چرا رنو 5 در بازار آمریکا شکست خورد؟

به گزارش دنده 6 – سال‌ها است که خودروهای رنو، پژو و سیتروئن در بازار آمریکا حضور ندارند ولی در دوران کوتاهی، آمریکایی‌ها می‌توانستند خودروهای فرانسوی را در جاده‌های سراسر کشورشان ببینند. سیتروئن در سال ۱۹۷۴ پس از ممنوعیت عرضهٔ خودروهای بزرگ‌ترش توسط NHTSA به خاطر سیستم تعلیق با قابلیت تنظیم ارتفاع، از بازار آمریکا خارج شد زیرا خودروهای کوچک‌ترش در این کشور محبوبیتی نداشتند. رنو اما کمی بیشتر در آمریکا دوام آورد و تا سال ۱۹۸۷ خودروهای خود را در ایالات‌متحده عرضه کرد. یکی از خودروهایی که این برند فرانسوی به آمریکا فرستاد، رنو ۵ مشهور بود که با نام لوکار (LeCar) در این کشور عرضه شد.

این خودرو در سال ۱۹۷۶ ابتدا با همان نام اصلی رنو ۵ راهی بازار ایالات‌متحده شد با این امید که بتواند از محبوبیت رو به رشد خودروهای کوچک در آمریکای شمالی بهره ببرد زیرا به دلیل وقوع بحران نفتی، سلیقهٔ بازار آمریکا به سمت خودروهای کوچک‌تر در حال تغییر بود. بااین‌حال، رنو ۵ فروش ناامیدکننده‌ای داشت و درنتیجه فرانسوی‌ها عجولانه نام این هاچ‌بک کوچک را در سال ۱۹۷۷ به لوکار تغییر دادند تا شاید بتوانند شرایط را بهتر کنند. در سال ۱۹۷۹ نیز رنو با AMC شراکتی را آغاز کرد تا خودروهای خود را از طریق نمایندگی‌های این شرکت آمریکایی در بازار ایالات‌متحده عرضه کند. بدین ترتیب، رنو که تنها ۲۵۰ نمایندگی در آمریکای شمالی داشت، حالا به ۱,۳۰۰ نمایندگی AMC دسترسی پیدا کرد.

ناکامی رنو ۵ در بازار آمریکا
تصمیم عجیب رنو که در شکست لوکار در بازار آمریکا نقش پررنگی داشت، عدم عرضهٔ این خودرو در کالیفرنیا و نادیده گرفتن نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس بود یعنی نمایشگاهی که به‌طور خاص روی خودروهای وارداتی تمرکز داشت. اگر یک ایالت در آمریکا می‌توانست رنو ۵ را به موفقیت برساند، کالیفرنیا بود، جایی که خریداران بهتر از نوآوری استقبال می‌کردند و قانون‌گذاران در تلاش برای کنترل آلودگی هوای لس‌آنجلس بودند. بااین‌حال، خوشبختانه تغییر نام رنو ۵ به لوکار باعث افزایش فروش هاچ‌بک کوچک فرانسوی‌ها در آمریکا شد و درحالی‌که این خودرو در سال ۱۹۷۶ تنها حدود ۶,۸۰۰ دستگاه فروخته بود، در سال ۱۹۸۲ این رقم به ۳۷ هزار دستگاه رسید. حتی ادارهٔ پلیس واشنگتن نیز سه دستگاه لوکار خرید تا هزینهٔ سوخت خودروهای خود را کاهش دهد.

هرچند فروش لوکار در اوایل دههٔ ۸۰ در آمریکا بسیار بیشتر از سال‌های ابتدایی عرضه شده بود و برخلاف ایالات‌متحده، در کانادا فروش خوبی داشت ولی این برای عرضهٔ نسل دوم رنو ۵ در آمریکای شمالی کافی نبود و درنتیجه، در سال ۱۹۸۳ واردات لوکار از فرانسه خاتمه یافت و سدان جدید رنو آلیانس جایگزین آن شد. در سال ۱۹۸۷ نیز رنو به‌طور کامل از بازار آمریکای شمالی خارج شد.

تفاوت‌های لوکار با رنو ۵
رنو ۵ یا لوکار از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۰ فقط به‌صورت سه‌در در آمریکا عرضه شد تا اینکه در سال ۱۹۸۱ نسخهٔ پنج‌در هم راهی نمایندگی‌های فروش آمریکا شد. لوکار اما برای مطابقت با قوانین ایمنی آمریکا، در بیرون تغییراتی را نسبت به رنو ۵ تجربه کرده بود. یکی از این تغییرات، سپرهای برجسته‌تر در جلو و عقب بود تا بتواند قانون مقاومت سپر در برابر تصادفاتی با سرعت ۸ کیلومتر بر ساعت را رعایت کند. علاوه بر این، به گلگیرهای جلو و عقب نیز چراغ‌های نشانگر جانبی اضافه شد و چراغ‌های جلو هم دایره‌ای شدند. البته در سال ۱۹۸۰ طراحی نمای جلوی لوکار بروز شد و چراغ‌ها مستطیلی شدند ولی هنوز هم با چراغ‌های اصلی رنو ۵ تفاوت داشتند.

لوکار در بازار آمریکا با یک پیشرانهٔ ۱.۳ لیتری چهار سیلندر عرضه شد که ۶۰ اسب بخار قدرت و ۱۲۵ نیوتن متر گشتاور داشت. مزیت اصلی لوکار در دوران بحران سوخت، مصرف بنزین پایین ۷.۵ لیتر در هر صد کیلومتر بود. علاوه بر این، هاچ‌بک کوچک رنو به خاطر اتاق جادار، سواری نرم و پیشرانهٔ روان نیز در آزمون‌های جاده‌ای نشریات آمریکایی تحسین شد. لوکار در بازار آمریکا باید با فورد فی‌یستا، فولکس‌واگن گلف و هوندا سیویک رقابت می‌کرد ولی درحالی‌که این خودروها همگی تا چند دهه بعد همچنان در آمریکا عرضه شدند و می‌شوند، لوکار عمر کوتاهی داشت.

چرا خودروهای فرانسوی در آمریکا محبوبیتی نداشتند؟
دلیل اصلی این موضوع، اندازهٔ کوچک خودروهای فرانسوی است درحالی‌که آمریکایی‌ها علاقه‌ای به استفاده از خودروهای کوچک ندارند. البته فضای کابین و صندوق رنو لوکار در حد هوندا سیویک زمان خود بود ولی تصور آمریکایی‌ها از خودروهای فرانسوی همواره ماشین‌هایی کوچک و تنگ بود که باعث شد علیرغم موفقیت خودروهای کوچک اروپایی و ژاپنی مثل گلف و سیویک در بازار آمریکا، همتایان فرانسوی توفیقی کسب نکنند.