زمان در هنگام ورزش کند می‌گذرد!

یک تمرین ۱۰ دقیقه‌ای با دوچرخه ثابت ممکن است قبل از شروع، یک هدف آسان و دست یافتنی به نظر برسد، اما با توجه به مجموعه‌ای از آزمایشات جدید، وقتی بدن شما شروع به کار می‌کند، ثانیه‌ها طولانی‌تر از حد طبیعی می‌گذرند.

این مطالعه استاندارد و کنترل شده توسط روانشناسانی از بریتانیا و هلند انجام شده است. نویسندگان ادعا می‌کنند که آنها اولین کسانی هستند که به طور قاطع نشان می‌دهند که درک زمان در طول ورزش فارغ از اینکه ورزش چقدر شدید و محیط چقدر رقابتی باشد، کند می‌شود.

این تیم به رهبری اندرو مارک ادواردز از دانشگاه کانتربری کرایست چرچ در بریتانیا، آزمایشاتی را بر روی ۳۳ مرد و زن بالغ ورزشکار انجام دادند که از آنها خواسته شد تا بدون مشاهده ساعت حدس بزنند چه زمانی یک تمرین ۳۰ ثانیه‌ای تمام شده است.

شرکت کنندگان در حالت استراحت فکر می‌کردند که ۳۰ ثانیه کمی دیرتر از ساعت واقعی می‌گذرد. به عبارت دیگر در حالت استراحت، گذر زمان را سریعتر احساس می‌کردند، اما زمانی که شرکت کنندگان برای یک تمرین پیمایش چهار کیلومتر روی یک دوچرخه ثابت اقدام کردند، این ادراک تحریف شد و هر ۳۰ ثانیه روی دوچرخه به طور متوسط تقریباً هشت درصد طولانی‌تر از آنچه واقع می‌گذشت، احساس می‌شد.

این یافته‌ها مطابق با مطالعات قبلی است که نشان داده‌اند ورزش کردن درک ما از زمان را کند می‌کند.

روانشناسان پیشنهاد کرده‌اند که این موضوع به این دلیل است که برانگیختگی فیزیکی و آگاهی، ما را نسبت به بدن و ناراحتی‌های آن بیشتر آگاه می‌کند و احساس درد باعث می‌شود که گذر زمان برایمان کندتر شود.

مطالعه ادراک انسان از زمان، ادراک زمانی(chronoception) نامیده می‌شود. دانشمندان دریافته‌اند که سن، احساسات، داروها، ورزش و دمای بدن می‌توانند زمان‌سنج درونی ما یا همان ادراک زمانی ما را به روش‌های مختلفی تغییر دهند.

با این حال، برخلاف مطالعات قبلی، تحقیقات فعلی نشان نداد که زمان در شدت‌های بیشتر ورزش یا زمانی که یک رقیب وارد می‌شود، کندتر می‌گذرد یا نه.

ادراک زمان یک زمینه مطالعاتی در روانشناسی، زبان‌شناسی شناختی و علوم اعصاب است. ادراک زمان به تجربه ذهنی از زندگی اشاره دارد. زمان برای هر شخصی به شکل فاصله بین وقایع یا طول یک اتفاق خاص مفهوم پیدا می‌کند. فاصله زمانی بین دو اتفاق پی در پی در مغز انسان با یک طول مشخص فهم می‌شود. ادراک افراد مختلف از یک زمان ثابت می‌تواند متفاوت باشد. فهم شخص دیگر از زمان را نمی‌توان به ‌طور مستقیم تجربه یا درک کرد، اما می‌توان آن را مورد مطالعه و استنباط قرار داد. زمان ادراک شده توسط مغز را می‌توان تحت شرایط خاصی به هم ریخت. این به‌هم‌ریختگی‌های زمانی که در برخی مطالعات علمی انجام می‌شوند، به ما کمک می‌کنند تا مکانیسم نحوه ادراک زمان را بهتر بفهمیم.

در مطالعه کنونی، شرکت‌کنندگان در یک ‌آزمایش انفرادی چهار کیلومتری سوار بر دوچرخه ثابت شدند که در آن به صورت یک شکلک مجازی روی صفحه نمایش نشان داده می‌شدند و همچنین دو آزمایش دیگر با یک شکلک مجازی دیگر روی صفحه نمایش که نشان دهنده یک رقیب برای شرکت کنندگان بود. سپس در یک آزمایش از شرکت کنندگان خواسته شد تا رقیب را شکست دهند و در آزمایش دیگر از آنها خواسته نشد که با آن رقابت کنند.

در تمام آزمایش‌ها و در تمام سطوح شدت، شرکت‌کنندگان فکر می‌کردند که زمان با سرعت‌های مشابه و کندتر از زمان استراحت می‌گذرد.

شاید به این دلیل است که رقیب آنها فقط یک شکلک مجازی بود، نه یک انسان واقعی. یا شاید به این دلیل بود که شرکت‌کنندگان خودشان به اندازه کافی رقابتی نبودند تا حواسشان پرت شود.

ادواردز و همکارانش اعتراف می‌کنند که مطالعه آنها کوچک است، اما پیشنهاد می‌کنند که این ورزش است که به خودی خود به طور قابل توجهی ادراک زمانی ما را مخدوش می‌کند و احتمالا شدت انجام ورزش تغییر خاصی در آن ایجاد نمی‌کند.

مطالعات گذشته نشان می‌دهند که دوچرخه سواران تازه‌کار معمولاً به اندازه ورزشکاران باتجربه هنگام دوچرخه‌سواری متمرکز نیستند. نویسندگان این احتمال را باز می‌گذارند که دوچرخه‌سواران با تجربه‌تر ممکن است احساس کنند زمان سریع‌تر از یک فرد معمولی که روی دوچرخه نشسته است، می‌گذرد.

آنها نتیجه می‌گیرند: اگرچه مطالعه کنونی بینش‌های جدید و تأثیرگذاری ارائه می‌کند، اما باید کار بیشتری برای کشف بیشتر نقش محرک‌های خارجی، شدت تمرین و مدت زمان بر درک زمان در حین ورزش انجام شود.

این مطالعه در مجله Brain and Behavior منتشر شده است.