هاچ‌بک‌های داغ که خودروسازی را تغییر دادند
اصطلاح هاچ‌بک داغ به خودرویی جمع‌وجور ولی سریع و قدرتمند اشاره دارد. این اصطلاح در دهه ۷۰ میلادی شکل گرفت و امروز به بازاری پررونق تبدیل شده است.
به گزارش دنده 6 – هاچ‌بک‌های داغ امروزی قوی‌تر، ایمن‌تر و توانمندتر از همیشه شده‌اند ولی اگر این ۱۰ خودرویی که در ادامه خواهید دید نبودند، شاید هاچ‌بک‌های داغ به جایگاه امروزی نمی‌رسیدند.
اتوبیانچی A112 آبارث سال ۱۹۷۱
| پیشرانه | ۱.۰ لیتری ۴ سیلندر |
| قدرت | ۵۸ اسب بخار |
| گشتاور | ۸۵ نیوتن متر |
| محور محرک | جلو |
| شتاب صفرتاصد | ۱۳.۵ ثانیه |
در سال ۱۹۷۱ یعنی حدود چهار سال قبل از معرفی نسل اول گلف GTI، فیات برند آبارث را خرید. اولین همکاری این دو شرکت منجر به تولید نسخه آبارث از هاچ‌بک کوچک اتوبیانچی A112 شد. آبارث پیشرانه این خودرو را با افرایش حجم از ۹۰۳ سی‌سی به ۹۸۲ سی‌سی ارتقا داد که منجر به تولید گشتاور بیشتر در دورهای پایین و افزایش قدرت به ۵۸ اسب بخار شد. هرچند این قدرت چندان زیاد نیست ولی A112 تنها ۶۹۰ کیلوگرم وزن داشت. این نسخه اسپرت ۱۰ درصد از کل فروش A112 را به خود اختصاص داد. در سال ۱۹۷۵ حجم موتور به ۱۰۵۹ سی‌سی افزایش یافت و قدرت به ۷۰ اسب بخار رسید. گیربکس هم از چهار سرعته به پنج سرعته تغییر پیدا کرد. تولید A112 آبارث در سال ۱۹۸۵ پس از تولید ۱۲۱ هزار دستگاه به پایان رسید. این خودرو داستان هاچ‌بک‌های داغ را شروع کرد و جهان خودروسازی را تغییر داد.
فولکس‌واگن گلف GTI سال ۱۹۷۵
| پیشرانه | ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر |
| قدرت | ۱۱۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۱۴۰ نیوتن متر |
| محور محرک | جلو |
| شتاب صفرتاصد | ۹.۰ ثانیه |
در سال ۱۹۷۶، درحالی‌که نیم دهه از حضور A112 آبارث در بازار می‌گذشت، فولکس‌واگن نسخه GTI نسل اول گلف که دو سال قبل معرفی شده بود را به بازار فرستاد. نسل اول گلف GTI به یک پیشرانه ۱.۶ لیتری چهار سیلندر استفاده می‌کرد که ۱۱۰ اسب بخار قدرت داشت و شتاب صفرتاصد ۹ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. این موتور همچنین از سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری بهره می‌برد که برای آن زمان بسیار پیشرفته بود. آنچه که گلف GTI و A112 آبارث آغاز کردند، خیلی زود رقابت شدیدی را با مدل‌های زیادی از سراسر جهان شکل داد.
رنو ۵ توربو سال ۱۹۸۳
| پیشرانه | ۱.۴ لیتری ۴ سیلندر توربو |
| قدرت | ۱۶۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۲۲۰ نیوتن متر |
| محور محرک | عقب |
| شتاب صفرتاصد | ۶.۹ ثانیه |
رنو برای ساخت این هاچ‌بک داغ، رنو ۵ استاندارد را چنان اصلاح کرد که حتی محل نصب پیشرانه را هم تغییر داد. ترکیب منحصربه‌فرد پیشرانه رنو ۵ توربو به خاطر این بود که هاچ‌بک موتور وسط رنو به‌طور خاص برای مسابقات رالی گروه B ساخته شد. پشت صندلی‌های جلوی این ماشین یک پیشرانه ۱.۴ لیتری چهار سیلندر توربو قرار داشت که ۱۶۰ اسب بخار قدرت را از طریق یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های عقب می‌فرستاد. رنو ۵ توربو هنجارهای دنیای هاچ‌بک‌های داغ را شکست و یکی از اولین هاچ‌بک‌های داغی بود که توربوشارژر را وارد میدان کرد.
پژو ۲۰۵ GTI سال ۱۹۸۴
| پیشرانه | ۱.۹ لیتری ۴ سیلندر توربو |
| قدرت | ۱۲۸ اسب بخار |
| گشتاور | ۱۶۱ نیوتن متر |
| محور محرک | جلو |
| شتاب صفرتاصد | ۷.۸ ثانیه |
در سال ۱۹۸۴ یعنی یک سال پس از عرضهٔ نسل دوم فولکس‌واگن گلف، پژو ۲۰۵ GTI معرفی شد. این خودرو به افزایش شهرت برند پژو در دوران مدرن هم از لحاظ بازاریابی و هم موتوراسپرت کمک کرد. این خودرو ابتدا با یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر عرضه شد که با ۱۰۵ اسب بخار قدرت، حتی از نسل اول گلف GTI هم ضعیف‌تر بود ولی خیلی زود پژو یک موتور قوی‌تر ۱.۹ لیتری با ۱۲۸ اسب بخار قدرت را ارائه کرد. ۲۰۵ GTI با تجربهٔ فروش بالا در بازار و همین‌طور موفقیت در مسابقات رالی، دنیای هاچ‌بک‌های داغ را تغییر داد.
لانچیا دلتا HF اینتگراله سال ۱۹۸۷
| پیشرانه | ۲.۰ لیتری ۴ سیلندر توربو |
| قدرت | ۲۰۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۳۰۰ نیوتن متر |
| محور محرک | چهارچرخ |
| شتاب صفرتاصد | ۵.۷ ثانیه |
لانچیا دلتا در سال ۱۹۷۹ به بازار آمد و به‌عنوان یک هاچ‌بک ارزان و چابک، تا حدودی موفق عمل کرد. این هاچ‌بک خیلی زود به اولین خودروی چهارچرخ محرک لانچیا تبدیل شد. نسخهٔ چهارچرخ محرک دلتا در سال ۱۹۸۲ معرفی شد اما ایتالیایی‌ها در اینجا متوقف نشدند و طی سال‌های بعد نسخه‌های قوی‌تری را با پسوند اینتگراله ارائه کردند. دلتا HF اینتگراله ابتدا در سال ۱۹۸۷ با موتور ۲ لیتری توربوشارژ هشت سوپاپ معرفی شد که ۱۸۵ اسب بخار قدرت داشت اما حدود دو سال بعد، نسخهٔ ۱۶ سوپاپ اینتگراله هم با ۲۰۰ اسب بخار قدرت ارائه شد. دلتا اینتگراله با پرفورمنس فوق‌العاده‌ای که به نمایش گذاشت، سامانهٔ چهارچرخ محرک را به ویژگی ضروری برای بسیاری از هاچ‌بک‌های داغ تبدیل کرد.
هوندا سیویک تایپ R سال ۱۹۹۷
| پیشرانه | ۱.۶ لیتری ۴ سیلندر |
| قدرت | ۱۸۵ اسب بخار |
| گشتاور | ۱۶۰ نیوتن متر |
| محور محرک | جلو |
| شتاب صفرتاصد | ۶.۷ ثانیه |
سیویک تایپ R برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ به بازار آمد و به یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین هاچ‌بک‌های داغ دنیا تبدیل شد. تایپ R همچنین برند هوندا را هم در بازار جهانی هاچ‌بک‌های داغ به شهرت رساند. این خودرو از پیشرانهٔ پرفورمنس جذاب هوندا در دههٔ ۹۰ بهره می‌برد یعنی یک موتور ۱.۶ لیتری چهار سیلندر تنفس طبیعی که تا ۸,۲۰۰ rpm دور می‌گرفت. سیستم تعلیق دو جناقی نیز حس فرمان پذیری سرزنده‌ای را به این هاچ‌بک داغ محرک جلو بخشید که برای پیست آماده بود.
رنو مگان R26.R سال ۲۰۰۸
| پیشرانه | ۲.۰ لیتری ۴ سیلندر توربو |
| قدرت | ۲۳۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۳۱۰ نیوتن متر |
| محور محرک | جلو |
| شتاب صفرتاصد | ۵.۸ ثانیه |
مگان R26.R به خاطر توانایی بالا در پیست شهرت یافت تا جایی که توانست رکورد سریع‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی پیست نوربرگ‌رینگ را بنام خود ثبت کند. این خودرو از تکنولوژی‌هایی بهره می‌برد که در موتوراسپرت ریشه داشتند. زیر کاپوت هم یک موتور ۲ لیتری توربو قرار گرفته بود که ۲۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. رنو در این خودرو روی کاهش وزن هم تمرکز زیادی کرده و صندلی‌های عقب، برف‌پاک‌کن عقب، رادیو، عایق‌های صدا و حتی ایربگ سرنشین جلو را حذف کرده بود. از این طریق، وزن خودرو به تنها ۱۲۳۲ کیلوگرم رسید. از این مگان تنها ۴۵۰ دستگاه ساخته شد.
آئودی RS3 سال ۲۰۱۱
| پیشرانه | ۲.۵ لیتری ۵ سیلندر توربو |
| قدرت | ۳۴۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۴۵۰ نیوتن متر |
| محور محرک | چهارچرخ |
| شتاب صفرتاصد | ۴.۶ ثانیه |
آئودی RS3 با پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری پنج سیلندر با ۳۴۰ اسب بخار قدرت در کنار سامانهٔ چهارچرخ محرک، تأثیر غیرقابل‌انکاری روی بازار هاچ‌بک‌های داغ گذاشت. در نسل سوم این ماشین که در سال ۲۰۲۱ معرفی شد نیز مهندسان آئودی گشتاور موتور پنج سیلندر را افزایش دادند و RS3 را به یکی از معدود هاچ‌بک داغ با سیستم تقسیم گشتاور تبدیل کردند. در این سیستم، برای هرکدام از چرخ‌های عقب از یک کلاچ مجزا استفاده شده که برای بهبود هندلینگ، گشتاور را به‌طور فعال بین چرخ‌ها کنترل می‌کند. به لطف این سیستم، RS3 از نیروی خود که توسط یک گیربکس هفت سرعته دوکلاچه منتقل می‌شود بهترین استفاده را می‌برد.
فورد فوکوس RS سال ۲۰۱۵
| پیشرانه | ۲.۳ لیتری ۴ سیلندر توربو |
| قدرت | ۳۵۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۴۷۵ نیوتن متر |
| محور محرک | چهارچرخ |
| شتاب صفرتاصد | ۴.۷ ثانیه |
فوکوس RS تغییرات بسیار زیادی را نسبت به فوکوس معمولی تجربه کرده بود. این خودرو که اولین بار در سال ۲۰۰۲ معرفی شد، از سامانهٔ چهارچرخ محرک بسیار پیشرفته‌ای بهره می‌برد. قوی‌ترین فوکوس RS در سال ۲۰۱۵ با پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری توربوشارژ مشترک با موستانگ به بازار آمد که ۳۵۰ اسب بخار قدرت داشت. حالات رانندگی مختلف، ترمزهای برمبو، صندلی‌های ریکارو، تکنولوژی پیشرفتهٔ سیستم تعلیق و حالت دریفت تخصصی که سامانهٔ چهارچرخ محرک و کنترل کشش را تغییر می‌داد هم از دیگر ویژگی‌های فوکوس RS بودند.
تویوتا GR یاریس سال ۲۰۲۰
| پیشرانه | ۱.۶ لیتری ۳ سیلندر توربو |
| قدرت | ۲۶۰ اسب بخار |
| گشتاور | ۳۶۰ نیوتن متر |
| محور محرک | چهارچرخ |
| شتاب صفرتاصد | ۵.۵ ثانیه |
GR یاریس که در سال ۲۰۲۰ معرفی شد، مستقیماً بر پایهٔ تجربیات قهرمانی تویوتا در مسابقات رالی WRC ساخته شده است. یکی از ویژگی‌های برجستهٔ این ماشین پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری سه سیلندر است که ۲۶۰ اسب بخار قدرت را به هر چهارچرخ تحویل می‌دهد. توزیع این نیرو در حالت رانندگی پیست حتی به شکل ۳۰ به ۷۰ به نفع محور عقب هم قابل تنظیم است که رفتاری مشابه خودروهای دیفرانسیل عقب را ایجاد می‌کند. تویوتا با GR یاریس هاچ‌بک داغی را ارائه کرد که تحسین‌های زیادی را برانگیخت و باعث جلب‌توجه رقبا شد.
