مروری بر تاریخچه دوج چارجر
دوج چارجر در نسل جدید خود تحول بسیار بزرگی را تجربه کرده است اما این اولین تحول در تاریخ ۶۰ ساله چارجر نیست.
به گزارش دنده 6 – نظریهٔ تکامل داروین می‌گوید سازگاری پیدا کن یا بمیر. این نظریه نشان می‌داد تنها گونه‌های جانوری که با محیط در حال تغییر خود سازگاری پیدا کردند توانستند زنده بمانند. هرچند خودروها ۲۵ سال بعد از طرح این نظریه متولد شدند اما این اصل در مورد خودروها هم صدق می‌کند و به همین دلیل است که نسل جدید دوج چارجر با پیشرانهٔ الکتریکی و بدون موتور V8 از نو طراحی شده است. این تغییری اساسی برای خودرویی محسوب می‌شود که شخصیت آن کاملاً با فرهنگ بنزین گره خورده است. بااین‌حال، با نگاهی به تاریخچهٔ چارجر می‌توانیم ببینیم که این خودرو چند بار مجبور به تغییر شده و زمانی از یک کوپهٔ بزرگ V8 به یک خودروی جمع‌وجور دیفرانسیل جلو تبدیل شده است.
دوج چارجر کانسپت سال ۱۹۶۴
اولین بار از نام چارجر برای کانسپتی استفاده شد که در پاییز سال ۱۹۶۳ رونمایی شد. طراحان در این کانسپت که ارتفاع بسیار کوتاهی داشت، با حذف سپرهای کرومی و استفاده از رینگ‌های منیزیومی سعی داشتند بر شخصیت پرفورمنس چارجر تأکید داشته باشند. زیر کاپوت هم پیشرانهٔ افسانه‌ای ۷ لیتری همی قرار گرفته بود که ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. تنها نمونهٔ این چارجر در سال ۲۰۱۱ با قیمت ۷۱۵ هزار دلار فروخته شد.
دوج چارجر نسل اول سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷
پیش‌نمایش اولین چارجر تولیدی در سال ۱۹۶۵ با کانسپتی بنام چارجر II ارائه شد. این یک کوپهٔ فست‌بک اسپرت روی پلت‌فرم میان سایز B-Body سدان کرایسلر بود. ویژگی چشمگیر این نسل چراغ‌های جلوی مخفی با جلوپنجره‌ای شبیه خطوط ماشین ریش‌تراشی بود. این چارجر با پیشرانه‌های V8 مختلفی از ۵.۲ لیتری تا ۷ لیتری همی عرضه می‌شد. جالب اینکه چارجر اولین خودروی آمریکایی بود که به اسپویلر عقب مجهز شد. انتهای فست‌بک و شیب‌دار این خودرو باعث بلند شدن عقب ماشین در مسابقات نسکار می‌شد و دوج سعی کرد با نصب اسپویلر چارجر را رام کند.
دوج چارجر نسل دوم سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۰
اگر چارجر جدید بخواهد جوانی‌های خود را به دیگران نشان دهد، باید عکس نسل دوم را داشته باشد. این مشهورترین نسل چارجر بود که فرم فست‌بک نسل قبلی را با شکل کوپه با خطوط جذاب شبیه بطری نوشابه جایگزین کرد. این نسل موفقیت بزرگی بین خریداران پیدا کرد و فروش آن شش برابر شد. بااین‌حال، قطعات زیر این پوستهٔ جدید تفاوت چندانی با قبل نداشتند و هنوز هم در صدر لیست موتورها همان پیشرانهٔ همی با ۴۲۵ اسب بخار قدرت قرار داشت اما حالا یک موتور شش سیلندر پایه با ۱۴۵ اسب بخار قدرت هم ارائه می‌شد. جلوپنجرهٔ بزرگ این چارجر هرچند جذاب بود اما خودرو را در پیست کند می‌کرد. به همین دلیل، در سال ۱۹۶۹ نسخهٔ تولید محدود چارجر ۵۰۰ با جلوپنجرهٔ متعلق به دوج کرونت و شیشهٔ عقب هم‌سطح با بدنه ارائه شد و وقتی این هم جواب نداد نهایتاً چارجر دیتونا متولد شد.
دوج چارجر نسل سوم سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۴
زمانی که دوران طلایی خودروهای عضلانی رو به پایان بود، نسل سوم چارجر معرفی شد. این نسل حالا باید با رقیب داخلی کوچک‌تری بنام چلنجر هم مبارزه می‌کرد که یک سال قبل به بازار آمده بود. در سال اول پیشرانه‌ها همچنان قدرتمند بودند و امکان انتخاب ۷ لیتری ۴۲۵ اسب بخاری همی و ۷.۲ لیتری ۳۹۰ اسب بخاری سه کاربراتوری وجود داشت اما یک سال بعد موتور همی حذف شد و موتور ۷.۲ لیتری هم بسیار ضعیف شد. بااین‌حال، برای خریداران مهم نبود زیرا آن‌ها به طراحی جدید چارجر علاقه‌مند بودند و شخصیت لوکس چارجر که از پرفورمنس تا حدودی فاصله گرفته بود را دوست داشتند.
دوج چارجر نسل چهارم سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸
نسل چهارم چارجر به‌طور کامل به یک کوپهٔ لوکس به سبک فورد تاندربرد تبدیل شد و چیزی برای ارائه به علاقه‌مندان به پرفورمنس نداشت زیرا دوران طلایی ماسل کارها به پایان رسیده بود و دیگر رقبای باقیمانده هم همین مسیر را در پیش گرفته بودند. این نسل از چارجر اما در اصل چیزی جز نسخهٔ ری‌بج شدهٔ کرایسلر کوردوبا نبود. برای این خودرو پکیجی بنام دیتونا ارائه می‌شد که پیشرانهٔ ۶.۶ لیتری V8 با ۲۲۵ اسب بخار قدرت و اگزوز دوتایی را به همراه داشت اما تیم‌های نسکار تا سه سال بعد از خاتمهٔ تولید نسل سوم چارجر همچنان از آن استفاده می‌کردند زیرا نسل چهارم جعبه‌ای شکل بشدت در پیست کند بود.
دوج چارجر نسل پنجم سال‌های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۷
چارجر پس از چهار سال غیبت دوباره بازگشت اما شکوه گذشتگان خود را کاملاً از دست داده بود زیرا چارجر حالا به یک کوپهٔ کوچک دیفرانسیل جلو با پیشرانهٔ چهار سیلندر تبدیل شده بود. این حتی یک خودروی مستقل هم نبود و فقط پکیج پرفورمنسی بود که برای دوج اومنی ارائه می‌شد. ارتقاءهایی که پکیج چارجر برای اومنی به همراه داشت شامل کیت بدنه و پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری با ۸۴ اسب بخار قدرت بجای موتور ۱.۷ لیتری ۷۰ اسب بخاری می‌شد که از فولکس‌واگن گرفته شده بود. بااین‌حال، بعداً شرایط کمی بهتر شد زیرا چارجر حالا به‌عنوان مدلی مستقل در نظر گرفته شد و نسخه‌های شلبی هم ارائه شدند. نمونه‌های اولیهٔ چارجر شلبی از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ موتور ۲.۲ لیتری استفاده می‌کردند اما در سال ۱۹۸۵ یک نسخهٔ توربو ارائه شد که با ۱۴۶ اسب بخار قدرت پرفورمنس بهتری را فراهم می‌کرد. قوی‌ترین چارجر این نسل هم شلبی GLHS نام داشت که در سال ۱۹۸۷ ارائه شد و در کارخانهٔ خود شلبی با ۱۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌شد.
دوج چارجر R/T کانسپت سال ۱۹۹۹
پس از حدود یک دهه بی‌خبری، دوج در سال ۱۹۹۹ از نام چارجر برای یک کوپهٔ چهاردر چشمگیر استفاده کرد که به‌خوبی فرم نمادین نسل دوم را مدرن کرده بود. این خودرو همچنین به پیشرانهٔ ۴.۷ لیتری V8 مجهز شده بود که با سوخت CNG کار می‌کرد و ۳۲۵ اسب بخار قدرت داشت. متأسفانه اما چارجر R/T فقط یک کانسپت بود و تولید نشد اما حداقل نشان داد که دوج به بازگرداندن چارجر فکر می‌کند.
دوج چارجر نسل ششم سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰
دوج سرانجام در سال ۲۰۰۶ چارجر را در قالب سدانی بر اساس پلت‌فرم LX کرایسلر ۳۰۰ بازگرداند. هرچند پیشرانه‌های پایهٔ این خودرو ۲.۷ لیتری و ۳.۵ لیتری V6 بودند اما موتورهای V8 هم قابل سفارش بود. قوی‌ترین نسخهٔ این نسل SRT8 نام داشت که از پیشرانهٔ ۶.۱ لیتری V8 همی با ۴۲۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و ظرف تنها ۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
دوج چارجر نسل هفتم سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۳
هرچند در نسل هفتم شاهد احیای روحیهٔ چارجر دههٔ ۶۰ بودیم اما در نسل هفتم الهام گیری از طراحی‌های گذشته هم به این ترکیب اضافه شد. بدنهٔ چارجر جدید نسل دوم را به یاد می‌آورد و چراغ‌های سراسری عقب شبیه چارجر مدل‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ بودند. در این نسل پرفورمنس هم بهبود پیدا کرد اما پس از فیس‌لیفت سال ۲۰۱۵ بود که چارجر با معرفی نسخهٔ ۷۰۷ اسب بخاری هلکت کاملاً دیوانه شد. دوج اما به این هم قانع نبود و بعداً در نسخهٔ هلکت ردآی قدرت را به ۷۹۷ اسب بخار افزایش داد.
دوج چارجر نسل هشتم سال ۲۰۲۴
چگونه خودرویی با تاریخچهٔ ۶۰ ساله را می‌توان در سال ۲۰۲۴ همچنان زنده نگه داشت؟ دوج معتقد است این کار باید با حذف پیشرانه‌های V8 همی و ارائهٔ چارجر الکتریکی انجام شود. این حرکت جسورانه‌ای است که قطعاً همهٔ طرفداران با آن موافق نخواهند بود اما خبر خوب اینکه پرفورمنس هنوز هم سرلوحهٔ کار چارجر است و برای اولین بار این خودرو در دو نسخهٔ کوپه و سدان تولید می‌شود. علاوه بر این، خوشبختانه چارجر را هنوز هم می‌توان با پیشرانهٔ بنزینی خرید. نسخهٔ بنزینی با پیشرانهٔ شش سیلندر خطی توئین توربو در دو سطح قدرت ۴۲۰ و ۵۵۰ اسب بخار ارائه می‌شود درحالی‌که قوی‌ترین نسخهٔ الکتریکی چارجر ۴۹۶ اسب بخار قدرت دارد. در آینده نیز نسخه‌ای حتی قوی‌تر با نام بنشی ارائه خواهد شد.
