اوج بارش شهابی «برساوشی» در ایران ۲۱ و ۲۲ مرداد رخ می‌دهد

محقق و فعال علمی-فرهنگی در حوزه نجوم و اخترفیزیک با اشاره به اینکه در علم نجوم «دنباله دارها» را داریم که یک گلولهٔ برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته‌شده و قطری از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر دارد، گفت: دنباله دارها سرچشمه اصلی بارش های شهابی هستند.

وی با بیان اینکه سرچشمه بارش شهابی برساوشی دنباله داری به نام «سوئیفت» است، عنوان کرد: دنباله دارها خارج از منظومه شمسی به سمت مرکز منظومه شمسی حرکت می کنند و چون جنسشان از یخ و گرد و غبار است نزدیک خورشید که می شوند، مستقیما یخ به گاز تبدیل می شود و گرد و غبار مثل دم در ادامه آن قرار می گیرد و تکه سنگ ها که می تواند اندازه سر سوزن باشد، در منظومه شمسی و مدار سیاره ها باقی می مانند.

شهدادی خاطرنشان کرد: وقتی زمین از کنار توده های سنگ رد می شود، این سنگ ها را با سرعت چند صد کیلومتر و بعضا چندهزار کیلومتر بر اثر جاذبه به سمت خودش می کشد و در اثر واکنش با ذرات جو می سوزند و ما شهاب ها را می بینیم. به تکه های سنگ معلق در فضا «شهاب واره» می گویند، آن چیزی که در آسمان می سوزد، «شهاب» و اگر یک تکه از این شهاب ها به زمین برسد، «شهاب سنگ» گفته می شود.

وی بارش شهابی را پدیده ای عنوان کرد که خیلی از افراد را می تواند به نجوم علاقه مند کند؛ چرا که مردم نه نیازی به علم ستاره شناسی و نجوم دارند و نه به تلسکوپ و تجهیزات رصد و فقط کافی است در بازه زمانی مشخص شده و رخداد این بارش، به آسمان نگاه کنند.

محقق و فعال علمی-فرهنگی در حوزه نجوم و اخترفیزیک درباره بازه زمانی بارش شهابی برساوشی، گفت: بارش شهابی از اواخر تیرماه شروع می شود و تا اوایل شهریور ادامه دارد ولی اوج بارش شهابی یعنی شبی که تعداد زیادی از شهاب ها را می شود رصد کرد، ۲۱ و ۲۲ مردادماه (یکشنبه و دوشنبه هفته آینده) است. در این شب ها می توان بدون هیچ تجهیزاتی در آسمان بارش شهابی را مشاهده کرد.

وی بیان کرد: نکته قابل توجه اینکه مردم زمانی که می خواهند بارش شهابی را رصد کنند، نباید ماه در آسمان حضور داشته باشد چرا که ماه در آن زمان ۵۰ درصد روشنایی دارد و آلودگی نوری ایجاد می کند. بنابراین پیشنهاد می کنم از ۱۲ شب به بعد افراد رصد را انجام دهند.

شهدادی اضافه کرد: در برخی شهرها شهاب های پرنور که به آن ها «آذرگوی‌» می گویند، نیز قابل رصد است. آذرگوی ها چگالی کمی دارند و هنگام برخورد با جو زمین، سرعتی بین ۱۱ تا ۷۲ کیلومتر در ثانیه دارند. آذرگوی ها وقتی وارد جو زمین می شوند، سوختنشان به قدری است که در جو اندازه پرنورترین اجرام آسمان، روشنایی و درخشندگی ایجاد می کنند و به همین دلیل از داخل شهر هم می شود آن ها را رصد کرد.