تاریخچه شورلت کامارو
کامارو که پاسخ مستقیم جنرال موتورز به موستانگ بود، هرچند همیشه زیر سایهٔ ماسل کار فورد قرار داشت ولی به یکی از مدل‌های نمادین شورلت تبدیل شد.
به گزارش دنده 6 – کمی بیش از دو سال پس از معرفی موستانگ در آوریل ۱۹۶۴، شایعات ساخت پونی کاری توسط جنرال موتورز برای رقابت با این خودرو در سراسر آمریکا پیچید. پروژهٔ تولید این خودرو که با نام پانتر شناخته می‌شد، در ژوئن ۱۹۶۶ تأیید شد و سه ماه بعد برای اولین بار در دیترویت و لس‌آنجلس به نمایش درآمد. فروش پونی کار شورلت سرانجام با نام کامارو در سپتامبر ۱۹۶۶ با مدل ۱۹۶۷ شروع شد.
نسل اول سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹
کامارو هم مثل موستانگ که بر پایهٔ سدان فالکون ساخته شده بود، بر اساس سدان شوی II شکل گرفت. پروژهٔ توسعهٔ این خودرو خیلی باعجله انجام شد تا سریعاً رقیبی برای موستانگ بشدت محبوب آماده شود. بااین‌حال، کامارو از لحاظ فروش نتوانست موستانگ را مغلوب کند زیرا درحالی‌که در سال ۱۹۶۷ موستانگ بیش از ۴۷۲ هزار دستگاه فروخت، فروش کامارو حدود ۲۲۱ هزار دستگاه بود. دو سال بعد نیز با اینکه فروش موستانگ به حدود ۳۰۰ هزار دستگاه کاهش یافت ولی کامارو هنوز با ۲۴۳ هزار دستگاه در پس آن قرار داشت. نسل اول کامارو عمر کوتاهی داشت و در سال ۱۹۶۹ کنار رفت و نسخهٔ کانورتیبل را هم با خود برد تا اینکه در سال ۱۹۸۷ دوباره بازگشت. قوی‌ترین مدل نسل اول کامارو، ZL1 بود که از طریق بخش COPO تنها در ۶۹ دستگاه ساخته شد. ZL1 نسخه‌ای مخصوص مسابقات درگ بود که به نیروگاه ۷ لیتری دست‌ساز با ۴۳۰ اسب بخار قدرت مجهز بود. ساخت این موتور ۱۶ ساعت طول می‌کشید.
نسل دوم سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۱
هرچند نسل دوم کامارو همچنان ساختار نیمه یکپارچهٔ نسل اول را حفظ کرده بود ولی به لطف حذف لچکی‌های عقب و خط سقف متفاوت، طراحی بسیار جذاب‌تری داشت. این نسل ابتدا فقط به‌صورت کوپه تولید می‌شد تا اینکه در سال ۱۹۷۸ شورلت نسخهٔ تی‌تاپ را معرفی کرد. هرچند در نسل دوم شورلت اشتباهات نسل اول کامارو را اصلاح کرد ولی عرضه در زمان نامناسب به دلیل وقوع بحران نفتی و وضع قوانین آلایندگی در اوایل دههٔ ۷۰، باعث کاهش تقاضا شد. همچنین حذف سرب از بنزین و تغییر شیوهٔ اندازه‌گیری قدرت موتورها از ناخالص به خالص، کامارو را به خودرویی بسیار ضعیف تبدیل کرد. هرچند نسل کامارو بسیار زیباتر و اسپرت‌تر از نسل دوم موستانگ بود ولی پونی کار کوچک‌شدهٔ فورد در فروش با اختلاف فاحشی جلوتر بود به‌گونه‌ای که در سال ۱۹۷۴ کامارو ۱۵۱ هزار دستگاه و موستانگ ۳۸۶ هزار دستگاه فروخت. نسل دوم کامارو با پیشرانه‌های مختلفی عرضه شد که از ۳.۸ لیتری و ۴.۱ لیتری شش سیلندر خطی شروع و به ۶.۶ لیتری V8 ختم می‌شد.
نسل سوم سال‌های ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۲
نسل سوم کامارو خودرویی بسیار متفاوت از پیشینیان خود بود و به‌عنوان فرزند ناخلف این خاندان در نظر گرفته می‌شود. بااین‌حال، اولین‌های زیادی در این نسل معرفی شد که گیربکس پنج سرعته، سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری و پیشرانهٔ چهار سیلندر ازجملهٔ آن‌ها بودند. این موتور چهار سیلندر در نسخهٔ کاربراتوری ۸۸ اسب بخار و در نسخهٔ انژکتوری ۹۲ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. سیستم انژکتوری بعداً به موتورهای V6 و V8 هم راه پیدا کرد و باعث شد کامارو بتواند مقداری از قدرت از دست رفتهٔ خود را بازیابی کند که اوج آن ۲۴۵ اسب بخار از موتور ۵.۷ لیتری در سال ۱۹۹۰ بود. جذاب‌ترین مدل در نسل سوم IROC-Z بود که در سال ۱۹۸۵ معرفی شد. این به‌عنوان یک پکیج سفارشی برای کامارو Z28 ارائه شد و تعلیق ارتقاءیافته، کاهش ارتفاع و میل موج‌گیرهای بزرگ‌تری را به همراه داشت.
نسل چهارم سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۲
جنرال موتورز در نسل چهارم کامارو پیشرانهٔ چهار سیلندر را کنار گذاشت ولی این هم یکی دیگر از نسل‌های نامحبوب ماسل کار شورلت است. این همچنین آخرین نسلی بود که روی پلت‌فرم F-Body ساخته شد. دلیل محبوبیت پایین نسل چهارم کامارو، طراحی ساده و فاقد هیجانی بود که به گربه‌ماهی شهرت پیدا کرد. در بخش پیشرانه اما در این نسل پیشرفت بزرگی صورت گرفت. موتورهای جدید سری LS جنرال موتورز که در سال ۱۹۹۷ با LS1 در کوروت معرفی شد، در مدل ۱۹۹۸ برای کامارو هم ارائه شد. این موتور در کامارو SS خروجی قابل‌توجه ۳۲۵ اسب بخار قدرت و ۴۷۵ نیوتن متر گشتاور را ارائه می‌کرد. موتور LS قدرت بی‌دردسری را در پکیجی جمع‌وجور و با رعایت استانداردهای آلایندگی و مصرف سوخت ارائه می‌کرد. موتور تمام آلومینیومی LS1 ازآنجایی‌که به‌آسانی قابل تیونینگ و تقویت بود، باعث افزایش فروش این نسل نامحبوب کامارو شد و در سال ۱۹۹۵ بیشترین فروش خود را با ۱۲۲,۷۳۸ دستگاه تجربه کرد.
نسل پنجم سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵
پس از خاتمهٔ تولید نسل چهارم در سال ۲۰۰۲، کامارو کنار گذاشته شد ولی در سال ۲۰۰۹ برای رقابت با نسل پنجم موستانگ دوباره بازگشت. پیش‌نمایش این خودرو در ژانویهٔ ۲۰۰۶ با یک کانسپت ارائه شد و سپس در سال ۲۰۰۷ با حضور در فیلم ترنسفورمرز، به شهرت رسید. نسل پنجم کامارو روی پلت‌فرم زتا ساخته شد که توسط هولدن توسعه داده شده بود. این خودرو همچنین طراحی رترو داشت که نسل اول را به یاد می‌آورد. به دلیل بحران مالی سال ۲۰۰۸ و ورشکستگی جنرال موتورز در سال ۲۰۰۹، قرار بود پروژهٔ نسل پنجم کامارو لغو شود ولی علیرغم این مشکلات، جنرال موتورز نتوانست خودرویی که این‌قدر جذاب و مورد انتظار بود را کنار بگذارد. در سال ۲۰۱۴ نیز شورلت نسخهٔ فوق‌العادهٔ Z28 را با پیشرانهٔ ۷ لیتری تنفس طبیعی معرفی کرد که ۵۰۵ اسب بخار قدرت داشت. این نسخه علاوه بر تجربهٔ رژیم غذایی برای کاهش وزن، به کمک‌فنرهای قابل تنظیم مالتی‌متیک هم مجهز شده بود. Z28 به لطف ویژگی‌های آیرودینامیکی، در ظاهر حتی از ZL1 که با پیشرانهٔ سوپرشارژ، قدرت بیشتری داشت هم تهاجمی‌تر به نظر می‌رسید.
نسل ششم سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۳
درحالی‌که در نسل پنجم کامارو جنرال موتورز برای کاهش هزینه‌ها از پلت‌فرم استرالیایی زتا استفاده کرد، نسل ششم روی پلت‌فرم جدید آلفا ساخته شد. این پلت‌فرم که با تمرکز روی کاهش وزن توسعه پیدا کرد، اولین بار در کادیلاک ATS ظاهر شد و بعداً در CTS و سپس CT4 و CT5 هم مورداستفاده قرار گرفت. در نسل ششم کامارو دوباره شاهد بازگشت موتور چهار سیلندر بودیم. این موتور ۲ لیتری توربو که ۲۷۵ اسب بخار قدرت داشت، در کنار پیشرانه‌های ۳.۶ لیتری V6 و ۶.۲ لیتری V8 تنفس طبیعی LT1 ارائه شد. موتور LT1 اولین بار در سال ۲۰۱۴ در کوروت C7 معرفی شد و از سیستم تزریق مستقیم سوخت بهره می‌برد. در سال ۲۰۱۷ خانوادهٔ کامارو با معرفی ZL1 گسترش پیدا کرد و شورلت بجای احیای Z28، بعداً پکیج 1LE را برای ZL1 ارائه کرد که کاهش ۳۰ کیلوگرمی وزن و کمک‌فنرهای مالتی‌متیک را به همراه داشت. متأسفانه اما موتور ۶.۲ لیتری V8 سوپرشارژ LT4 در Z1L هیچ‌گاه قوی‌تر نشد و تا پایان همچنان ۶۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. پس از معرفی فیس‌لیفتی در پاییز ۲۰۱۸ که با واکنش منفی رسانه‌ها و طرفداران مواجه شد، سرانجام تولید نسل ششم کامارو در دسامبر ۲۰۲۳ خاتمه یافت تا کامارو برای دومین بار در تاریخ خود بدون معرفی جانشین از روی خط تولید کنار برود.
