«لستر مرزی» ;گوسفند خرگوشی غولپیکر ۱۸۰ کیلو است
گوسفند «لستر مرزی» یک نژاد گوسفند بریتانیایی است. این گوسفند پشم دراز است و یک نژاد دو منظوره محسوب می شود زیرا هم برای گوشت و هم برای پشم پرورش می یابد. گوسفندان بزرگسال این نژاد مطیع هستند و به سایر مناطق تولید گوسفند از جمله استرالیا و ایالات متحده صادر شده‌اند.
به گزارش دنده6 : گوسفند لستر مرزی (Border Leicester) در سال ۱۷۶۷ در نورثامبرلند انگلستان ایجاد شد. نام آنها از این واقعیت ناشی می شود که زادگاه آنها در نزدیکی مرز اسکاتلند است و پایه آنها «قوچ دیشلی لستر» است. «دیشلی لستر» توسط «رابرت بیکوِل» (۱۷۲۶-۱۷۹۵) با تلاقی نژاد قدیمی «لینکلن شایر» با گوسفند نوع «لسترشایر» ایجاد و پرورش یافت. دیشلی لستر در بین کشاورزان محلی بسیار محبوب شد. جورج و متیو کالی تعدادی از دیشلی لسترهای رابرت بیکول را خریدند و این نژاد به زودی به دلیل فروش این گوسفندان توسط برادران کالی در دو طرف مرز پیدا شد.
در حدود دهه ۱۸۳۰ دو نوع متمایز از دیشلی لستر در دو طرف مرز در حال توسعه بودند. برادران کالی در حال ترکیب نژادی گوسفندان خود با گوسفند «تیزواتر» (Teeswater) بودند در حالی که سایر کشاورزان در مناطق مختلف در امتداد مرز گوسفندان خود را با نژاد «چِویوت» (Cheviots) با ترکیب می کردند. این تنوع نژادی باعث شد که به ترتیب به Bluecaps و Redlegs و ملقب شوند. بسیاری از کشاورزان Redlegs سخت تر را ترجیح دادند و در حدود سال ۱۸۵۰ این گونه از دیشلی لستر به عنوان «لستر بوردر» شناخته شد. آنها در قرن نوزدهم یک نژاد نسبتاً رایج در بریتانیا بودند.
ویژگی‌های گوسفند لستر مرزی
به گزارش راز بقا؛ وزن زنده یک قوچ بالغ لستر مرزی در محدوده ۱۴۰ تا ۱۷۵ کیلوگرم و یک میش بالغ ۹۰ تا ۱۲۰ کیلوگرم است. وزن یک میش یک ساله حدود ۶۴ کیلوگرم است. پشم سفید آنها بسیار بلند و مطابق با استانداردهای مرینو، چین دار پهن و در حدود ۳۲ تا ۳۸ میکرون است و برای لباس های با وزن متوسط تا سنگین استفاده می شود. با این حال، این پشم توسط ریسنده ها به دلیل چین‌دار و براق بودن مورد توجه قرار می گیرد.
گوسفندها معمولاً دو بار در سال، زمانی که طول پشم آنها به حدود ۱۰۰ میلی متر رسیده باشد، پشم‌چینی می‌شوند. بره ها به طور متوسط ۱٫۸ کیلوگرم پشم تولید می کنند. بره‌های یک ساله ممکن است در هر دوره پشم‌چینی ۳٫۲ کیلوگرم محصول دهند. لسترهای مرزی ایالات متحده، استرالیا و نیوزلند به ندرت با گله های بریتانیایی گشت و گذار می کنند. همه گونه های لستر مرزی به دلیل مطیع بودنشان شناخته شده اند. آنها شیر خوبی تولید می کنند و مادران خوبی با درصد بره زایی حدود ۱۵۰ درصد هستند.
لسترهای مرزی همگی سفید رنگ با بدنی بلند و مشخص، دنده‌هایی فنرمانند و پشتی پهن و قوی هستند. بینی این نژاد سیاه و گوش ها بزرگ، قائم و هوشیارند. رنگ پاها نیز تیره است. سر و پاها باید عاری از پشم بوده و فقط با موهای کوتاه سفید پوشیده شده باشد که قیچی کردن را آسان تر می کند. گوسفندان این نژاد نیز باید دارای بینی رومی مشخصی باشند که بسیار شبیه «چِویوت» کانتری شمالی است.
نقاط قوت کلیدی در ارتباط با «لستر مرزی» وجود دارد که آنها را به یک نژاد عالی برای کشاورزان تبدیل می کند. آنها ویژگی های مادری بسیار خوبی دارند، به این معنی که آنها خوب مادری می‌کنند و در عین حال بره های با کیفیتی تولید می کنند. بره ها به دلیل سرعت رشد بالا سریعا به بلوغ می‌رسند و از طرف دیگر گوشت مرغوب و مطلوب تولید می کنند. این نژاد همچنین مقاوم است و نگهداری و مدیریت آن آسان است.
میش های مرزی لستر مرینو با قوچ های پشم کوتاه (مانند پول دورست یا ساوت داون) جفت می شوند تا بره های زبده و سرحال تولید کنند که به سرعت به وزن بازار رشد می کنند و شکل لاشه ایده آلی دارند. اکثریت قریب به اتفاق بره های استرالیایی که برای گوشت تولید می شوند به این روش پرورش داده می شوند. اولین انجمن این نژاد در سال ۱۸۸۸ در ایالات متحده تشکیل شد و انجمن لستر مرزی آمریکا تنها نژاد ثبت شده در ایالات متحده است.
