نبرد در آفرود
با کدام شاسی‌بلند آفرودی کارخانه‌ای می‌توان پس از خروج از نمایندگی فروش مستقیماً راهی خارج جاده شد؟ در ادامه پاسخ این سؤال را خواهیم فهمید.
به گزارش دنده 6 – هدف از برگزاری این مقایسه، یافتن بهترین شاسی‌بلند آفرودی برای آخر هفته است. خودرویی که می‌توان پس از خرید، بدون هیچ‌گونه هزینهٔ اضافی برای تجهیزات آفرود، بلافاصله با آن راهی خارج از جاده شد. به همین دلیل، برای این رقابت، بجای صخره‌های صعب‌العبور، مکان متفاوتی را در نظر گرفتیم. اینجا که در ۵۰۰ کیلومتری شمال لس‌آنجلس واقع است، با صخره‌های بزرگ و شیارهای عمیق، محافظت خودروهای از زیر بدنه را به چالش می‌کشد اما هنوز به‌اندازهٔ کافی رام و اهلی هست که خانواده‌ها از آن لذت ببرند. همچنین در اینجا هیچ کراس‌اووری نخواهید دید که حس خوب سواری با شاسی‌بلندهای واقعی را تقویت خواهد کرد.
آشنایی خودروها
موضوع اصلی این رقابت، نسل جدید تویوتا لندکروزر پرادو است که با نسخهٔ فرست ادیشن پای به این میدان گذاشته است. پنج ساعت رانندگی در بزرگراه نشان می‌دهد که این همان خودرویی است که می‌خواهید برای رفت‌وآمد روزمره داشته باشید. هرچند هر سه خودرو از ساختار سنتی شاسی نردبانی با حداقل یک اکسل صلب استفاده می‌کنند اما پرادو بیشتر از دو شاسی‌بلند دیگر شبیه خودروهای سواری احساس می‌شود. شاسی‌بلند تویوتا با سقف ثابت، ساکت‌ترین کابین را دارد و بهترین گزینه از بین این سه برای رانندگی‌های جاده‌ای محسوب می‌شود. پرادو همچنین کمترین مصرف سوخت را هم دارد ولی همهٔ این‌ها به قیمت کاستی‌هایی تمام می‌شود. در پرادو نمی‌توان درها و سقف را از جا درآورد و بنابراین از لذت رانندگی در هوای آزاد خبری نخواهد بود. پرادو همچنین کمترین فاصله از زمین با ۲۲۰ میلی‌متر، ضعیف‌ترین زوایای آفرود و جاده‌ای‌ترین لاستیک‌ها را دارد. البته رانندگی با این خودرو در جاده‌ها لذت‌بخش‌تر و برای خانواده راحت‌تر است ولی در آفرود به سعی و تلاش زیادی نیاز دارد.
برانکو و رانگلر دو تفسیر مختلف از یک خودرو هستند. نسخهٔ فورد که با مدل بدلندز ساسکواچ در اینجا حاضر شده، در رانندگی جاده‌ای بهتر از جیپ عمل می‌کند زیرا تعلیق جلوی مستقل آن مانع از سرگردانی‌های ناشی از اکسل جلوی صلب رانگلر می‌شود. برانکو همچنین بیشترین فضای داخلی را در بین این سه ماشین دارد و با بیشترین فاصله از زمین (۲۹۲ سانتی‌متر به لطف لاستیک‌های عظیم ۳۵ اینچی) و همین‌طور بهترین زاویهٔ شکست و خروج، در مشخصات کلی آفرود هم بهترین است.
رانگلر اما می‌تواند ادعای برتری در پرفورمنس را داشته باشد زیرا با نسخهٔ ۴XE روبیکان X به این رقابت آمده که قوای محرکهٔ پلاگین‌هیبریدی آن با ۳۷۵ اسب بخار قدرت، بیشترین خروجی را در بین سه شاسی‌بلند دارد. تویوتا با ۳۲۶ اسب بخار قدرتی که توسط پیشرانهٔ چهار سیلندر توربوشارژ هیبریدی تولید می‌شود در جایگاه دوم قرار می‌گیرد و رتبهٔ آخر هم به برانکو با موتور V6 توئین توربو و ۳۱۵ اسب بخار قدرت می‌رسد. به همین دلیل، رانگلر روی جاده سریع‌ترین خودروی گروه است و ظرف ۵.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسد درحالی‌که برانکو و لندکروزر به ترتیب با ۸.۴ ثانیه و ۸.۰ ثانیه در رتبه‌های بعدی قرار می‌گیرند. در شتاب جانبی هم رانگلر با ۰.۷۴ جی برتری دارد اما به گفتهٔ تیم آزمایش، فورد لذت‌بخش‌ترین رانندگی را دارد.
آفرود
وقتی لاستیک‌های میشلین پرادو را دیدیم که شبیه لاستیک‌های جاده‌ای هستند، همگی انتظار کمبود چسبندگی و احتمال پنچری را داشتیم ولی تویوتا به لطف سامانهٔ چهارچرخ محرک دائمی ضریب سنگین، قفل دیفرانسیل عقب و آنتی‌رول بار قطع شونده، نه‌تنها از هرجایی که دو خودروی دیگر رفتند عبور کرد بلکه هیچ آسیبی به لاستیک‌هایش وارد نشد. البته به دلیل فاصلهٔ کم از زمین، صفحات محافظ زیرین و ریل‌های محافظ رکاب دائماً به موانع کشیده می‌شدند اما با وجودی که برخلاف دو خودروی دیگر، فاقد قفل دیفرانسیل جلو بود، از هر مانعی عبور می‌کرد.
همان‌طور که آزمایش‌های قبلی ما اثبات کردند، برانکو و رانگلر در این مسیرها عملکردی عالی و برابر دارند. در این خودروها اما بجای اینکه مناسب‌ترین مسیر را برای عبور انتخاب کنیم، یعنی همان کاری که در تویوتا انجام می‌دادیم، عمداً احمقانه‌ترین مسیرهایی که می‌توانستیم بدون آسیب رساندن به بدنهٔ خودروها طی کنیم را برگزیدیم فقط برای اینکه ببینیم می‌توانیم برانکو یا رانگلر را گیر بیندازیم که هیچ‌گاه موفق نشدیم!
بااین‌حال، متوجه تفاوت‌هایی کلیدی بین دو خودرو شدیم. به‌عنوان‌مثال، برانکو کمتر سرنشینان خود را به این‌سو و آن‌سو پرتاب می‌کند. اکسل‌های صلب جیپ انعطاف بسیار زیادی را فراهم می‌کنند اما همین ویژگی باعث می‌شود همهٔ سرنشینان در داخل کابین بشدت تکان بخورند. از سوی دیگر اما همهٔ ما پیشرانهٔ پلاگین‌هیبریدی جیپ را تحسین کردیم زیرا اجازه داد تا کیلومترها با پیشرانهٔ بنزینی خاموش پیش برویم و در عوض به صدای طبیعت گوش دهیم. برانکو نیز هرچند هنگام آفرود سروصدای بیشتری داشت اما سریع‌تر هم بود. به لطف بیشترین فاصله از زمین و کمک‌فنرهایی که به نظر می‌رسید هرچه سریع‌تر رانندگی کنید بهتر می‌شوند، برانکو در قسمت‌های کمتر چالش‌برانگیز مسیر به‌راحتی دو رقیب خود را پشت سر می‌گذاشت.
قیمت
طی چند سال اخیر متأسفانه آفرودرهای کارخانه‌ای بسیار گران شده‌اند و برانکو به‌عنوان ارزان‌ترین عضو گروه، ۶۹,۱۵۰ دلار قیمت دارد. بدتر اینکه لندکروزر پرادو فقط در دو مدل عرضه می‌شود و مدلی که به تمام تجهیزات آفرود مجهز هست، یعنی نمونهٔ آزمایشی ما، ۷۶,۸۲۵ دلار قیمت دارد. در جیپ هم با ویژگی‌هایی مثل وینچ و پاور باکس برای تأمین انرژی وسایل برقی هنگام کمپینگ از باطری سیستم هیبریدی، قیمت به ۷۹,۰۴۵ دلار رسیده است.
نتیجه‌گیری
با توجه به اینکه با عملکرد برانکو و رانگلر در آفرود کاملاً آشنایی داریم، شگفت‌انگیزترین موضوع در این مقایسه پرادو بود که بسیار بالاتر از مشخصات روی کاغذ خود عمل کرد. بله ما باید مسیرها را با دقت انتخاب می‌کردیم و دائماً صدای کشیده شدن فولاد روی سنگ را می‌شنیدیم ولی هرجایی که دو خودروی دیگر رفتند، تویوتا هم رفت. فورد و جیپ هم دقیقاً همان‌طور که انتظار داشتیم عمل کردند. ازآنجایی‌که در این رقابت ما فقط سعی کردیم آخر هفتهٔ خوبی را در خارج از جاده تجربه کنیم و سراغ مسیرهای خیلی خشن و سخت نرفتیم، توانایی‌های حداکثری رانگلر در آفرود به کار نیامد و در عوض، راحتی کمتر، قیمت گران‌تر و کارایی کمتر آن بیشتر برجسته شد. از سوی دیگر، برانکو هر آنچه که خواستیم را با کمترین قیمت ارائه کرد. فضای کافی برای بار و سرنشین، کیفیت سواری مناسب روی جاده و توانایی‌های فوق‌العاده برای عبور از هر مسیری زمانی که بچه‌ها در صندلی عقب نشسته‌اند. البته با هر سهٔ این خودروها به مقصد خارج جاده‌ای که در نظر دارید خواهید رسید ولی انتخاب ما خودرویی است که نشان بیضی آبی را بر پیشانی دارد.
مقام سوم: جیپ رانگلر ۴xe روبیکان X
نقاط مثبت: بهترین لاستیک‌ها، وینچ کارخانه‌ای، آفرود ساکت در حالت الکتریکی
نقاط منفی: کمترین فضای بار و سرنشین، بدترین سواری، کنترل‌هایی که فقط حرفه‌ای‌ها می‌توانند با آن کار کنند
چکیده: رانگلر هنوز هم معیار ما در آفرودرها است ولی مناسب حرفه‌ای‌هایی خواهد بود که حاضرند قید فضای داخلی و کیفیت سواری را بزنند
مقام دوم: تویوتا لندکروزر فرست ادیشن
نقاط مثبت: بهترین عملکرد روی جاده، بهترین مصرف سوخت، فضای زیاد بار و سرنشین در داخل
نقاط منفی: کمترین فاصله از زمین، ضعیف‌ترین لاستیک‌ها، کنترل‌های گیج‌کننده
چکیده: افسانهٔ ژاپنی‌ها مثل همیشه بازگشتی عالی داشته است ولی فاقد توانایی‌های آفرودی در حد بهترین آفرودرهای کارخانه‌ای است
مقام اول: فورد برانکو بدلندز ساسکواچ
نقاط مثبت: بهترین رانندگی در آفرود، راحت‌ترین سواری در آفرود، فضای زیاد بار و سرنشین در داخل
نقاط منفی: بیشترین مصرف سوخت، نیاز به لاستیک‌های آل‌ترین واقعی، دخالت بیش‌ازحد سیستم‌های الکترونیکی
چکیده: از نمایندگی فروش خارج شوید، وسایل خود را ببندید، خانواده را سوار کنید و بدون هیچ دغدغه‌ای به سمت بیابان بروید
