رودستر برقی گوردون موری

به گزارش دنده 6 – گوردون موری یکی از طراحان افسانه‌ای تاریخ خودروسازی محسوب می‌شود. هرچند وی بیشتر به خاطر طراحی مک‌لارن F1 و سوپراسپرت جدید T.50 شناخته می‌شود ولی موری در کارنامهٔ خود خودروهایی را هم دارد که اصلاً شناخته‌شده نیستند. یکی از این خودروها، Teewave AR.1 نام دارد. این یک رودستر اسپرت تمام الکتریکی است که از طریق همکاری با شرکت ژاپنی تی‌ویو در سال ۲۰۱۱ معرفی شد.

صنایع Toray یک شرکت بزرگ بین‌المللی است که بیش از یک قرن سابقه دارد و به تولید مواد مختلفی از پلاستیک گرفته تا منسوجات می‌پردازد. توری همچنین یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان فیبر کربن در جهان محسوب می‌شود یعنی ماده‌ای که سال‌ها است به‌طور گسترده در صنعت خودروسازی استفاده می‌شود. گوردون موری برای توسعهٔ AR.1 با این شرکت همکاری کرد و برای به حداقل رساندن وزن، از فیبر کربن فراوانی استفاده کرد. ساخت شاسی مونوکوک کربنی خودرو هم با توری بود درحالی‌که دیگر قسمت‌ها توسط موری و تیمش بر پایهٔ این شاسی ساخته شدند. صندلی‌ها و بخش‌های بزرگی از بدنهٔ AR.1 هم با استفاده از فیبر کربن تولیدی این شرکت ساخته شدند.

به لطف استفادهٔ گسترده از فیبر کربن، AR.1 تنها ۸۵۲ کیلوگرم وزن داشت و با اینکه خودرویی الکتریکی بود ولی از لحاظ وزن در حد خودرویی مثل لوتوس الیزه است. این ماشین همچنین طراحی شیک و پویایی داشت و حتی وقتی متوقف است هم حس حرکت به بیننده می‌دهد. در پروفیل جانبی خودرو هم می‌توان انعکاسی از لوتوس الیزه و پاگانی زوندا را مشاهده کرد. هدف پروژهٔ تی‌ویو این بود که نشان دهد چگونه استفاده هوشمندانه از متریالی مثل فیبر کربن می‌تواند خودروی سبک‌وزن و چابکی ایجاد کند. AR.1 علاوه بر وزن سبک، به لطف مرکز ثقل پایین، هندلینگ جذابی داشت و فرمان آن‌هم سریع و پاسخگو بود.

هرچند AR.1 ظاهری فریبنده و جذاب داشت ولی پرفورمنس آن نه‌تنها هرگز در حد خودروهای اسپرت نبود بلکه شتابی در حد ضعیف‌ترین و کندترین خودروهای تولیدی داشت. البته تمرکز AR.1 هرگز روی پرفورمنس و قوای محرکه نبود و به همین دلیل، برای نیرو بخشیدن به آن موتور الکتریکی میتسوبیشی i-MiEV با تنها ۶۳ اسب بخار قدرت قرض گرفته شد که در وسط خودرو نصب شده بود. i-MiEV یک هاچ‌بک برقی کوچک بود که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ در آمریکا عرضه شد. با این قدرت اندک، ۱۱.۴ ثانیه طول می‌کشید تا رودستر گوردون موری از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. حداکثر سرعت این خودرو هم تنها ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت بود.

برای تأمین انرژی این موتور الکتریکی ضعیف، یک پکیج باطری لیتیوم یونی در نظر گرفته شده بود که امکان پیمودن حداکثر ۱۸۵ کیلومتر را فراهم می‌کرد و شارژ آن حدود شش ساعت زمان می‌برد. این باطری‌ها بین صندلی‌ها و محور عقب نصب شده و به همین دلیل فاصلهٔ محوری خودرو را کمی افزایش داده بود. البته AR.1 به‌عنوان خودرویی تولیدی طراحی نشده و هدف از ساخت آن نمایش توانایی‌های تی‌ویو بود. به همین دلیل، رودستر الکتریکی گوردون موری در حد همین یک نمونه باقی ماند.