با رنو 5 توربو بهتر آشنا شوید

به گزارش دنده 6 – روزی روزگاری، رنو از یک هاچبک کوچک شهری رونمایی کرد که یک درجه پایین‌تر از فولکس‌واگن گلف قرار گرفت و «۵» نامیده شد. این خودرو در آمریکا با نام «رنو لِکار» به فروش می‌رسید و برای رسیدن به سرعت معیار (۱۰۰ کیلومتر بر ساعت) به ۱۶.۷ ثانیه زمان نیاز داشت. اما این شروع داستان رنو ۵ بود تا به یکی از ماندگارترین هاچبک‌های تاریخ تبدیل شود.

مسابقه به نفع مردم
هاچبک‌ساز مشهور زمان، فولکس‌واگن، تولید گلف را سال‌ها ادامه داد تا اینکه در سال ۲۰۰۸ از یک مدل مفهومی رونمایی کرد که صندوق عقب آن، میزبان بزرگ‌ترین موتور این شرکت یعنی W12 بنتلی کانتیننتال بود، ۶۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و راندمان افتضاحی داشت. درحالی‌که فولکس‌واگن پس از آغاز قرن ۲۱ میلادی به این نتیجه رسید که باید میراث خود را گرامی بدارد، رنو در دهه هفتاد میلادی این کار را انجام داد؛ فرانسوی‌ها نسخه بهبودیافته «۵ توربو» را رونمایی کردند که معادل گلف GTi بود (با این تفاوت که در آن زمان هنوز خبری از GTi نبود). آن‌ها حتی پا را از تولید کانسپت فراتر گذاشته و ۵ هزار دستگاه رنو توربو را به فروش رساندند.دلیل اصلی معرفی توربو، دریافت مجوز حضور این خودرو در مسابقات بود. رنو به بهانه حضور در رالی، خودرویی را به مردم عرضه کرد که کابینی شبیه به موزه دکوراسیون فرانسوی داشت. فرمان متمایز، داشبورد جدید و صندلی‌های خاص رنو R5 توربو (نام دیگر این خودرو) در هیچ خودروی دیگری استفاده نشدند. سقف آن از جنس آلومینیومی و کاپوت، سپر و طاق چرخ‌های آن از جنس فایبرگلاس پلی‌استر تولید شده بود. طراحی این نسخه به دستان پرتوان طراح لامبورگینی میورا، «مارچلو گاندینی»، سپرده شده بود.

هر چند رنو از روی اجبار ۴۰۰ دستگاه از این خودرو را تولید کرد اما تقاضا آنقدر خوب بود که تمام آن‌ها پیش از معرفی نهایی ۵ توربو به‌فروش رسیدند. تنها در سال اول، ۱,۳۰۰ دستگاه از این هاچبک کوچک به دست مردم رسید. همه‌چیز خوب پیش می‌رفت تا اینکه هزینه تولید سقف آلومینیومی و کابین متمایز برای رنو افزایش پیدا کرد؛ این شرکت هم با معرفی رنو R5 توربو ۲، قطعات آلومینیومی بدنه را کنار گذاشت و از کابین نمونه عادی رنو ۵ استفاده کرد. این تغییرات محبوبیت هاچبک یادشده را کم نکرد و سازنده موفق شد تا ۲ هزار دستگاه R5 توربو ۲ ایوو را به فروش برساند.

پیشرانه
زیر کاپوت این خودروی اقتصادی دیفرانسیل جلو خالی نبود اما میزبان پیشرانه هم نبود. رنو به‌سادگی صندلی‌های عقب را حذف کرده بود تا جای آن‌ها را با موتور پر کند. خودروهای دیگری مانند آلفارومئو ۴C، لوتوس الیزه، تویوتا MR2، هوندا بیت، فیات X1/9 و… هم با همین تکنیک توسعه یافته‌اند اما ساختار پیشرانه رنو یک تفاوت اساسی داشت. مهندسان رنو موتور را ۹۰ درجه چرخانده بودند تا درازای آن، در راستای طول خودرو قرار بگیرد و سپس آن جلوتر از محور عقب خودرو قرار دادند.

به این ترتیب، هاچبک اقتصادی فرانسوی به آرایه موتور سوپراسپرت‌های مشهوری چون لامبورگینی آونتادور و مدل‌های فراری مجهز شد. رنو ۵ توربو از نظر عملکرد هم با خودروهای اسپرت فراری برابری می‌کرد! این خودروی کوچک به یکی از نخستین مدل‌های مجهز به اینترکولر تبدیل شد که بر پایه یک پیشرانه ۱.۴ لیتری حرکت می‌کرد که ۱۶۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

رالی و فناوری‌هایش
سیستم تعلیق دو جناغه رالی و ترمزهای دیسکی در تمام چرخ‌های رنو R5 توربو تعبیه شده بودند. رنو موفق شد به شتاب‌جانبی ۰.۸۶ جی دست پیدا کند که آن را جلوتر از فراری ۳۰۸GTB قرار می‌داد. موتور آن که با تاخیر توربوی فراوان همراه بود، فاقد سروصدای مکانیکی بود و گوش راننده را تنها با صدای توربو و اگزوزها نوازش می‌داد. تصور کنید امروزه یک هاچبک ساده مثل گلف R عملکرد و فرمان‌پذیری بهتری را در مقایسه با یک فراری ۲۹۶GTB از خود نشان دهد؛ R5 توربو در این حد خوب بود!

اما همه این خوبی‌ها به قیمت امروزی ۱۲۰ هزار دلار تمام می‌شد که آن را در رده سوپراسپرت‌ها قرار می‌داد با این تفاوت که دست‌پخت فرانسوی‌ها کاربردی هم بود. اگر مسابقات و قوانین آن‌ها نبودند، هیچ‌گاه خودروهایی مانند ۵ توربو تولید نمی‌شدند که امکانات خودروهای رالی را داشته باشند و علی‌رغم موتور کوچک، باک ۹۳ لیتری داشته باشند! ۵ توربو با هر باک پر می‌توانست مسافتی ۱,۴۰۰ کیلومتر را طی کند.

نسخه مسابقه‌ای R5 توربو در مسابقات به پیروزی‌هایی هم دست پیدا کرد اما از بخت بد رنو، همزمان با آئودی کواترو چهارچرخ محرک وارد مسابقه شد که صنعت خودرو را برای همیشه تغییر داد. با این وجود، عملکرد رنو ۵ توربو در جاده با سوپراسپرت‌ها برابری می‌کرد و همین بود که هنر دست گاندینی، به پوستر اتاق خواب کودکان تبدیل شد.