فسیل اژدهای ولز پیدا شد!
یک کشف بزرگ فسیلی به روشن شدن تاریخ دایناسورها در ولز کمک کرده است.
به گزارش دنده6 : تا همین اواخر تصور می‌شد که ولز عاری از هرگونه دایناسور بوده است، با این حال، در ده سال گذشته، کشف چندین دایناسور در این منطقه گزارش شده است، اما شرایط زندگی آنها به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است. در یک مطالعه جدید توسط تیمی از دانشگاه بریستول که در Proceedings of the Geologists’ Association منتشر شده است، برای اولین بار جزئیات مهمی از سرگذشت این دایناسورها فاش شده است.
محققان دریافتند که دایناسورهای اولیه ولز در به بیش از 200 میلیون سال پیش در یک دشت گرمسیری در کنار دریا زندگی می‌کردند. این کشف در Lavernock Point، نزدیک به Cardiff و Penarth، انجام شد. در چندین سطح، انباشته‌ای از استخوان‌ها از جمله بقایای ماهی، کوسه، خزندگان دریایی و گاهی دایناسورها وجود دارد.
اوین ایوانز، دانشجوی سابق کارشناسی ارشد بریستول در پالئوبیولوژی، این مطالعه را رهبری کرد. او توضیح داد: «بستر استخوان تصویر یک مجمع الجزایر استوایی را ترسیم می‌کند که در معرض طوفان‌های مکرر قرار می‌گرفت، که مواد را از اطراف منطقه، هم در خشکی و هم در دریا، به یک منطقه جزر و مدی می‌برد. این بدان معناست که فقط از یک افق فسیلی، می‌توانیم یک سیستم اکولوژیکی پیچیده را با مجموعه‌ای متنوع از خزندگان دریایی مانند ایکتیوسورها، پلزیوسورها و پلاکودنت‌ها در آب و دایناسورها در خشکی بازسازی کنیم.
من در تمام عمرم از ساحل پنارث بازدید کرده بودم و در کاردیف بزرگ شدم، اما هرگز متوجه فسیل‌ها نشدم. سپس، هر چه بیشتر خواندم، شگفت‌انگیزتر شد. زمین شناسان محلی از دهه 1870 استخوان‌ها را جمع آوری می‌کردند و بیشتر آنها در موزه ملی ولز در کاردیف هستند.
سیندی هاولز، متصدی دیرینه‌شناسی در موزه ملی ولز، می‌افزاید: «مجموعه‌های لاورنوک به قرن نوزدهم بازمی‌گردد و بخش‌های زیادی از بستر استخوان در طول سال‌ها جمع‌آوری شده است. وجود فسیل‌های دایناسور در این سایت تضمین می‌کند که این مکان یکی از مهم‌ترین مکان‌ها برای دیرینه‌شناسی در ولز باقی می‌ماند.»
دو کشفی که توسط این تیم در حین انجام کار میدانی در لاورناک انجام شد، بقایای فسیل شده یک استئودرم پلاکودنت و یک استخوان گولار کولاکانت بود. ناظر دکتر کریس دافین گفت:«بقایای کولاکانت‌ها و پلاکودنت‌ها در بریتانیا نسبتا نادر هستند، که این یافته‌ها را قابل‌توجه‌تر می‌کند. این دو فسیل به تنهایی کمک می‌کنند تا تصویری وسیع‌تر از شکل ظاهری رتیان در بریتانیا ایجاد شود.»
پروفسور مایکل بنتون از دانشکده علوم زمین بریستول، ناظر دیگر پروژه، می‌افزاید:«حجم بقایای دایناسورهایی که در لاورنوک یافت شده‌اند بسیار هیجان‌انگیز است و فرصتی برای مطالعه دوره‌ای پیچیده و اغلب مرموز در تاریخ تکاملی آنها است. ما بقایای یک حیوان بزرگ شبیه پلاتئوزاروس را به همراه چندین استخوان که احتمالاً متعلق به یک تروپود درنده است، شناسایی کرده‌ایم.»
بخش قابل توجهی از مقاله به میکروفسیل‌های فراوان یافت شده در این سایت اختصاص دارد که شامل دندان‌های ماهی، فلس‌ها و قطعات استخوانی می‌شود. با بررسی هزاران نمونه، این تیم قادر به شناسایی گونه‌های کلیدی در دریاهای کم عمق و بررسی اهمیت نسبی هر کدام بودند.
