پونتیاک پگاسوس 1971
یکی از شاخص‌ترین کانسپت های تاریخ پونتیاک را می‌توان پگاسوس ۱۹۷۱ دانست که به پیشرانه ۱۲ سیلندر فراری مجهز بوده است.
به گزارش دنده 6 – بهترین کانسپت های دنیا معمولاً آن‌هایی بوده‌اند که توسط طراحان و مهندسانی بی‌باک و جسور خلق شده‌اند. برخی از چنین خودروهای مفهومی به خط تولید راه یافته‌اند هرچند اکثر آنها پشت درهای بسته مانده‌اند. یکی از ایده‌های جذاب و دیوانه‌وار دنیای خودرو قرار دادن پیشرانه ۱۲ سیلندر بزرگ فراری در جلوی پونتیاک فایربرد بوده است.
پونتیاک که علاقه داشت نسخه‌های آتی فایربرد داغ‌تر باشند به ویلیام میچل طراح ارشد جنرال موتورز مأموریت داد تا یک کانسپت مطالعاتی برای تأثیر گذاشتن روی فایربردهای بعدی تولید کند. این خودرو که با نام پگاسوس شناخته شد قرار نبود فقط به عنوان یک طرح روی کاغذ باقی بماند. در سال ۱۹۷۰ پونتیاک فایربرد ۳ سالگی حضورش در بازار را جشن می‌گرفت. پونتیاک که این خودرو را با پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر عرضه کرده بود می‌خواست ایده‌های دیگری را نیز توسعه دهد. این برند آمریکایی از میچل خواست یک کانسپت کاملاً ویژه را تدارک ببیند.
بنا به گزارش رسانه‌ها، میچل طرح خود برای پگاسوس را از یک اسکچ طراحی که توسط جری پالمر طراح شورولت منتشر شده بود الهام گرفت. پالمر می‌خواست بداند ترکیب کامارو و فراری ۲۵۰ تستاروسا چه شکلی خواهد بود و به همین خاطر اسکچ خود را منتشر نمود. میچل با استفاده از این اسکچ بدنه فایربرد را تغییر داد تا از خطوط شناور بیشتر و استایل مشابه فراری در آن استفاده کند. نمای جلوی انحنادار و شیشه عقب متفاوت جزو واضح‌ترین تغییرات فایربرد بودند. ویلیام میچل می‌خواست کانسپت پونتیاک پگاسوس چیزی بیشتر از یک طرح مطالعاتی باشد و به همین خاطر پیشرانه ۱۲ سیلندر ۴.۴ لیتری فراری ۳۶۵ GTB/4 را برای آن در نظر گرفت. همچنین گیربکس ۵ سرعته دستی فراری هم برای پگاسوس مهیا شد و اکسل عقب خود جنرال موتورز نیروی تولیدی را راهی چرخ‌های عقب می‌کرد. میچل در ابتدا می‌خواست از گیربکس جنرال موتورز استفاده کند اما این گیربکس ۳ سرعته دستی توانایی تحمل قدرت پیشرانه ۱۲ سیلندر فراری را نداشت.همچنین میچل تصمیم گرفت از سیستم اگزوز، مافلرها و پشت آمپرهای فراری استفاده کند. رینگ‌های خاص سیمی بورانی هم تکمیل کننده استایل خاص پونتیاک پگاسوس بودند و ترمزهای دیسکی در هر چهار چرخ نیز از شورولت کوروت قرض گرفته شدند. میچل علاقه زیادی به کانسپت موردبحث داشت و به همین خاطر تا جایی که می‌توانست آن را نگهداری کرد. او در نهایت پیشرانه ۱۲ سیلندر اولیه را با نسخه ارتقا یافته از فراری ۳۶۵ GTC/4 تعویض نمود و بدنه را رنگ قرمز تیره با نوارهای طلایی درآورد.
میچل پس از تکمیل پگاسوس در سال ۱۹۷۱ آن را می‌راند و حتی پس از بازنشستگی هم آن را نگه داشت. او تا زمان فوت در سال ۱۹۸۸ این خودرو را در اختیار داشت و سپس خودرو به جنرال موتورز تحویل داده شد تا در کلکسیون این شرکت نگهداری شود. گفته می‌شود پس از انتصاب اد ولبرن به سمت مدیر طراحی جنرال موتورز، نوارهای طلایی بدنه حذف شدند زیرا ولبرن احساس می‌کرد ظاهر خودرو با رنگ یک دست قرمز بهتر خواهد بود. تنها یک دستگاه از پگاسوس تولید شد و حالا این خودرو در مراسم مختلفی حضور می‌یابد.
اگرچه پگاسوس را می‌توان یکی از ظریف‌ترین کانسپت های تاریخ پونتیاک دانست اما بی‌شک کانسپت بنشی جزو جذاب‌ترین آن‌هاست. این خودروی مفهومی توسط جان دلورین طراحی شد یعنی همان فردی که خودروی مشهور دلورین DMC-12 را در دهه ۸۰ میلادی تولید کرده بود. دلورین که موفقیت قابل‌توجه شورولت کوروت را مشاهده می‌کرد تصمیم گرفت پونتیاک را هم بالا بکشد و به همین خاطر دستور جنرال موتورز برای اطمینان از عدم وجود رقیبی برای کوروت در داخل مجموعه را نادیده گرفت و به تیمش دستور داد طراحی روی خودروی اسپرت بنشی را شروع کنند.
دلورین تلاش داشت با طرح این موضوع که بنشی رقیبی برای فورد موستانگ است حساسیت مدیران درباره کانسپت موردبحث و رقابت آن با کوروت را کاهش دهد. متأسفانه جنرال موتورز به راحتی متوجه این موضوع شد چراکه بنشی دو صندلی کمتر از موستانگ داشت. فاصله بین محوری این کانسپت نیز چند سانتی‌متری کوتاه‌تر از کوروت بود و از نظر وزن نیز عملکرد بهتری داشت. دلورین همچنین می‌خواست از پیشرانه ۸ سیلندر ۳۳۵ اسب بخاری پونتیاک در این کانسپت استفاده کند.
علاوه بر این دلورین هدف خود را قیمت ۲۵۰۰ دلاری بنشی اعلام کرده بود که به این ترتیب خودروی یاد شده ۱۵۰۰ دلار ارزان‌تر از کوروت استینگری دهه ۶۰ میلادی می‌شد. جای تعجبی نداشت که لابی دلورین با مدیریت جنرال موتورز برای تولید بنشی خوب پیش نرفت و او هرگز سرمایه لازم برای تولید این خودرو را دریافت نکرد. قبل از پایان این پروژه دو پروتوتایپ از بنشی با پیشرانه ۶ سیلندر ۱۵۵ اسب بخار تولید شدند. با اینکه مدیران جنرال موتورز به تیم پونتیاک دستور دادند پروتوتایپ ها را از بین ببرند اما دو مهندس مشغول در این پروژه با نام‌های بیل کالینز و بیل کلین تصمیم به حفظ آنها گرفتند. این دو پروتوتایپ بنشی در کانتینرهایی پنهان شدند و سپس کار بازسازی روی آنها شروع شد. هر دو خودرو همچنان وجود دارند و نسخه هاردتاپ آن برای فروش با قیمت ۱.۲ میلیون دلار آماده شده است. از آنجایی که تنها یک نمونه از این خودرو در دنیا وجود دارد بنابراین چنین برچسب قیمتی‌ای تعجب‌برانگیز نخواهد بود.
پس از پگاسوس و بنشی کانسپت به یک محصول خاص دیگر از پونتیاک می‌رسیم. این خودروی مفهومی که یک مینی ون است ترنس اسپرت نام دارد و از شاسی سدان ۶۰۰۰ در آن استفاده شده است. مهندسان پونتیاک فاصله بین محوری را نیز بیشتر کرده و یک پیشرانه ۶ سیلندر ۲.۹ لیتری توربوی آلومینیومی را در خودرو نصب کرده‌اند. طراحان ترنس اسپرت به دنبال ورود حداکثری نور به کابین بوده‌اند و به همین خاطر شیشه‌های بسیار بزرگی را طراحی کرده‌اند. دیوانه‌وارترین نکته درباره ترنس اسپرت به آرایش در عقب آن مربوط می‌شود که بجای حالت کشویی مرسوم از دو در گالوینگ بزرگ استفاده شده است. این درها به‌صورت ۹۰ درجه کامل باز می‌شوند و دسترسی بسیار راحتی را به کابین فراهم می‌سازند. پونتیاک ترنس اسپرت که در کنسول بازی نینتندو نیز حضور داشته هرگز وارد خط تولید نشد اما جزو جالب‌ترین کسپت های تاریخ این خودروساز است.
