سوپراسپرت در لباس شاسی بلند نظامی!

برند ایتالیایی سازنده سوپرکارهای پرسرعت،حدود چهل سال پیش برای ارتش امریکا، شاسی‌بلند دو دیفرانسیل ساخت.

دهه ۱۹۷۰ برای لامبورگینی پرتلاطم بود. بنیانگذار آن، فروچیو لامبورگینی، شرکت را به دو تاجر سوئیسی به نام‌های ژرژ-هنری روستی و رنه لایمر فروخت، درست زمانی که افزایش قیمت نفت فروش سوپرکارها را دشوارتر کرده بود. کونتاش در سال ۱۹۷۴ به نمایشگاه‌ها رسید، اما برای بازار پررونق آمریکا تأییدیه نگرفت و راهی برای رفع این مشکل وجود نداشت. وضعیت به‌حدی بد شد که حتی سفارش‌های موجود کونتاش به‌موقع تحویل داده نشدند، چون پول کافی برای خرید قطعات نبود. این شرایط باعث شد، لامبورگینی به فکر یک منبع درآمد جدید باشد.

لامبورگینی دو راه‌حل پیدا کرد. اولی همکاری با بی‌ام‌و برای طراحی و ساخت یک خودروی اسپرت جدید با کد E26 بود، یعنی همان BMW M1 که از تجربه‌ی برند ایتالیایی در طراحی خودروهای موتور میانی و تولید محدود بهره برد؛ اما برنامه‌ی دوم به‌کلی عجیب به نظر می‌رسید.

از اواخر دهه ۱۹۶۰، ارتش آمریکا به‌دنبال یک خودروی سبک‌وزن چندمنظوره برای جایگزینی جیپ‌های قدیمی بود. به همین دلیل، در میانه دهه ۱۹۷۰، یک شرکت کالیفرنیایی به نام مولیتی تکنولوژی اینترنشنال (MTI) تصمیم گرفت برای این قرارداد چندمیلیون‌دلاری، با شرکتی همکاری کند که ۶۰۰۰ کیلومتر دورتر بود و به‌خاطر سوپرکارهای موتور وسطش شهرت داشت.

این چیزی بود که امید داشت به عمو سام بفروشد: یک هیولای بزرگ با شاسی اسپیس‌فریم و پنل‌های فایبرگلاس که از یک موتور ۵.۹ لیتری کرایسلر V8 و جعبه‌دنده سه‌سرعته خودکار استفاده می‌کرد. استفاده از یک موتور آمریکایی به‌جای ایتالیایی با توجه به مشتری هدف، تصمیم منطقی بود، اما قرارگیری موتور پشت محور عقب عجیب به نظر می‌رسید، چون می‌توانست روی فرمان‌پذیری و شیب‌نوردی، اثر منفی بگذارد. لامبورگینی این ایراد را نادیده گرفت، نمونه اولیه تقریباً آماده را از MTI گرفت، لوگوی خود را رویش چسباند و در نمایشگاه ژنو ۱۹۷۷ با نام چیتا (Cheetah) رونمایی کرد. انتخاب این محل نمایش نشان می‌داد که این باگی ساحلی غول‌آسا اهداف بزرگ‌تری دارد.

اگر ارتش آمریکا سفارش می‌داد، پول نقد به جریان می‌افتاد، اما تولید باید در خاک آمریکا انجام می‌شد. قرار بود MTI این بخش را مدیریت کند، اما اگر لامبورگینی می‌توانست توجه خریداران خصوصی در اروپا و خاورمیانه را جلب کند، ممکن بود کارخانه‌ی سنت‌آگاتا هم به ساخت چیتا مشغول شود.

متأسفانه، نمایش در ژنو بیشتر از همه توجه وکلای شرکت امریکایی FMC را جلب کرد که ادعا می‌کردند چیتا کپی‌برداری از پروژه XR311 آنها (تصویر بالا) است که در اوایل دهه ۷۰ به ارتش عرضه شده بود.

لامبورگینی ۴×۴: از چیتا تا LM002

با وجود تهدیدهای حقوقی، پروژه چیتا و شرایط مالی لامبورگینی رو به افول گذاشت. یک وام ۱/۵ میلیون دلاری از دولت ایتالیا که برای کمک به تولید BMW M1 در نظر گرفته شده بود، با سرعت ترسناکی تمام شد و لامبورگینی چیزی برای نشان دادن نداشت. بی‌ام‌و از این همکاری منصرف شد و در آوریل ۱۹۷۸ تولید M1 را به شرکت‌های دیگر سپرد. چند ماه بعد، لامبورگینی اعلام ورشکستگی کرد.

در نهایت، M1 توسط ایتال اِنجینیرینگ و بائر (Ital Engineering and Baur) ساخته شد. در همین حال، MTI طرح چیتا را به تلیدین کانتیننتال (Teledyne Continental) فروخت که پس از تغییراتی، به دنبال قرارداد نظامی آمریکا رفت. این پروژه در سال ۱۹۷۹ به عنوان خودروی چندمنظوره سبک‌وزن (HMMWV) تعریف شد و در نهایت توسط AM General با خودرویی که امروز به نام هاموی می‌شناسیم، برنده شد.

اوایل ۱۹۸۱، مالکیت لامبورگینی به دو تاجر فرانسوی به نام‌های برادران میمران رسید و ایده چیتا دوباره زنده شد، این بار با نام LM001، یک شاسی‌بلند نظامی‌نما با بدنه فولادی و موتور امریکایی امریکن موتورز AMC V8 که همچنان در عقب قرار داشت. اما در نهایت لامبورگینی به‌عقل آمد (البته به نظر ما) و طرح موتور عقب برای شاسی‌بلند را کنار گذاشت. این‌بار یک موتور V12 کونتاش در جلو قرار داد و LM002 به بازار رسید. خودرویی که لامبورگینی را به عنوان سازنده شاسی‌بلندها معرفی کرد. میراثی که امروز در اوروس و هوراکان استراتو دیده می‌شود.