توربو R که در سال ۱۹۸۵ با پیشرانهٔ V8 توربو به بازار آمد، اولین سدان اسپرت بنتلی بود و تصویر این برند لوکس را تغییر داد.

به گزارش دنده 6 – در اواخر دههٔ ۷۰، رئیس بنتلی «دیوید پلاستو» ایدهٔ اولین بنتلی توربوشارژ تولیدی را مطرح کرد. در آن سال‌ها توربوشارژر تازه در حال فراگیر شدن بود و مترادف با هیجان معنی می‌شد و بنتلی هم دقیقاً به همین به نیاز داشت زیرا فروش شرکت چندان مناسب نبود و باید هیجان به آن تزریق می‌شد. بنتلی در آن زمان فقط یک پیشرانه داشت. این همان موتور ۶.۷۵ لیتری V8 سنتی بود که اولین بار در سال ۱۹۵۹ ارائه شد و برای چندین دهه زیر کاپوت محصولات مختلف شرکت باقی ماند. نتیجهٔ این ماجرا خلق مولسان توربو بود که قدرت آن به لطف توربوشارژر با ۵۰ درصد افزایش به ۳۰۰ اسب بخار رسید.

این قدرت مشابه پورشه ۹۱۱ توربوی آن زمان و کمی بیشتر از فراری ۳۰۸ بود. این قدرت برای متمایز کردن مولسان از رولزرویس سیلور گوست که بر اساس آن ساخته شده بود کاملاً کافی به نظر می‌رسید اما چیزی که واقعاً بنتلی را دوباره به‌عنوان برندی لوکس و اسپرت مطرح کرد، توربو R بود که در سال ۱۹۸۵ از راه رسید. این خودرو که بر اساس مولسان توربو شکل گرفت، بجای افزایش قدرت و سرعت، با تعلیق و آنتی‌رول بارهای سفت‌تر، برای بهبود هندلینگ ساخته شده بود.

اما پس از سال‌ها، اولین سدان اسپرت بنتلی چگونه خواهد بود؟ برای فهمیدن پاسخ این سؤال، پشت فرمان یک توربو R مدل ۱۹۹۲ متعلق به مجموعۀ خود بنتلی نشستیم. توربو R در بیرون پرفورمنس را فریاد نمی‌زند اما ابهت فوق‌العاده‌ای دارد و نشان‌های قرمزرنگ TURBO R گلگیرهای جلوی آن را تزئین کرده‌اند. این ماشین در داخل نیز با تودوزی چرمی و تریم چوب گردو که در سراسر داشبورد کشیده شده، هنوز هم مجلل به نظر می‌رسد. کنترلر آینه‌های جانبی برقی به‌طور جالبی بزرگ است و صدای موتورهای آن کاملاً به گوش می‌رسد درحالی‌که بالا یا پایین رفتن شیشه‌ها هم خیلی طول می‌کشد.

هنگامی‌که آن V8 بزرگ از خواب بیدار می‌شود، در حالت درجا بدنهٔ خودرو را به‌آرامی از سمتی به سمت دیگر تکان می‌دهد. شیفتر روی ستون فرمان، گیربکس را درگیر می‌کند و به‌آرامی حرکت را آغاز می‌کنیم. در ابتدا بلافاصله از یکی از بهبودهایی که توربو R در طول عمرش تجربه کرد یعنی تجهیز به سیستم کنترل سواری فعال لذت می‌بریم. این سیستم که از سال ۱۹۹۲ به بعد ارائه شد، جریان هیدرولیک کمک‌فنرها را از طریق یک سوپاپ تغییر می‌دهد و این توسط سیگنال‌های الکتریکی که از دریچهٔ گاز، ترمزها و پدال گاز ارائه می‌شود کنترل می‌شود.

به لطف این سیستم که شبیه تعلیق تطبیقی مدرن عمل می‌کند، سواری خودرو در سرعت‌های پایین نرم است و توربو R فقط روی آسفالت خراب کمی ناخوشایند احساس می‌شود. بااین‌وجود، با تخته کردن پدال گاز، دماغهٔ ماشین آنقدری که انتظار می‌رود بالا نمی‌آید و هنگام ترمز گیری هم خودرو شیرجهٔ شدیدی ندارد. همچنین در پیچ‌ها هم کمک‌فنرها عملکرد معقولی دارند. البته بادی‌رول به‌وفور وجود دارد و در پیچ‌ها توربو R سریعاً یادآوری می‌کند که ۲.۵ تن وزن دارد. فرمان نیز با غربیلک بزرگ و باریک، عملکرد کندی دارد.

به دلیل همین وزن سنگین، ۳۰۰ اسب بخار قدرت توربو R شتاب چشمگیری را به همراه ندارد و صرفاً قدرت را به نرمی در اختیار راننده قرار می‌دهد زیرا توربوشارژر ساخت گرت به‌آرامی دور می‌گیرد. پیشرانهٔ ۶.۷۵ لیتری V8 نیز با ردلاین تنها ۴ هزار rpm، به این احساس آرام کمک می‌کند. به دلیل همین ردلاین پایین، حتی در صورت بار بودن پنجره‌ها هم پیشرانه صدای چندانی ندارد. از سال ۱۹۹۱ یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک جنرال موتورز بجای نمونهٔ سه سرعتهٔ قبلی ارائه شد که به‌آرامی و البته بدون عجله دنده‌ها را تعویض می‌کند.

توربو R همان چیزی بود که بنتلی به آن نیاز داشت. برای این ماشین لیست انتظاری نه‌ماهه تشکیل شد و از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۷ بیش از ۴ هزار دستگاه از آن تولید شد. این خودرو راه را برای مجموعهٔ شگفت‌انگیزی از سدان‌های اسپرت سریع و در عین حال راحت مثل آرناژ و فلاینگ اسپور هموار کرد. حتی بنتلی تا سال ۲۰۲۰ که تولید مولسان خاتمه یافت، همچنان از همان پیشرانهٔ ۶.۷۵ لیتری V8 استفاده می‌کرد. در سبد محصولات کنونی بنتلی، شاسی‌بلند بنتایگا فروش بیشتری از فلاینگ اسپور دارد اما مهم نیست زیرا همه میدانیم فلاینگ اسپور است که میراث توربو R باشکوه را ادامه می‌دهد.

مشخصات فنی