افسانه‌ای و اولین مدل سری Z بود. این خودرو پیشرانه و گیربکس را از سری ۳ نسل E30 قرض گرفته بود اما در دیگر قسمت‌ها حتی با استانداردهای امروزی هم بسیار عجیب به نظر می‌رسید. بدنهٔ Z1 از پانل‌های ترموپلاستیک قابل جدا کردن ساخته شده بود و برای بهبود آیرودینامیک، قسمت زیرین آن کاملاً صاف بود اما عجیب‌ترین ویژگی این رودستر، درها بودند. ب‌ام‌و در این خودرو از سیستم منحصربه‌فردی استفاده کرده بود که درها را به شکل عمودی داخل رکاب‌ها جمع می‌کرد. Z1 در تعداد محدودی ساخته و در برخی بازارهای خاص عرضه شد و تولید آن در سال ۱۹۹۱ پس از ساخت ۸ هزار دستگاه خاتمه یافت.
۴-ب‌ام‌و نازکا
پس‌ازاینکه M1 در بازار چندان موفق عمل نکرد و فروش خوبی نداشت، ب‌ام‌و در ساخت سوپرکار بعدی بسیار محتاطانه عمل کرد. بدین منظور، باواریایی‌ها کانسپت‌های نازکا را ساختند که عدم تولید آن به یکی از بزرگ‌ترین حسرت‌های طرفداران ب‌ام‌و تبدیل شد. این سوپراسپرت فوق‌العاده در اواخر دههٔ ۸۰ توسط ایتال‌دیزاین طراحی و به پیشرانهٔ ۵ لیتری V12 با تیونینگ آلپینا مجهز شد. نازکا با ۳۴۵ اسب بخار قدرت، وزن سبک و بدنهٔ گوه‌ای شکل آیرودینامیک، می‌توانست به سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند تا یکی از سریع‌ترین خودروهای آن زمان لقب گیرد. متأسفانه اما ب‌ام‌و پس از ساخت سه نمونه (دو کوپه و یک اسپایدر) این پروژه را لغو کرد.
۵-ب‌ام‌و ۷ هیدروژن
مدت‌ها پیش از آنکه صنعت خودروسازی به سمت ساخت مدل‌های سازگاربامحیط‌زیست حرکت کند، ب‌ام‌و پیشرانه‌های هیدروژنی را توسعه داده بود. در سال ۲۰۰۵ این شرکت مدلی بنام ۷ هیدروژن را معرفی کرد که بر اساس سدان ۷۶۰Li ساخته شده و در کنار باک بنزین، به یک مخزن هیدروژن هم مجهز بود. پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 زیر کاپوت هم اصلاح شده بود تا بتواند از هردو سوخت استفاده کند. متأسفانه اما به دلیل تفاوت چگالی انرژی بنزین و هیدروژن، این خودرو مصرف هیدروژن بسیار بالایی داشت که به‌طور میانگین به ۵۰ لیتر در هر صد کیلومتر می‌رسید. البته ۷ هیدروژن خودروی پاکی بود و هیچ دی‌اکسید کربنی تولید نمی‌کرد. از این خودرو در طول دو سال تنها صد دستگاه ساخته شد.
۶-ب‌ام‌و ایزتا
بدون شک ایزتا عجیب‌ترین خودروی تاریخ ب‌ام‌و محسوب می‌شود. البته این خودرو درواقع محصول شرکت ایتالیایی ایزو بود که ب‌ام‌و امتیاز تولید آن را خریداری کرد. جالب اینکه باواریایی‌ها این خودروی کوچک را با پیشرانهٔ موتورسیکلت و اصلاحات دیگری در قوای محرکه و همین‌طور بهبود طراحی، تقریباً به‌طور کامل از نو طراحی کردند. ایزتا در سال ۱۹۵۵ وارد سبد محصولات ب‌ام‌و شد و به شرکت کمک کرد تا از شرایط اقتصادی سخت آن دوره به سلامت عبور کند. این سریع‌ترین یا جذاب‌ترین خودروی آن سال‌ها نبود اما نقشی اساسی در بقای ب‌ام‌و داشت.
۷-ب‌ام‌و ۱۶۰۰ GT
این کوپه کوچک هم داستانی شبیه به ایزتا دارد. این خودرو که در سال ۱۹۶۳ با نام ۱۳۰۰ GT معرفی شد، محصول یک شرکت کوچک آلمانی بنام گلس بود. در سال ۱۹۶۶، ب‌ام‌و این شرکت را خرید و سبد محصولات و امکانات تولید آن را در اختیار گرفت. در بین این محصولات، ۱۳۰۰ GT جالب به نظر می‌رسید و به همین دلیل، ب‌ام‌و آن را بازطراحی کرد تا بتواند به پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری M10 از مدل‌های نئو کلاس و تعلیق مستقل عقب مجهز شود. نتیجه ساخت ۱۶۰۰ GT بود که کوپهٔ اسپرتی با پرفورمنس پویا و ظاهر عالی محسوب می‌شد. متأسفانه اما این خودرو در بازار محبوبیتی پیدا نکرد و تا زمان خاتمهٔ تولید در سال ۱۹۶۸ تنها حدود ۱۳۰۰ دستگاه از آن ساخته شد.
۸-ب‌ام‌و ۲۰۰۲ Tii تورینگ
از فولکس‌واگن گلف GTI که در سال ۱۹۷۵ معرفی شد به‌عنوان اولین هاچ‌بک داغ جهان یاد می‌شود اما این درست نیست زیرا در سال ۱۹۷۱ ب‌ام‌و هاچ‌بک سه‌دری با پیشرانهٔ انژکتوری و پرفورمنس بالا معرفی کرد که می‌توانست گلف GTI را در گردوغبار خود رها کند. این خودرو نسخهٔ هاچ‌بک محصولات سری ۰۲ ب‌ام‌و بود که با نام تورینگ شناخته می‌شد و مثل ۲۰۰۲ کوپه، در مدل Tii به پیشرانهٔ ۲ لیتری چهار سیلندر انژکتوری با ۱۳۰ اسب بخار قدرت مجهز شد. تورینگ با فرم بدنهٔ عجیب، به‌اندازهٔ مدل دودر محبوب نبود اما تعادلی عالی بین پرفورمنس و کارایی روزمره برقرار می‌کرد. ۲۰۰۲ Tii تورینگ تنها سه سال تولید و حدود ۵ هزار دستگاه از آن ساخته شد.
۹-ب‌ام‌و L7
سری ۷ همیشه سدان لوکسی برای ثروتمندانی بود که ترجیح می‌داند بجای صندلی‌های عقب، پشت فرمان بنشینند. در سال ۱۹۹۸ اما ب‌ام‌و نسخهٔ غیرمعمولی از این خودرو را با نام L7 ارائه کرد که ۲۵ سانتی‌متر فاصلهٔ محوری بیشتر و فضای بیشتری در عقب داشت و ویژگی‌های لوکسی را ارائه می‌کرد که در نسخهٔ معمولی وجود نداشت. این مدل فقط با پیشرانهٔ V12 عرضه می‌شد و خریداران خاصی در اروپا، آسیا و خاورمیانه را هدف قرار داده بود. تولید L7 در سال ۲۰۰۱ پس از ساخت کمتر از ۹۰۰ دستگاه خاتمه یافت.
۱۰-ب‌ام‌و TC4 باور
برای طرفداران ب‌ام‌و «کروسری باور» (Karosserie Baur) نام آشنایی است. این یک شرکت اتاق‌سازی کوچک آلمانی بود که در قرن بیستم تعداد زیادی مدل‌های ویژه، کانورتیبل و تارگا بر اساس محصولات ب‌ام‌و تولید کرد. یکی از غیرمعمول‌ترین محصولات این شرکت یک کابریولت چهاردر عجیب بر اساس سری ۳ نسل E36 بود. این خودرو که TC4 نام داشت، در ابتدا یک سری ۳ سدان معمولی بود اما در تأسیسات باور به کابریولتی عجیب از نوع لنداولت تبدیل می‌شد. این نسخه مستقیماً در نمایندگی‌های ب‌ام‌و قابل سفارش بود اما قیمت گرانی داشت و به دلیل ظاهر عجیب، تنها ۳۱۰ نفر را متقاعد به خرید کرد.
