بهترین هایپرکارهای تاریخ

به گزارش دنده 6 – دنیای هایپرکارها هیجان‌انگیزتر می‌شود. این عرصه قبلاً تحت سلطهٔ خودروهای قدرتمند معمولی بود اما همه‌چیز در حال تغییر است. طی چند سال اخیر مدل‌های تمام الکتریکی به بازار آمده و شتاب‌های شگفت‌انگیزی را ارائه کرده‌اند؛ بنابراین، وقت آن رسیده است که نگاهی به داستان هایپرکارها از ابتدا داشته باشیم و با خودرویی شروع کنیم که همه‌چیز را آغاز کرد.

پورشه ۹۵۹ سال ۱۹۸۶

۹۵۹ زمانی که در سال ۱۹۸۶ به بازار آمد، پیشرفته‌ترین خودروی جهان محسوب می‌شد. این ماشین با پیشرانهٔ شش سیلندر تخت توئین توربو و سامانهٔ چهارچرخ محرک که امکان دستیابی به حداکثر سرعت ۳۱۷ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد، اولین هایپرکار جهان به‌حساب می‌آمد. از ۹۵۹ تنها ۳۳۷ دستگاه ساخته شد.

فراری F40 سال ۱۹۸۷

F40 می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۲۳ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و به اولین خودروی تولیدی تبدیل شد که توانست از مرز ۲۰۰ مایل بر ساعت عبور کند. این ماشین از یک پیشرانهٔ V8 توئین توربو با ۴۸۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و آخرین خودرویی بود که در دوران حیات انزو فراری توسعه پیدا کرد.

بوگاتی EB110 سال ۱۹۹۱

وقتی «رومانو آرتیولی» در سال ۱۹۹۱ برند بوگاتی را دوباره احیا کرد، جاه‌طلبی‌های بزرگی داشت که نتیجهٔ آن خلق EB110 با پیشرانهٔ V12 چهار توربو بود. این ماشین می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۴۸ کیلومتر بر ساعت برسد. بااین‌حال، از EB110 تنها ۱۳۹ دستگاه ساخته شد و بوگاتی در سال ۱۹۹۵ ورشکست شد.

جگوار XJ220 سال ۱۹۹۲

XJ220 به شکل کانسپت با پیشرانهٔ V12 و سامانهٔ چهارچرخ محرک معرفی شد اما در نسخهٔ تولیدی با موتور ۳.۵ لیتری V6 توئین توربو و دیفرانسیل عقب به بازار آمد. به همین دلیل، خیلی از خریداران سفارش خود را لغو کردند و رکورد اقتصادی دههٔ ۹۰ هم مزید بر علت شد. بااین‌حال، XJ220 با ۵۴۰ اسب بخار قدرت و حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت، به سریع‌ترین خودروی تولیدی جهان در آن زمان تبدیل شد.

مک‌لارن F1 سال ۱۹۹۴

پس از پورشه ۹۸۹، بزرگ‌ترین نقطهٔ عطف در تاریخ هایپرکارها را مک‌لارن F1 رقم زد. این خودرو که از بسیاری همنوعان خود سبک‌تر بود، از نیروگاه V12 تنفس طبیعی ساخت ب‌ام‌و با ۶۲۷ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. F1 با دستیابی به حداکثر سرعت ۳۸۶ کیلومتر بر ساعت، رکورد دیوانه‌واری را در دههٔ ۹۰ به ثبت رساند که سال‌ها بعد بوگاتی ویرون توانست آن را بشکند.

فراری F50 سال ۱۹۹۵

هرچند F40 به پیشرانهٔ V8 توئین توربو مجهز بود اما جانشین آن از موتور V12 تنفس طبیعی استفاده می‌کرد که با ۵۲۰ اسب بخار قدرت، از فرمول یک آمده بود. F50 می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و ظرف تنها ۸.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت برسد. از این ماشین تنها ۳۴۹ دستگاه ساخته شد درحالی‌که از F40 تعداد ۱,۳۱۱ دستگاه تولید شده بود.

پاگانی زوندا سال ۱۹۹۹

معمولاً نمی‌بینیم که یک خودروساز با اولین محصول خود چشم‌انداز یک بخش از بازار را تغییر دهد اما پاگانی با زوندا دقیقاً همین کار را انجام داد. بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۱ انواع مختلفی از این ماشین ساخته شدند که همگی تولید محدود بودند. زوندا به پیشرانهٔ V12 مرسدس بنز مجهز بود که تا ۷۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

فراری انزو سال ۲۰۰۲

انزو به‌عنوان جانشین F50 با کمک زیادی از سوی مایکل شوماخر توسعه پیدا کرد. این هایپرکار به نیروگاه ۶ لیتری V12 تنفس طبیعی با ۶۶۰ اسب بخار قدرت مجهز بود و ظرف ۶.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. انزو اولین خودروی تولیدی با ترمزهای سرامیکی بود و به حداکثر سرعت ۳۵۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد.

پورشه کاررا GT سال ۲۰۰۳

مثل فراری F50، پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V10 پورشه کاررا GT با ۶۰۳ اسب بخار قدرت هم ریشه در فرمول یک داشت. حداکثر سرعت رسمی این خودرو ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت بود و ظرف تنها ۹.۲ ثانیه به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. پورشه ابتدا قصد تولید ۱,۵۰۰ دستگاه از کاررا GT داشت اما نهایتاً ۱,۲۷۰ دستگاه از آن تولید شد.

مازراتی MC12 سال ۲۰۰۴

MC12 بر اساس فراری انزو ساخته شد اما خیلی خاص‌تر از آن بود زیرا تنها ۵۰ دستگاه از آن تولید شد. هایپرکار مازراتی از همان پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 انزو استفاده می‌کرد که البته قدرت آن به ۶۲۰ اسب بخار کاهش یافت. هرچند MC12 به‌اندازهٔ انزو سریع نبود اما با شتاب صفرتاصد ۳.۸ ثانیه و حداکثر سرعت ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت، هنوز هم پرفورمنس چشمگیری داشت.

بوگاتی ویرون سال ۲۰۰۵

تا قبل از اینکه ویرون در سال ۲۰۰۵ معرفی شود، حداکثر سرعت ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت رقم چشمگیری برای هایپرکارها بود اما این ماشین با نیروگاه ۸ لیتری W16 چهار توربو به سرعت ۴۰۷ کیلومتر بر ساعت رسید و همه‌چیز را تغییر داد؛ اما مردان بوگاتی به این هم قانع نبودند و در سال ۲۰۱۰ ویرون سوپراسپرت را با ۱۲۰۰ اسب بخار قدرت معرفی کردند که به سرعت ۴۳۱ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد.

سالین S7 سال ۲۰۰۵

شرکت آمریکایی سالین که به تیونینگ موستانگ می‌پرداخت، زمانی که تصمیم به ساخت یک هایپرکار گرفت، توسعه و مهندسی آن را در بریتانیا انجام داد. S7 از یک پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 استفاده می‌کرد که بر اساس موتور ویندسور فورد شکل گرفته و در نسخهٔ توئین توربو ۷۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. به لطف این نیرو، هایپرکار سالین می‌توانست به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

لامبورگینی رونتون سال ۲۰۰۷

هرچند رونتون بر اساس مورسیه‌لاگو ساخته شده بود اما خودروی بسیار خاص‌تری بود زیرا تنها ۲۱ دستگاه کوپه و ۱۵ دستگاه رودستر از آن ساخته شد. رونتون از همان موتور ۶.۵ لیتری V12 مورسیه‌لاگو استفاده می‌کرد که با کمی ارتقاء قدرت آن به ۶۵۰ اسب بخار افزایش یافته بود. این خودرو با ساختار فیبر کربنی می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۵۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

جگوار CX-75 سال ۲۰۱۰

C-X75 نباید در این لیست باشد زیرا در حد پروتوتایپ باقی ماند اما جگوار به‌طورجدی به دنبال تولید آن بود و حتی چند نمونهٔ تولیدی هم از آن ساخته شد. این هایپرکار هیبریدی با کمک تیم فرمول یک ویلیامز توسعه پیدا کرد اما رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸ مانع تولید آن شد. بااین‌حال، C-X75 بعدها در سال ۲۰۱۵ در فیلم اسپکتر جیمز باند حاضر شد. رئیس طراحی جگوار «یان کالوم» زمانی که در سال ۲۰۱۹ بازنشست شد گفت عدم تولید C-X75 یکی از بزرگ‌ترین پشیمانی‌های او است.