برندهای لوکسی که شکست خوردند
در طول تاریخ، خودروسازان زیادی اقدام به ایجاد برندهای لوکس کردند که برخی مثل لکسوس و جنسیس موفق شدند و برخی به‌سختی شکست خوردند.
به گزارش دنده 6 – حاشیهٔ سود در خودروهای لوکس و گران‌قیمت بسیار بالا است و به همین دلیل، بسیاری از خودروسازان علاقه دارند در این بخش از بازار حضور پیدا کنند. بااین‌حال، ورود به بازاری که بنتلی و رولزرویس بر آن حکمرانی می‌کنند بسیار دشوار است زیرا این بازار کوچکی است و اکثر کسانی که قصد پرداخت چند صد هزار دلار برای خرید یک خودروی لوکس را دارند سراغ همین دو برند بریتانیایی می‌روند. حتی در سطحی پایین‌تر یعنی جایی که برندهایی مثل مرسدس بنز و ب‌ام‌و حضور دارند هم رقابت هرگز آسان نیست. به همین دلیل، در تاریخ خودروسازی برندهای زیرمجموعهٔ زیادی را از خودروسازان بزرگ می‌بینیم که به بخش لوکس بازار وارد شدند اما به‌سختی شکست خوردند.
میباخ
پیشینهٔ میباخ به سال ۱۹۰۹ بازمی‌گردد. این شرکت ابتدا موتور هواپیما می‌ساخت اما بعداً حوزهٔ فعالیت آن به بخش‌های دیگری از کشتی هوایی گرفته تا واگن‌های ریلی گسترش پیدا کرد. در سال ۱۹۶۰، میباخ توسط دایملر بنز خریداری شد و در سال ۲۰۰۲ به‌عنوان یک برند مستقل برای حضور در بخش فوق لوکس بازار احیا شد. محصولات این شرکت سدان‌های فوق لوکس ۵۷ و ۶۲ بودند که از پیشرانهٔ V12 و تمام امکاناتی که در یک خودرو تصور می‌شد برخوردار بودند. میباخ ۵۷ حدود ۳۵۰ هزار دلار و ۶۲ حدود ۴۳۰ هزار دلار قیمت داشتند که معادل ۷۶۰ هزار دلار امروز است. بااین‌حال، سدان‌های میباخ به دلیل شباهت زیاد به مرسدس بنز S کلاس و همین‌طور عرضه با قیمت گزاف در دوران رکود جهانی اوایل دههٔ ۲۰۰۰، هرگز موفق عمل نکردند درحالی‌که در همان سال‌ها، بنتلی زیر چتر گروه فولکس‌واگن و رولزرویس توسط ب‌ام‌و بسیار شکوفا شده بودند. به همین دلیل، در سال ۲۰۱۳ برند مستقل میباخ پس از ساخت تنها حدود ۳ هزار دستگاه ۵۷ و ۶۲ تعطیل شد اما در سال ۲۰۱۵ به‌عنوان یک زیربرند برای ساخت نسخهٔ لوکس‌تری از محصولات مرسدس مثل S کلاس احیا شد و این بار بسیار موفق‌تر عمل کرد.
دایملر
این دایملر یک شرکت بریتانیایی است که در سال ۱۸۹۶ در لندن تأسیس شد و ارتباطی با دایملر آلمانی ندارد. این شرکت در سال ۱۹۶۰ به تملک جگوار درآمد و به نسخه‌ای لوکس‌تر برای محصولات این شرکت تبدیل شد. دایملر در دورانی که جگوار تحت مالکیت فورد بود همچنان فعالیت می‌کرد بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۳ کمتر از ۵ هزار دستگاه از مدل X308 را به فروش رساند. آخرین محصول دایملر سدانی بنام Super Eight بود که در سال ۲۰۰۵ به بازار آمد. این اساساً یک جگوار XJ سوپرشارژ با کابین لوکس‌تر بود که تنها ۸۵۰ دستگاه از آن ساخته و سپس دایملر هم به سرنوشت میباخ دچار شد. پس‌ازاینکه تاتا موتور هند در پایان سال ۲۰۰۷ جگوار را همراه با دایملر از فورد خرید، حرف‌هایی در مورد احیای این برند زد و قصد داشت دایملر را به برندی فوق لوکس برای رقابت با بنتلی و رولزرویس تبدیل کند اما درخواست ثبت دایملر به‌عنوان یک برند تجاری در ایالات‌متحده در سال ۲۰۰۹ رد شد.
استرلینگ
استرلینگ برندی بود که عمر کوتاهی داشت و از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۱ به‌عنوان بخش آمریکای شمالی گروه روور فعالیت می‌کرد. این برند اساساً مدل‌های سری ۸۰۰ روور را به سدان‌های لوکس ۸۲۵ و ۸۲۷ تبدیل کرد. استرلینگ ابتدا فروش مناسبی را تجربه کرد و آمریکایی‌ها مجذوب حال و هوای بریتانیایی این خودروها شدند تا جایی که استرلینگ در سال اول ۱۴,۱۷۱ دستگاه فروخت. این شرکت حتی نسخه‌ای فوق لوکس از سدان ۸۲۷ را هم با نام آکسفورد ادیشن ارائه کرد که به تلفن داخلی، صندلی‌های برقی و تریم داخلی مجلل مجهز بود. این نسخه در سال ۱۹۸۷ با قیمت پایهٔ ۱۹ هزار دلار معادل ۵۳ هزار دلار امروز عرضه می‌شد. بااین‌حال درخشش این سدان‌های بریتانیایی خیلی زود فروکش کرد زیرا این خودروها به‌طور مشترک با هوندا لجند توسعه پیدا کرده بودند و لجند هم‌زمان با قیمتی تقریباً یکسان ولی کیفیت ساخت بالاتر در بازار آمریکا حضور داشت. نمونه‌های اول استرلینگ به خاطر زنگ‌زدگی بدنه، مشکلات برقی و کیفیت رنگ پایین بدنام شدند و زمانی استرلینگ کیفیت ساخت را بهبود بخشید که دیگر خیلی دیر شده بود و در سال ۱۹۹۱ فروش این برند به تنها ۲,۷۴۵ دستگاه رسید.
مرکور
مرکور پاسخ فورد به تقاضای بازار برای خودروهای لوکس اروپایی بود. این برند در اواخر سال ۱۹۸۳ به ثبت رسید، اولین محصول خود را در سال ۱۹۸۵ به بازار فرستاد و در سال ۱۹۸۹ تعطیل شد. فورد قصد داشت با مرکور محصولات شعبهٔ اروپایی خود را در آمریکا عرضه کند. اولین محصول این برند، XR4Ti نام داشت که درواقع همان فورد سی‌یرای اروپایی بود. خودرو بعدی مرکور هم اسکورپیو نام داشت که نسخهٔ ری‌بج شدهٔ فورد اسکورپیو بود و با یک پیشرانهٔ ۲.۹ لیتری V6 با ۱۴۴ اسب بخار قدرت عرضه شد. این خودرو همچنین از کابین لوکسی با چرم درجه‌یک و امکانات فراوان بهره می‌برد. فورد قصد داشت سالانه ۱۵ هزار دستگاه از محصولات مرکور به فروش برساند اما در سال ۱۹۸۷ فروش این برند کمی بیش از ۵ هزار دستگاه بود و بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۰ تنها حدود ۷ هزار دستگاه فروخت. با این فروش پایین، خودروهای مرکور ارزش به‌روزرسانی‌های ایمنی برای سال ۱۹۹۰ را نداشتند و این برند از بین رفت.
دی‌اس
دی‌اس که نام خود را از مدل مشهور سیتروئن DS گرفته است، مخفف روح متفاوت (Different Spirit) یا سری متمایز (Distinctive Series) است. دی‌اس ابتدا در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان زیربرند سیتروئن شکل گرفت و در سال ۲۰۱۴ به یک برند لوکس مستقل تبدیل شد. برخلاف برندهای قبلی این لیست، دی‌اس همچنان در حال فعالیت است. بااین‌حال، هرچند خودروهای دی‌اس زمانی که تحت برند سیتروئن عرضه می‌شدند فروش بالایی داشتند و حتی DS 3 در سال ۲۰۱۳ چهل درصد از بازار اروپا را به خود اختصاص داد اما فروش این برند رفته‌رفته کاهش پیدا کرد و از ۱۲۰ هزار دستگاه در سال ۲۰۱۲ به ۵۳ هزار دستگاه در سال ۲۰۱۸ رسید. البته این برند لوکس فرانسوی هنوز هم در اروپا فروش نسبتاً مناسبی را تجربه می‌کند اما مشکل اصلی آن ناتوانی رقابت در خارج از فرانسه است. دی‌اس حدود یک دهه پیش در چین هم فروش خوبی داشت اما این برند در سال ۲۰۲۳ از بازار آسیا خارج شد تا فروش خودروهایش فقط به بازار اروپا محدود شود.
