بهترین و بدترین خودروهای رتروی تاریخ

به گزارش دنده 6 – در صنعت خودروسازی که تکنولوژی با سرعت وحشتناکی پیش می‌رود، برخی خودروسازان تصمیم می‌گیرند در طراحی خودروهای خود از گذشته الهام بگیرند. این طراحی‌ها که تحت عنوان رترو شناخته می‌شوند، حس نوستالژی خریداران را برمی‌انگیزند و معمولاً طرفداران زیادی پیدا می‌کنند. طراحی رترو از اواخر دههٔ ۹۰ میلادی محبوبیت پیدا کرد و خودروهای زیادی با نگاه به گذشته ساخته شدند ولی همهٔ آن‌ها نتوانستند موفق عمل کنند. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با بهترین و بدترین خودروهای رتروی تاریخ آشنا شویم.

بهترین خودروهای رترو
فورد موستانگ

هرچند موستانگ در نسل‌های سوم و چهارم کاملاً از ظاهر سنتی و اصیل خود فاصله گرفت ولی در نسل پنجم که در سال ۲۰۰۴ به بازار آمد، فورد با طراحی کاملاً جدیدی که از نسل اول دههٔ ۶۰ الهام گرفته بود، موستانگ را دوباره به ریشه‌هایش بازگرداند. از آن زمان به بعد، فورد این طراحی رترو را طی نسل‌های بعدی تکامل بخشید و در هر نسل به‌وضوح DNA اصیل موستانگ حفظ شد که بهترین تجسم این موضوع را می‌توان در موستانگ GT امروزی دید.

پورشه ۹۱۱

تنها خودروی تاریخ که در تمام نسل‌ها طراحی کلاسیک خود را حفظ کرده، پورشه ۹۱۱ است. البته در نسل ۹۹۶ پورشه با چراغ‌های جلویی که به تخم‌مرغ نیمرو شهرت یافتند، سعی کرد ظاهر ۹۱۱ را بروز کند ولی طرفداران همان ظاهر سنتی را می‌خواستند و درنتیجه از نسل ۹۹۷ به بعد شاهد بازگشت همان چراغ‌های گرد کلاسیک بودیم که این رویه تا به امروز هم ادامه دارد و جدیدترین مدل ۹۱۱ همچنان شبیه به نمونهٔ اولیهٔ سال ۱۹۶۴ به نظر می‌رسد.

فولکس‌واگن ID.Buzz

هرچند از زمان معرفی اولین ون کانسپت رتروی فولکس‌واگن در نمایشگاه خودروی دیترویت ۲۰۰۱ تا معرفی ID.Buzz تولیدی ۲۲ سال فاصله افتاد ولی این شرکت آلمانی می‌دانست که در این خودرو نباید اشتباه کند زیرا ID.Buzz خودروی مهمی برای فولکس‌واگن پس از بحران‌های ناشی از دیزل‌گیت و مشکلات نرم‌افزاری محسوب می‌شد و باید بی‌نقص می‌بود که همین‌طور هم شد. این خودرو از همان فرهنگی بهره می‌برد که فولکس‌واگن با اولین نسل ون نمادین خود ایجاد کرد.

آلپین A110

زمانی که رنو تصمیم گرفت برند آلپین را احیا کند، سراغ نمادین‌ترین محصول تاریخ این برند یعنی A110 رفت و کوپهٔ جدید آلپین را با الهام از ویژگی‌های ظاهری آن خودرو از چهار چراغ گرد جلو گرفته تا بخش انتهایی مخروطی با چراغ‌های باریک طراحی کرد. این یک بازآفرینی فوق‌العاده بود. همچنین در دورانی که خودروها هرروز بزرگ‌تر و سنگین‌تر می‌شوند، A110 با ۴.۲ متر طول و ۱۱۰۰ کیلوگرم وزن، خودروی جمع‌وجور و چابکی است.

مینی کوپر

مینی کوپر را می‌توان یکی از بهترین طراحی‌های رترو دانست. زمانی که در ابتدای قرن بیست‌ویک این خودرو رونمایی شد، صنعت خودروسازی را شوکه کرد و هنوز هم تازه به نظر می‌رسد. مینی کوپر اما چیزی بیش از ظاهر رترو است و احساس مینی قدیمی را هم زنده کرده است. این خودرو نه‌تنها در داخل با طرحی جذاب بلکه از لحاظ شیوهٔ رانندگی هم با هندلینگی شبیه خودروهای کارت، کاملاً احساس مینی ماینر قدیمی را دارد.

رنو ۵

رنو ۵ الکتریکی جدیدترین خودروی رتروی بازار محسوب می‌شود و شرکت فرانسوی در تبدیل ظاهر کلاسیک و عناصر طراحی منحصربه‌فرد رنو ۵ قدیمی به خودرویی مناسب برای زندگی مدرن، درخشان عمل کرده است و مطمئناً به برندهای دیگر احیای موفق میراث خود را یاد می‌دهد. تلفیق عالی طراحی کلاسیک و مدرن در کنار قیمت مناسب باعث شده رنو ۵ جدید مصداق بهترین احیای یک خودروی نمادین قدیمی باشد.

فورد GT

بیست سال از معرفی فورد GT می‌گذرد و هنوز هم نمی‌دانیم شرکت آمریکایی چطور توانست چیزی شبیه به افسانه دهه ۶۰ لمان بسازد. GT جدید تمام خطوط و ویژگی‌های خودروی مسابقه‌ای قدیمی را داشت اما درعین‌حال بسیار مدرن به نظر می‌رسید. پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ این ماشین نیز نه‌تنها صدایی فوق‌العاده داشت بلکه پرفورمنسی را فراهم می‌کرد که حتی در برابر سوپرکارهای امروزی هم حرفی برای گفتن دارد.

بدترین خودروهای رترو
کرایسلر پی‌تی کروزر

کرایسلر در اواخر دههٔ ۹۰ سعی کرد بر موج محبوبیت طراحی‌های رترو سوار شود ولی نتیجهٔ این تصمیم خلق خودروی وحشتناکی مثل پی‌تی کروزر بود. این ماشین که ترکیبی از هاچ‌بک و مینی‌ون محسوب می‌شد، تلاش مذبوحانه‌ای از سوی کرایسلر برای یافتن جایگاه در بازار در قرن بیست‌ویک پس از دهه‌ها ساخت خودروهای ضعیف و کسل‌کننده بود. البته پی‌تی کروزر هم در آمریکا و هم دیگر نقاط جهان فروش خوبی را تجربه کرد ولی این باعث نمی‌شود که مشکلات آن مثل کابین پلاستیکی و بی‌کیفیت را نادیده بگیریم.

اورا ۰۳

چرا وقتی مینی و اورا ظاهراً بسیار شبیه به هم به نظر می‌رسند، یکی در لیست بهترین‌ها و دیگری در بین بدترین‌ها جای گرفته است؟ زیرا اورا سعی کرده چندین طراحی نمادین را باهم ترکیب کند. در جلوی خودرو به‌وضوح الهاماتی از مینی دیده می‌شود که با عناصری از فولکس‌واگن بیتل و حتی پورشه ۹۱۱ ترکیب شده است. بااین‌حال، طراحی حبابی عقب با چراغ نواری عجیب، ظاهر کلی ۰۳ را آشفته کرده‌اند درحالی‌که در داخل هم شاهد فضایی ناشیانه هستیم.

لامبورگینی کانتاش LPI 800-4

لامبورگینی در طول سال‌ها مدل‌های ویژه و تولید محدود زیادی را عرضه کرده که موفق بوده‌اند ولی کانتاش جدید از این قاعده مستثنی است زیرا این بازآفرینی نتوانست زیبایی کانتاش اصلی که در سال ۱۹۷۱ معرفی شد را احیا کند. تلاش برای اعمال فرم زیبای کانتاش روی پلت‌فرم اونتادور ظاهر ناخوشایندی را ایجاد کرده و حتی از چراغ‌های جلوی مخفی هم خبری نیست. البته تمام ۱۱۲ دستگاه کانتاش جدید با وجود قیمت بیش از ۲ میلیون پوندی، در کمتر از یک هفته فروخته شدند که نشان می‌دهد ثروتمندان به این موضوعات اهمیتی نمی‌دهند.

فیات 500L

فیات در سال ۲۰۰۷ با موفقیت مدل کوچک و نمادین ۵۰۰ را احیا کرد اما متأسفانه پنج سال بعد، شرکت ایتالیایی به این نتیجه رسید که طراحی رتروی ۵۰۰ می‌تواند در یک MPV هم خوب عمل کند. این اما اشتباه بزرگی بود زیرا 500L خودروی سنگین و بزرگی بود که نه به‌اندازهٔ رقبا کاربردی بود و نه جذابیت و رانندگی خوب ۵۰۰ هاچ‌بک را داشت.

فولکس‌واگن بیتل

در اواسط دههٔ ۹۰، فولکس‌واگن با الهام از بیتل افسانه‌ای، کانسپتی را معرفی کرد. استقبال از این کانسپت آن‌قدر بالا بود که منجر به تولید نیو بیتل در سال ۱۹۹۷ شد. این خودرو در بازار هم موفق عمل کرد و توانست تصویر فولکس‌واگن را بهبود ببخشد ولی نسل دوم نیو بیتل که در سال ۲۰۱۱ راهی بازار شد نتوانست مثل نسخهٔ قبلی توجهات را به خود جلب کند.

فیات ۱۲۴ اسپایدر

روی کاغذ، ساخت خودرویی بر اساس مزدا MX-5 با ظاهر ایتالیایی ایدهٔ درخشانی به نظر می‌رسد ولی متأسفانه این ایده به‌درستی اجرا نشد. برای متمایز کردن ۱۲۴ از مزدا تلاش کافی صورت نگرفته بود و خودرو شبیه تبدیل نیمه‌کاره به نظر می‌رسید. در داخل نیز اساساً همان کابین MX-5 را می‌دیدیم که نشان فیات خورده بود.

شورلت SSR

شورلت هم برای کسب درآمد از رونق طراحی‌های رترو دست‌به‌کار شد و SSR را به بازار فرستاد. هرچند پیکاپ‌ها در آمریکا بسیار محبوب هستند و شورلت هم با ساخت پیکاپ خوب هرگز غربیه نیست ولی ساخت یک وانت رترو با الهام از طراحی‌های دههٔ ۴۰ و سقف رودستر، حرکت جسورانه‌ای بود. به همین دلیل، هرچند SSR خودروی جالبی به نظر می‌رسید ولی گران بود و حتی پیشرانهٔ ۶ لیتری LS2 هم نتوانست آن را نجات دهد.

فورد تاندربرد

با محبوبیت طراحی‌های رترو در اوایل قرن بیست‌ویک، فورد تصمیم گرفت یکی از مدل‌های افسانه‌ای خود را احیا کند. درحالی‌که تاندربرد در سال ۱۹۹۷ از سبد محصولات فورد کنار رفته بود ولی نسل یازدهم این خودرو با طراحی رترو و کاملاً مشابه نسل اول در سال ۲۰۰۲ راهی بازار شد. بااین‌حال، تاندربرد جدید به دلایلی مثل بازاریابی ضعیف و اشتراک برخی قطعات با مدل‌های دیگر فورد، در بازار شکست خورد و در سال ۲۰۰۵ کنار گذاشته شد.