مقایسه ماکت گاو های خشمگین،رقابت لامبورگینی اونتادور ویلی و و اتوآرت در مقیاس 1:18

لامبورگینی اونتادور از ابتدای عرضه مورد توجه سازندگان ماکت در رده های گوناگون قرار گرفت. در مقیاس 1:18 در اولین گام بوراگو ماکت این خودرو را تولید کرد و پس از آن شرکت موندوموتورز و در گام بعدی شرکت های ویلی, اتوآرت و MR هم برداشت خود از اونتادور را در مقیاس 1:18 پیاده کردند. در این میان از نظر کیفیت محصول شرکت موندو موتورز در پایین ترین رده و محصول بوراگو در رده بعدی قرار دارد. پس از آن نمونه عادی شرکت ویلی با کیفیتی بالاتر و سپس نمونه با کیفیت همین برند با نام FX GT Autos در بازار حضور دارند. پس از آن هم نمونه آتوآرت و سپس نمونه MR قرار دارند. در این میان اما نمونه MR با قیمتی نزدیک به دو میلیون تومان  به خاطر عدم باز شدن درها, طرفداران اندکی دارد؛ هرچند کیفیت ساخت بسیار بالایی دارد و در تعداد بسیار محدودی تولید می‌شود. نمونه های موندوموتورز و بوراگو هم دارای ایرادات فراوانی هستند و در نهایت دو شرکت ویلی و اتوآرت رودر روی هم قرار می‌گیرند. در مطلب زیر سعی شده تا در قیاسی موشکافانه این دو ماکت ارزشمند رودر روی هم قرار گیرند.

معرفی دو ماکت:

در بازار ایران نمونه ویلی از حدود یک سال پیش تنها در رنگ نارنجی و با قیمتی بین 90 تا 120 هزار تومان عرضه شد. این محصول که از سری معمولی این شرکت است, در بسته بندی معمولی شرکت به همراه یک عدد استند برای نمایش ماکت عرضه می‌شود. نمونه ساخت شرکت اتوآرت که از سری Signature این شرکت می‌باشد, به صورت تولید محدود و در رنگ های متنوع تولید شده که از این میان رنگ های نارنجی, مشکی مات, خاکستری, زرد و سفید در بازار ایران یافتنی است. قیمت این ماکت چیزی در حدود 420 تا 560 هزار تومان است. در این رقابت نمونه نارنجی ویلی در مقابل نمونه خاکستری رنگ اتوآرت قرار گرفته است.

نمای کنار ماکت ها (Side View)

در ویلی, مهم ترین ضعف نسبت به اتوآرت درزهای بازتر و کیفیت پایین تر رنگ است. همین ضعف سبب می‌شود تا ویلی غیرطبیعی تر بنماید. علاوه بر این شیشه در نمونه اتوآرت کاملاً بالا است و نوشته روی گلگیر عقب برخلاف ویلی که چاپی است, به صورت فلزی و برجسنه کار شده است. تفاوت های دیگر این دو در توری های کناری است. در ویلی توری ها به درستی کار نشده اند و به پلاستیک با طرح توری قناعت شده است؛ اما در اتوآرت توری و به صورت شبکه فلزی کار شده است. راهنما های کنار خودرو در ویلی تنها رنگ شده اند ولی در اتوآرت به وسیله پلاستیک شفاف کار شده اند. تنها نکات برتری ویلی در این نما, کالیپر ترمزها (که نوشته کامل تری دارد), جدا بودن ورودی های هوای کنار (که در اتوآرت تنها رنگ شدگی روی بدنه هستند ) و شیشه های لچکی است.

نمای جلوی دو ماکت (Front View)

در این قسمت خصوصاً در قسمت دماغه پایین تر بودن کیفیت رنگ ویلی بیشتر نمایان می‌شود و  در قسمت هایی رنگ به خاطر نازک بودن به زرد شبیه تر است. به جز این درز کاپوت در ویلی بسیار بازتر از اتوآرت است. در اتوآرت آرم زیبای لامبورگینی به صورت فلزی در جای خود آرمیده است. این در حالیست که ویلی به چاپ این آرم در قسمت مورد نظر بسنده کرده. البته نباید از کیفیت بالای چاپ در ویلی غفلت کرد. نکته مهم دیگر توری های ورودی های هوای دو ماکت است که دقیقاً همانند ورودی هوای کناری, اتوآرت برتری مطلقی دارد. چراغ ها در اتوآرت دارای جزئیات بیشتری هستند و در آنها لنزی تعبیه شده است. اما در ویلی تنها رنگ شدگی ناقصی نقش تمامی جزئیات ماکت را ایفا می‌کند. برف پاک کن ها در اتوآرت بسیار ظریف تر هستند.

نمای عقب دو ماکت (Rear View)

در این قسمت علاوه بر دقت توری ها, درز ها هم به نفع اتوآرت گواهی می‌دهند. همچنین نوشته لامبورگینی در اتوآرت دقیق تر و به صورت فلزی و برجسته هستند (نه چاپ). کیفیت چراغ در اتوآرت بالاتر است, اما در ویلی هم ظاهر آن راضی کننده است. اگزوز در اتوآرت به صورت کرومی و کاملاً دقیق کار شده و در ویلی کیفیت پایین تری دارد و خبری از کروم کاری نیست.

نمای کابین (Interior)

در هر دو ماکت به خوبی باز می‌شود, اما در ویلی لولا ها به ظرافیت اتوآرت نیستند و خبری از لولای هیدرولیکی ظریف نیست. رکاب هر دو ماکت هم مزین به نوشته Aventador است. در داخل ماکت ها کیفیت دو ماکت به خوبی قابل تشخیص است, به طوری که عدم وجود موکت کف, کیفیت پایین تر پلاستیک به کار رفته در داشبورد, رنگ براق و غیرطبیعی صندلی ها و پیدا بودن پین های نگه دارنده لچکی ها  در ویلی به شدت به ضرر این ماکت است. البته با دقت بیشتر می‌توان تفاوت بارز کمربندها (که در اتوآرت برخلاف نمونه پلاستیکی ویلی, پارچه ای است) و پدال ها را نیز حس کرد.

محل حمل بار:

با باز کردن کاپوت جلو, اولین تفاوت بارز در این قسمت نمایان می‌شود؛ مکانیسم باز شدن این قسمت در ویلی شبیه سازی نشده و در صندوق به سادگی باز می‌شود. این در حالیست که در اتوآرت به وسیله سه عدد لولا و در طی سه حرکت, ابتدا به بالا, سپس به جلو و در نهایت باز هم به بالا حرکت می‌کند. تفاوت دیگر در این دو ماکت حضور موکت و کیفیت بالاتر پلاستیک در اتوآرت است.

موتور:

با باز کردن کاپوت, باز هم به مکانیسم پیشرفته و حضور دو لولای ظریف در اتوآرت برمی‌خوریم. رنگ قسمت های متفاوت در اتوآرت تفاوت های آشکار تری دارد و در کل موتور طبیعی تر است, اما در ویلی هم به جز چند ساده سازی و چشم پوشی از ظرافت در برابر اتوآرت, ایراد چندانی رویت نمی‌شود. تعدادی از این ساده سازی ها, به کاربردن پلاستیک شفاف با طرح توری به جای توری فلزی, کیفیت پایین سیستم فنربندی و استفاده از نوشته معمولی به جای نمونه فلزی برجسته طلایی رنگ بر روی موتور هستند.

سایر نکات:

عدم باز شدن باله عقب و ورودی های کناری هوا در نمونه ویلی, یکی از مهم ترین تفاوت های دو ماکت است. در کنار این محدود بودن تعداد تولید اونتادورهای اتوآرت و بسته بندی شکیل تر آن که شامل یک برگه شناسنامه حاوی کد ماکت, یک دفترچه حاوی توضیحاتی در مورد خود ماکت و دو برگه کاغذ برای آموزی باز کردن صحیح قسمت های مختلف اونتادور است. در عوض نمونه ویلی با یک استند عرضه می‌شود که به نوعی نقطه قوت آن در برابر اتوآرت است.

پایان سخن :

در تمامی قسمت های ماکت به طور مطلق برتری با اتوآرت است, اما این برتری به جز در یکی دو مورد خاص همانند درزها, کیفیت پایین تر رنگ ویلی و ساده سازی چراغ های جلو نه تنها در عکس, بلکه برای چشم های رهگذران و در نگاه اول قابل تشخیص نیستند و به طور کلی تفاوت اصلی دو ماکت در کیفیت و جزئیات است. حال می‌توان یکی از مهم ترین فاکتور های خرید یک ماکت یعنی قیمت را هم دخیل کرد. با توجه به این که نمونه ویلی با قیمتی در حدود یک چهارم تا حتی یک پنجم نمونه ساخت اتوآرت قابل خریداری است, بسیاری از خریدارانی که نسبت به کیفیت و جزئیات دقیق اتوآرت وسواس خاصی ندارند و دقت و زیبایی نمونه ویلی را کافی می‌دانند, از خیر اتوآرت می‌گذرند.

پس نتیجه نهایی را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد : اگر نسبت به جزئیاتی همانند باز شدن باله عقب و موکت داخل کابین حساس نیستید و با درزها و رنگ نمونه ویلی مشکلی ندارید بهتر است به سراغ اتوآرت نروید, اما اگر ماکت بازی وسواسی هستید باید هزینه آن را هم بپردازید و یک اتوآرت خریداری کنید.