کشف روشی برای دور کردن پشه‌های ناقل از انسان

با تلاش محققان، دو نوع باکتری پوست که دستکاری ژنتیکی شده‌اند، شکلی از اسید لاکتیک را که پشه‌ها را جذب می‌کند، تولید نمی‌کنند.

به نقل از نیو اطلس، به زودی می‌توان جایگزینی غیر سمی، ماندگار و کم‌بو برای ماده دافع DEET به منظور دفع پشه‌ها پیدا کرد. دانشمندان باکتری‌های پوست انسان را دستکاری ژنتیکی کرده‌اند تا دیگر برای حشرات تحریک کننده و گسترش دهنده بیماری‌ها جذاب نباشند.

پشه‌های ماده خون‌خوار از طریق کربن دی‌اکسید موجود در بازدم، گرمای بدن و ترکیبات تولیدی توسط باکتری‌های بی‌ضرر که بخشی از میکروبیوم پوست ما هستند(مجموعه میکروب‌های طبیعی موجود در آن)، به سمت انسان و سایر حیوانات کشیده می‌شوند و در حالی که کربن دی‌اکسید و گرما ممکن است این حشرات موذی را به سمت ما هدایت کنند، این بوهای باکتریایی هستند که آنها را مستقیماً به سمت پوست ما هدایت می‌کنند.

دو نوع باکتری به نام‌های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس(Staphylococcus epidermidis) و کورینه باکتریوم آمیکولاتوم(Corynebacterium amycolatum) اغلب میکروبیوم پوست ما را تشکیل می‌دهند. آنها همچنین «اسید لاکتیک -(+)-L» تولید می‌کنند که شکلی از اسید لاکتیک است که به جذب پشه‌ها معروف است.

تیمی از دانشمندان آمریکایی به سرپرستی پروفسور عمر اکبری از دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو به تازگی نسخه‌هایی از این دو باکتری را ایجاد کرده‌اند که از نظر ژنتیکی فاقد ژن مسئول تولید آن نوع از اسید لاکتیک هستند.

ایده این بود که اگر این باکتری‌های تغییر یافته به یک میکروبیوم موجود وارد شوند، تا حد زیادی اشکال طبیعی موجود دو باکتری مذکور را تغییر می‌دهند.

در آزمایش‌های آزمایشگاهی، تکه‌هایی از پوست تراشیده شده بدن موش‌های زنده با اشکال طبیعی یا مهندسی شده این دو باکتری پوشانده شدند و طی ۱۴ روز بعد، موش‌ها هر روز به مدت ۱۰ دقیقه در معرض گزش پشه‌های ماده آئدس، آنوفل و کولکس قرار گرفتند که هر سه گونه پشه مسئول گسترش بیماری‌هایی مانند مالاریا و تب دنگی هستند.

سرانجام مشخص شد که سه روز پس از اعمال باکتری‌های مهندسی ژنتیکی شده، جذب پشه‌ها تا ۶۴.۴ درصد در مقایسه با شکل طبیعی این باکتری‌ها کاهش یافت. علاوه بر این، این اثر به مدت ۱۱ روز ادامه داشت.

در مقابل، اثر ماده دافع DEET معمولاً فقط چهار تا هشت ساعت طول می‌کشد.

مقاله‌ای در مورد این مطالعه که دانشمندانی از دانشگاه استنفورد نیز در آن شرکت داشتند، به تازگی در مجله PNAS Nexus منتشر شده است.