آشنایی با جگوار E-Type

جگوار خودروهای اسپرت زیادی تولید نکرده است ولی تقریبا تمام خودروهایی اسپرتی که تولید کرد زیباترین خودروی زمان خود شناخته شدند. این موضوع در مورد خودروهایی مانند SS100 مربوط به دهه 1930 و XK120/140/150 مربوط به دهه 40 و 50 و همچنین E-Type مربوط به دهه 60 صدق می کند. خودروهای مذکور 4 دهه دوران طلایی را برای جگوار رقم زدند.

حتی انزو فراری E-Type را به عنوان زیباترین خودرویی که تا به حال ساخته شده توصیف کرده است گرچه ممکنست این اظهار نظر را قبل از تولید فراری 250 GT Lusso کرده باشد. جگوار E-Type همیشه در نظرسنجیها جزو سه خودروی برتر محسوب شده و همیشه یکی از دو خودرویی بوده که در نمایشگاه هنرهای مدرن نیویورک در معرض نمایش گذاشته شده است.

در کمال تعجب طراح E-Type آقای ویلیام لیونز (طراح تمام جگوارها تا زمان تولید E-Type) نبود. این خودرو توسط متخصص آیرودینامیک به نام Malcolm Sayer طراحی شد. به همین خاطر طرح آن طوری به نظر می رسید که انگار هوا را می شکافد. جریان هوا پس عبور از دماغه خودرو و گلگیرهای قوسدار آن از قسمت باریک عقب خودرو رد می شد. جگوار E-Type بر خلاف خودروهای اسپرت هم دوره و مدل XK150 که جانشین آن شد، بسیار درازتر، با ارتفاع کمتر و عرض کمتر بود و بدنه ای صافتر و هموارتر داشت و به همین دلیل سریعتر بود.

جگوار E-Type نیز مانند XK150 از موتور معروف XK6 با دو میل سوپاپ و حجم 3.8 لیتر نیرو می گرفت. این موتور 265 اسب و 352 نیوتن متر در فلایویل تولید می کرد که ارقام شگفت انگیزی هستند. این موتور کاملا عقبتر از اکسل جلو قرار داده شد تا تقسیم وزن 51 درصد جلو و 49 درصد عقب برای E-Type  میسر شود. در تستهای اولیه که از نمونه پروتوتایپ E-Type قبل از تولید توسط نشریات Autocar و    Motor  و Road & Track گرفته شد این خودرو به سرعت 241 کیلومتر در ساعت دست یافت. با وجودی که نمونه های تولید سری به چنین سرعتی نرسیدند ولی باز هم E-Type به راحتی سریعترین خودروی تولید انبوه زمان خود بود و به خودروهایی مانند انواع فراری و اَستِن مارتین که چند برابر آن قیمت داشتند بسیار نزدیک بود.

بزرگترین پیشرفتE-Type  نسبت به XK شاسی آن بود که از ساختار نیمه منوکوک برخوردار بود به این معنا که بخش مرکزی آن منوکوک (یکپارچه) بود در حالی که موتور، تعلیق عقب و تعلیق جلو روی ساب فریمهای لوله ای شکل سوار می شدند که به ساختار منوکوک پیچ شده بودند. این ساختار از ساختار قبلی که بدنه روی فریم بود بسیار سبکتر بود و به همین دلیل E-Type حدود 200 کیلوگرم از XK150 سبکتر بود. از برتریهای دیگر E-Type نسبت به XK150 استفاده از سیستم تعلیق مستقل در عقب و ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ به صورت استاندارد بود. در نتیجه این خودرو هندلینگ بسیار بهتر و کیفیت سواری فوق العاده ای داشت.

 جگوار E-Type در مدت 15 سالی که تولید شد چند بار مورد تغییر و تحول قرار گرفت. سری اول این خودرو در سه نوع بدنه رودستر، سقف ثابت کوپه و بعدها به صورت لانگ ویل بیس (با فاصله بیشتر بین دو محور) کوپه 2+2 عرضه شد. در سال 1965 حجم موتور از 3.8 لیتر به 4.2 لیتر افزایش پیدا کرد تا گشتاور خروجی آن بیشتر شود. همچنین گیربکس 4 دنده دستی این خودرو نیز به صورت کاملا سنکرونیزه در آمد. سری دوم E-Type در سال 1968 عرضه شد که عمدتا به این دلیل در طرح آن تجدید نظر شده بود که با قوانین ایمنی جدید ایالت متحده مطابقت داشته باشد. به این منظور سپرها و چراغهای جلو مطابق با قوانین ایالت متحده طراحی شدند.

بزرگترین تغییر در سری سوم E-Type در سال 1971 رخ داد که موتور شش سیلندر خطی آن با موتور جدید 12 سیلندر تک میل سوپاپ 5.3 لیتری جایگزین شد. با وجودی که این موتور به اندازه موتورهای 12 سیلندر ایتالیایی قدرت نداشت ولی روانی و بی صدایی استثنایی ارائه می کرد که حتی رولزرویس هم تا آن زمان در این حد نبود. موتور 12 سیلندر جدید E-Type اولین موتور 12 سیلندر تولید انبوه در دوره ی پس از جنگ بود.

برای سازگاری بهتر با موتور V12 جدید، فاصله بین دو محور افزایش پیدا کرد، فاصله بین چرخها بیشتر شد، از تایرهای پهنتر استفاده شد، امکانات و تجهیزاتی بهتری به کار گرفته شد و از کروم در بدنه بیشتر استفاده شد. با این وجود، وزن بیشتر و مقاومت بیشتر در برابر هوا باعث شد که درصد زیادی از افزایش قدرت در موتور V12 جدید نسبت به موتور قبلی هدر رود و به همین دلیل سری سوم با موتور V12 نسبت به سری های اول زیاد سریعتر نبود. سری سوم و سری اول E-Type دو شخصیت کاملا متفاوت داشتند. سری سوم یک خودروی GT مسافرتی بود که کروز با سرعت بالا با آن بسیار راحت بود در حالی که سری اول یک خودروی اسپرت خالص بود. مقایسه آنها با هم مشکل است و به سختی می توان گفت کدام یک برتر است.

مشخصات فنی: