مرسدس بنز C112

به گزارش دنده 6 – C111 یکی از خودروهای آزمایشی مشهور مرسدس بود که در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰ مجموعاً در ۱۶ دستگاه برای آزمایش پیشرانه‌های وانکل و دیزلی ساخته شد. این سوپراسپرت‌های نارنجی‌رنگ نهایتاً در پایان دههٔ ۷۰ بازنشسته شده و راهی موزه‌ها شدند. سپس حدود یک ده بعد یعنی در سال ۱۹۹۱، مرسدس بنز در نمایشگاه خودروی فرانکفورت، سوپراسپرت جدیدی بنام C112 را به‌عنوان جانشین معنوی C111 معرفی کرد. این خودروی جدید، نشان‌دهندهٔ یک دهه پیشرفت تحقیق و توسعه از زمان بازنشستگی C111 بود.

C112 از سیستم کنترل فعال بدنه بهره می‌برد که با استفاده از جک‌های هیدرولیکی در بالای فنرها، بادی‌رول و حرکات شیرجه مانند خودرو را دفع می‌کرد. این سوپراسپرت همچنین به سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب هم مجهز بود که بسته به سرعت خودرو، چرخ‌های عقب را در جهت چرخ‌های جلو یا مخالف آن‌ها می‌چرخاند. یکی دیگر از تکنولوژی‌های قابل‌توجه C112، ترمز هوایی فعال بود که تا ۴۵ درجه بالا می‌آمد و به گفتهٔ مرسدس، مسافت توقف از سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت به ۱۰۰ متر کاهش می‌داد. علاوه بر این، C112 از سیستم آیرودینامیک فعال هم بهره می‌برد که می‌توانست در یک‌دهم ثانیه واکنش نشان دهد و اسپویلر جلو و بال عقب را به‌صورت هیدرولیکی از جای خود بیرون بیاورد تا زمانی که سنسورهای فشار G خودرو متوجه از دست رفتن چسبندگی در یکی از چرخ‌ها شوند، داون‌فورس را افزایش دهد.

سیستم‌های کمک‌رانندهٔ پویا، کروز کنترل راداری، سیستم پایش باد تایرها و کنترل کشش هم از دیگر تکنولوژی‌های C112 بودند که هرچند امروز ویژگی‌های معمولی در خودروها هستند اما ۳۰ سال پیش شبیه فناوری‌هایی بودند که از آینده آمده‌اند. در سینهٔ این ماشین هم یک پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 با ۴۰۸ اسب بخار قدرت قرار گرفته بود که نیروی خود را از طریق یک گیربکس شش سرعته دستی به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. برای داخل خودرو هم یک مونوکوک آلومینیومی با پانل‌های کولار طراحی شده بود که خودروهای مسابقه‌ای C9 و C11 گروه C مرسدس را به یاد می‌آورد. این خودروها که توسط سائوبر ساخته شده بودند، در سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ قهرمانی مسابقات اسپرت‌کار جهان را از آن خود کردند. درواقع، C112 قرار بود نسخهٔ جاده‌ای از C11 مسابقه‌ای باشد. طراحی درهای C112 هم از نوع گالوینگ و دقیقاً مشابه ۳۰۰SL و C111 بود.

هرچند C112 خودروی فوق‌العاده پیشرفته‌ای برای زمان خود محسوب می‌شد ولی به‌وضوح برای تولید طراحی شده بود. پیشرانهٔ V12 این ماشین همان موتور M120 بود که اوایل سال ۱۹۹۱ در مدل ۶۰۰ SEL معرفی شد و با استانداردهای آلایندگی سراسر جهان مطابقت داشت. همچنین C112 با تجهیز به ترمز ABS، ایربگ و کمربندهای ایمنی معمولی، به‌گونه‌ای طراحی شده بود که بتواند استانداردهای ایمنی سراسر جهان را رعایت کند؛ بنابراین، نمونهٔ نمایشی C112 که توسط شرکت ایتالیایی کاروتزریا کوجولا ساخته شده بود، کاملاً آمادهٔ تولید به نظر می‌رسید تا جایی که پس از رونمایی، ۷۰۰ نفر با مرسدس تماس گرفتند و علیرغم اینکه هیچ اشاره‌ای به برنامهٔ تولید یا قیمت C112 نشده بود، خواستار سفارش آن شدند.

همچنین بعداً گزارش شد که مرسدس به‌طورجدی تولید C112 را در نظر داشته اما درنهایت مقامات شرکت به این نتیجه رسیدند که تولید این سوپراسپرت ریسک بزرگی خواهد بود. این خودرو در اوایل دههٔ ۹۰ معرفی شده بود یعنی زمانی که جهان در حال فرو‌رفتن در رکود اقتصادی بزرگی بود و بازار هیچ روی خوشی به سوپرکارهای گران‌قیمت نشان نمی‌داد. همین موضوع بود که باعث عدم موفقیت جگوار XJ220 شد و بوگاتی را با EB110 به ورشکستگی کشاند. علاوه بر این، مرسدس قبل از این، بودجه‌ای فراتر از حد معمول را برای توسعهٔ S کلاس نسل W140 صرف کرده بود و نمی‌توانست ریسک تولید C112 را بپذیرد. به همین دلیل، این سوپراسپرت جذاب با وجود دریافت ۷۰۰ سفارش، نهایتاً در حد یک نمونهٔ نمایشی باقی ماند که تا به امروز در موزهٔ مرسدس نگهداری می‌شود. البته تمام تکنولوژی‌های C112 به خودروهای تولیدی مرسدس راه پیدا کردند و موتور V12 آن‌هم نهایتاً در سینهٔ پاگانی زوندا قرار گرفت.