کانسپت های عجیب آمریکایی در دهه 90 میلادی
در این مقاله به برخی از کانسپت های عجیب آمریکایی در دهه ۹۰ میلادی می پردازیم.
به گزارش دنده 6 – صحبت درباره خودروهای مفهومی گذشته به ویژه دهه ۹۰ میلادی همیشه لذت‌بخش است. دهه ۹۰ میلادی از نظر تنوع خودروهای معرفی شده جزو سال‌های درخشان صنعت خودروست به گونه‌ای که شاسی بلندها در کلاسی جدید ظهور کردند هرچند شاید ماشین بازها علاقه زیادی به این خودروها داشته باشند. در همین دوران بود که سدان های اسپرت خودی نشان دادند و همین موضوع درباره هاچبک های داغ نیز صدق می‌کند. مزدا میاتا در سال ۱۹۸۹ معرفی شد و جذابیت یک خودروی رودستر را به نمایش گذاشت.
کرایسلر در اکثر سال‌های دهه ۹۰ میلادی خود کرایسلر بود و دیگر با شرکای خود شناخته نمی‌شد. حتی ایده‌هایی نیز توسط خودروسازان معرفی شده بود که اگرچه راهی خط تولید نشدند اما تأثیرات زیادی روی مدل‌های تولیدی گذاشتند. پیش از این چندین مقاله در پدال به کانسپت های برجسته دنیا پرداخته اما این بار می‌خواهیم کانسپت های عجیب آمریکایی را برای شما در نظر بگیریم. می‌خواهیم به دورانی بپردازیم که بیوک به تولید سدان های وحشی فکر می‌کرد و پونتیاک هنوز برندی جذاب بود و دوج نیز با وایپر شناخته می‌شد.
کانسپت های عجیب آمریکایی در دهه ۹۰ میلادی
بیوک سیلو ۱۹۹۹
اگر فکر می‌کردید جدیدترین کانسپت بیوک جذابیت‌های زیادی دارد پس بهتر است با سیلو آشنا شوید که کاملاً متفاوت بود. یک کانورتیبل چهار در با چراغ‌های مخفی و درهایی که با صدای مالک باز می‌شوند! احتمالاً نمی‌دانید که سیلو بر اساس رگال GS تولید شد و از ویژگی‌های عجیبی برخوردار بود. برای مثال می‌توان به سیستم کابلی اشاره کرد که زیر دو قوس سقف پنهان شده و فریم آن را تشکیل می‌دهد. نیروبخش این خودرو نیز پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۸ لیتری سوپرشارژردار با ۲۴۰ اسب بخار قدرت است. با توجه به یک کانسپت ساده‌تر دیگر با همین نام سیلو که یک سال بعد به نمایش درآمد و بیوک از آن به عنوان خودرویی سفارشی و تولید محدود نام برد، آمریکایی‌ها فکر می‌کردند ایده تولید کانورتیبل چهار در جواب خواهد داد. در واقع سیلو منعطف و گستردگی ایده یک خودروی خانوادگی لوکس را به نمایش می‌گذارد. البته بیوک امروز به خوبی می‌داند که تنها خودروی خانوادگی لوکسی که مردم می‌خواهند یک شاسی‌بلند است.
مرکوری MC4 1997
مجله موتور ترند با معرفی این کانسپت در سال ۱۹۹۷ گفته بود: MC4 برای مرکوری همانند وایپر رودستر برای دوج در نه سال قبل است. این گفته‌ها نشان می‌دهد که نویسندگان موتور ترند علاقه خاصی به MC4 داشته‌اند. اگرچه کانسپت موردبحث جذابیت‌های خاص خود را داشت اما هیچ‌کسی نمی‌دانست که مرکوری ۱۳ سال بعد از دنیای خودرو خداحافظی خواهد کرد. البته در سال ۱۹۹۷ ستاره بخت این برند بسیار درخشان‌تر بود. MC4 از ظاهری مینیمالیستی و در راستای زبان طراحی جدید فورد سود می‌برد، طراحی‌ای که اولین بار با کانسپت GT90 در سال ۱۹۹۰ به نمایش درآمد. جلوپنجره ذوزنقه‌ای و قوس چرخ‌های واضح جزو ویژگی‌های مشترک این کانسپت و فورد موستانگ بوده‌اند. در واقع MC4 بر اساس تاندربرد ۸ سیلندر شرکت گرفت هرچند برخلاف آن از بدنه‌ای چهار در و فضای بار عقبی سود می‌برد که درهای گالوینگ باعث دسترسی به آن می‌شدند. استایل، فضای کابین و بار و البته تکنولوژی این کانسپت خیلی آماده ورود به خط تولید نبود و برای مثال از دوربین‌های جانبی بجای آینه‌های سنتی استفاده شده بود و در کابین آن نیز نگه‌دارنده فنجان گرم و سرد شونده دیده می‌شد.
پونتیاک ریجس ۱۹۹۷
یکی دیگر از کانسپت های عجیب آمریکایی ساخت پونتیاک است. این خودروساز در سال ۱۹۹۷ خودروهای متنوعی همچون سدان های چهار در و محصولات ۸ سیلندر را تولید می‌کرد اما ترکیبی از این دو در سبد محصولات پونتیاک وجود نداشت. ریجس با پیشرانه بلوک کوچک و درهای عقب خاص خود به دنبال حل این مشکل بود. ریجس می‌توانست چهار نفر را حمل کند اما صندوق‌عقب آن از طریق در پشتی‌ای که رو به بالا باز می‌شد قابل‌دسترسی بود. در واقع با این نوع طراحی ریجس بیشتر شبیه یک هاچبک بود تا سدان. گیربکس ۶ سرعته دستی نیز نیروی پیشرانه را به چرخ‌ها می‌رساند.
دوج ونوم ۱۹۹۴
اگر ونوم شما را به یاد نئون می‌اندازد پس تنها نیستید. این کانسپت در واقع بر اساس پلتفرم نئون تولید شد اما برخلاف آن خودرویی دیفرانسیل عقب بود. در مقایسه با اسپرت ترین نسخه نئون یعنی SRT-4، کانسپت ونوم به پیشرانه ۶ سیلندر بلوک آهنی با ۲۴ سوپاپ مجهز شده بود و قدرت ۲۴۵ اسب بخاری ارائه می‌کرد. این در حالی است که نئون SRT-4 از پیشرانه ۱۶ سوپاپ با ۲۱۵ اسب بخار قدرت سود می‌برد. ونوم ظاهری شبیه برادر کوچک وایپر داشت و این موضوع به ویژه در ورودی هوای جانبی و طرح چراغ‌ها و جلوپنجره بیشتر به چشم می‌خورد. کانسپت دوج ونوم حتی روی جلد مجله کار اند درایور ۱۹۹۴ نیز راه یافت و این مجله تیتر “پونی کار آینده دوج؟” را برای آن برگزید. ما آرزو داشتیم چنین خودروی ارزان‌قیمت و جالبی راهی خط تولید شود. در آن زمان دوج رقیب مستقیمی برای موستانگ و کامارو نداشت تا اینکه ۱۴ سال بعد چلنجر برای رقابت با این خودروها عرض‌اندام کرد.
شورولت ال کامینو SS سال ۱۹۹۵
شاید این خودرو برای طرفداران جنرال موتورز به یاد آورنده هولدن استرالیا باشد اما ال کامینو SS کانسپت از پلتفرم خاص این خودروساز استفاده می‌کرد. مرکز توسعه وسایل نقلیه پیشرفته جنرال موتورز در آمریکای شمالی این وانت را تنها در عرض ۱۶ هفته و با استفاده از کاپریس استیشن تولید کرد. بسیاری از پانل‌های بدنه فولادی کانسپت ال کامینو SS توسط دست ساخته شدند و نیروبخش آن نیز پیشرانه ۸ سیلندر LT1 بکار رفته در کوروت و ایمپالا SS با ۳۰۰ اسب بخار قدرت بود. این نیرو از طریق گیربکس ۴L60E هیدراماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. متأسفانه پلتفرم B بادی جنرال موتورز که در کانسپت موردبحث بکار رفته بود در پایان سال ۱۹۹۶ از رده خارج شد و ال کامینو SS نیز روانه موزه گردید.
پلیموث اکسپرسو ۱۹۹۴
اگر به شما بگوییم این پلیموث است باور می‌کنید؟ شاید نه چراکه اکسپرسو بسیار جذاب‌تر از تمامی محصولات پلیموث در دهه ۹۰ میلادی به نظر می‌رسد. البته زمانی که پراولر به عنوان مدل سال ۱۹۹۷ عرضه شد این وضعیت کمی تغییر کرد. کانسپت اکسپرسو بر اساس فریم کوتاه شده نئون تولید شد و پیشرانه ۴ سیلندر ۲ لیتری آن نیز نیرو را به چرخ‌های جلو می‌فرستاد. این کانسپت حبابی چهار در هرگز راهی خط تولید نشد اما نام آن به عنوان یک پکیج ویژه برای خودروهای نئون، وویاجر و بریز بکار رفت.
