اخبارفناوری و تکنولوژی

تغییر اقلیم، بروز و شدت پدیده ال‌نینو را افزایش می‌دهد

سه دانشمند آلمانی با کمک مدل جامع اقلیم کره زمین (CESM۱) پی بردند در صورت ادامه وضعیت فعلی انتشار گازهای گلخانه‌ای، شاهد بروز رویدادهای شدیدتر و بیشتر پدیده نوسانات جنوبی ال‌نینو خواهیم بود که به کاهش بارندگی در کانادا و آمریکا و افزایش گرما در این مناظق منجر خواهد شد.

به گزارش دنده6  از پایگاه اطلاع‌رسانی فیز، نوسانات جنوبی ال نینو (ENSO) یک پدیده آب و هوایی است که در آن گرمای آزاد شده در بخش‌هایی از اقیانوس به جو منجر به بارندگی بیشتر در مناطقی مانند سواحل غربی آمریکای شمالی و جنوبی و خشکسالی در مناطقی مانند کانادا و آفریقا می‌شود. کارشناسان اقلیم و آب‌وهوا در چند سال گذشته، متوجه شده اند که بروز نوسانات جنوبی ال‌نینو شدیدتر شده است.

در حالیکه تحقیقات قبلی نشان داده بود چنین رویدادهای شدیدی تقریباً ۸ یا ۹ بار در هر قرن اتفاق می‌افتد، برخی از کارشناسان این حوزه معتقد اند افزایش دمای کره زمین می‌تواند باعث وقوع بیشتر آنها شود.

اکنون ۳ محقق شامل دو نفر از موسسه ژئوفیزیک و هواشناسی کلن و یک نفر از مرکز تحقیقات اقیانوس شهر کیل در آلمان، برای بررسی این فرضیه داده‌های تاریخی و داده‌های دیگر مطالعات تحقیقاتی (در زمینه تاثیرات هوایی در صورت افزایش دما) را کنار هم گذاشته و به مدل جامع اقلیم کره زمین/ CESM۱ ارائه دادند. برآوردها نشان داد اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای متوقف نشود، تا سال ۲۱۰۰ دما در سطح کره زمین ۲.۹ درجه سانتی‌گراد افزایش خواهد داشت.

 

تغییر اقلیمT بروز و شدت پدیده ال‌نینو را افزایش می‌دهد

همچنین بر اساس مدل آنها اگر دما بعد از سال ۲۱۰۰ همچنان افزایش یابد، نقطه اوج دما زمین افزایش ۳.۷ درجه سانتیگرادی را شاهد خواهد بود و همه پدیده‌های ال نینو نیز شدید است. این محققان یادآور شدند که حتی اگر جهان بشری بتواند میزان تغییر اقلیم را متوقف کند، طبیعت به قرن‌ها زمان نیاز دارد تا به وضعیت عادی بازگردد.

این مدل همچنین نشان دا بروز پدیده‌های شدید ال نینو تشدید می‌شود و شاید هر چهار سال یکبار شاهد این پدیده باشیم. همچنین تغییرات دیگر؛ مانند افت جریان گرم و اقیانوسی گلف استریم در اقیانوس اطلس به سمت جنوب (که منجر به بارندگی کمتر در کانادا و بخش‌های شمالی آمریکا و بارندگی بیشتر در بخش‌های جنوبی آمریکاست)، می‌شود.

گزارش کاملی از این مطالعه که توسط توبیاس بایر، استفانی فیدلر و یوک لوبیک انجام شده در نشریه تحقیقات ژئوفیزیک منتشر شده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا