اولین جنگنده مافوق صوت دنیا

شرکت نورث آمریکن ایرکرافت تعداد ۲۲۹۴ فروند از F-100 را تولید کرد که از این تعداد، ۱۲۷۴ فروند از نوع F-100D به عنوان پیشرفته‌ترین نسخه جنگنده موردبحث بودند. این محصول پیشرفته به اتوپایلوت مافوق صوت مجهز بود و اولین پرواز خود را در ژانویه ۱۹۵۶ انجام داد و پاییز همان سایز نیز به نیروی هوایی آمریکا تحویل داده شد.

آمریکا از F-100D برای پشتیبانی زمینی، بمباران پل‌ها و دیگر اهداف ارزشمند استفاده کرد و با اینکه سوپر سیبر قبلاً توانسته بود با فاصله‌ای اندک از مرز سرعت صوت عبور کند اما راه را برای تولید جنگنده‌های مافوق صوت دیگر گشود. F-100 سوپر سِیبِر باعث تولید جنگنده‌هایی با سرعت دو و سه برابر سرعت صوت شد.

جنگنده موردبحث از پیشرانه پرت اند وینتی J57-P-21 استفاده می‌کرد. با وجود نیروی رانش قابل‌توجه، این جنگنده می‌توانست به حداکثر سرعت ۱۴۹۱ کیلومتر در ساعت برسد که بیشتر از تمامی جت‌های قبلی بود. در اولین ماه‌های وقوع جنگ ویتنام، خلبان‌های آمریکایی درباره حضور میگ ۱۷ در آسمان نگرانی خاصی نداشتند چراکه میگ ۱۷ در مقایسه با جتی همچون سوپر سیبر بسیار قدیمی بود. در واقع سرعت میگ ۱۷ به ۱۱۵۰ کیلومتر در ساعت می‌رسید که کمتر از سرعت صوت بود. با اینکه در نبردهای هوایی سرعت همه‌چیز نیست اما فاکتوری مهم محسوب می‌شود.

میگ ۱۷ علاوه بر تجهیز به سلاح‌های گوناگون توانایی رها کردن بمب‌ها را نیز داشته اما این ویژگی در نبردهای هوا به هوا خیلی به کار نمی‌آید. علیرغم اینکه F-100D اساساً برای حملات هوا به زمین طراحی شده بود اما می‌توانست موشک‌های هوا به هوای ساید ویندر را نیز شلیک کند که این ویژگی باعث برتری نسبت به میگ می‌شد. به منظور جلوگیری از خسارات و تلفات بیشتر، نیروهای ویتنام شمالی تنها در شرایط ایده آل به هواپیماهای دشمن حمله می‌کردند؛ اما میگ ۲۱ که به عنوان قدیمی‌ترین جنگنده عملیاتی جهان شناخته می‌شود در سال ۱۹۶۶ وارد جنگ ویتنام شد و بازی را تغییر داد و آمریکا مجبور شد برنامه‌های دیگری را پیاده سازد. میگ ۲۱ نه تنها می‌توانست با سرعت فراتر از صوت پرواز کند بلکه سریع‌تر از F-100D بود. در حقیقت نیروهای ویتنام می‌توانستند میگ ۲۱ را به موشک‌های مادون‌قرمز و هوا به هوای K-13 مجهز کنند تا شانس برتری این جنگنده در برابر دشمن افزایش یابد.