کمک تلفن‌های هوشمند به حفظ عملکرد شناختی در افراد مسن

به نقل از اس‌اف، هانتر بال (Hunter Ball)، سرپرست تیم تحقیق و استادیار روانشناسی می‌گوید: حافظه مربوط به آینده برای زندگی روزمره و حفظ استقلال به ویژه با افزایش سن افراد، ضروری است. ناتوانی در به خاطر سپردن وظایف آینده می‌تواند منجر به عواقب جدی شود و تحقیقات قبلی نشان داده است که حافظه مربوط به آینده با افزایش سن کاهش می‌یابد.

این مطالعه نشان می‌دهد در حالی که افراد مسن معمولا بیشتر از جوانان با انواع خاصی از وظایف مربوط به حافظه دچار مشکل می‌شوند، دسترسی به یادآورها می‌تواند زمین بازی را هموار کند. این یافته می‌تواند پیامدهای قابل توجهی برای حمایت از پیری سالم و استقلال در میان سالمندان داشته باشد.

چالش حافظه

تصور کنید در خواربار فروشی هستید و باید به یاد داشته باشید که نسخه خود را از داروخانه تهیه کنید. این نوع به خاطر سپردن از حافظه آینده استفاده می‌کند که یک مهارت شناختی مهم است که به ما کمک می‌کند تا در زندگی روزمره رو به جلو حرکت کنیم. برای بزرگسالان مسن‌تر، این نوع وظایف می‌تواند به طور فزاینده‌ای چالش برانگیز شود و به طور بالقوه منجر به از دست دادن زمان خوردن داروها، قرار ملاقات‌های فراموش شده یا سایر اختلالات روزانه شود که می‌تواند بر توانایی آنها برای زندگی مستقل تأثیر بگذارد.

گروه تحقیقاتی می‌خواستند بفهمند که چگونه انواع مختلف یادآورها ممکن است به افراد مسن کمک کند تا این نیازهای حافظه را مدیریت کنند. آنها دو آزمایش جداگانه انجام دادند که توانایی افراد جوانتر و مسن‌تر را برای به خاطر سپردن وظایف خاص و کلی آینده، با و بدون کمک یادآور آزمایش کردند.

در آزمایش اول، از ۹۶ شرکت‌کننده، ۵۷ جوان و ۳۹ نفر با میانگین سنی ۶۵ سال، خواسته شد که کلمات خاصی را در حین انجام کارهای دیگر به خاطر بسپارند. گاهی اوقات آنها مجبور بودند فقط یک کلمه را به خاطر بسپارند، در حالی که در بعضی مواقع باید چهار کلمه مختلف را به خاطر بسپارند.

آزمایش دوم شامل ۸۱ شرکت کننده، ۴۴ جوان و ۳۷ فرد با میانگین سنی ۶۷ سال بود و از رویکرد کمی متفاوت استفاده کرد. به جای به خاطر سپردن کلمات خاص، شرکت‌کنندگان باید دسته‌هایی را به خاطر می‌آوردند مانند میوه یا حیوان و هر زمان که کلمه‌ای را می‌دیدند که در آن دسته‌ها قرار می‌گرفت، پاسخ می‌دادند.

آن چه که این آزمایش‌ها را منحصربه‌فرد می‌کرد، نحوه ترکیب یادآورها بود. گاهی اوقات شرکت‌کنندگان می‌توانستند کلمات یا دسته‌هایی را که باید به خاطر بسپارند در بالای صفحه رایانه‌شان ببینند، در حالی که در برخی مواقع مجبور بودند صرفاً به حافظه خود تکیه کنند. محققان همچنین حرکات چشم شرکت کنندگان را ردیابی کردند تا ببینند چقدر به یادآورها نگاه می‌کنند.

نتایج شگفت‌انگیز بود

این یافته‌ها برخی از مفروضات رایج در مورد پیری و حافظه را به چالش کشید. در آزمایش اول، زمانی که شرکت‌کنندگان مجبور بودند کلمات خاصی را به خاطر بسپارند، افراد مسن‌تر به اندازه جوان‌ترها عمل کردند، حتی بدون یادآوری.

با این حال، آزمایش دوم تفاوت‌های جالبی را نشان داد. زمانی که شرکت‌کنندگان مجبور بودند به جای کلمات خاص، دسته‌ها را به خاطر بسپارند، افراد مسن‌تر از جوان‌ترها، به‌ویژه زمانی که مجبور بودند چندین دسته را همزمان به خاطر بسپارند، بیشتر با مشکل مواجه می‌شدند. اما یافته کلیدی اینجاست: وقتی یادآورها در دسترس بودند، این تفاوت‌های مربوط به سن به طور کامل ناپدید شدند.

آنچه به طور ویژه جذاب است، این است که چگونه افراد مسن‌تر از یادآورها استفاده می‌کنند. وقتی کار سخت‌تر بود، افراد مسن‌تر بیشتر از جوان‌ترها یادآوری‌ها را بررسی می‌کردند. این نشان می‌دهد که افراد مسن می‌توانند به طور مؤثر مشکلات حافظه را با استفاده استراتژی کمک‌های خارجی جبران کنند.

نتیجه آن در زندگی روزمره

بسیاری از افراد مسن در حال حاضر از وسایل کمک حافظه مختلف استفاده می‌کنند. از فهرست‌ کارهای ساده گرفته تا دستیارهای دیجیتال پیچیده مانند الکسا. این تحقیق نشان می‌دهد که چنین استراتژی‌هایی نه تنها مفید هستند، بلکه می‌توانند تفاوت‌های حافظه مرتبط با سن را در موقعیت‌های خاص از بین ببرند.

به عنوان مثال، به جای تلاش برای به خاطر سپردن تمام داروهای خود در طول روز، یک فرد مسن ممکن است از تنظیم یادآورهای خاص در تلفن خود یا استفاده از یک سازمان دهنده قرص با زنگ هشدار بهر مند شود. به طور مشابه، یادآورهای تقویم دیجیتال برای قرار ملاقات‌ها یا پرداخت خودکار صورتحساب می‌تواند کمک کننده باشد.

این تحقیق همچنین یک نکته مهم در مورد پیری و سازگاری را نشان می‌دهد: در حالی که برخی از توانایی‌های شناختی ممکن است با افزایش سن کاهش یابد، افراد مسن‌تر می‌توانند به طور مؤثر با استفاده از ابزارها و استراتژی‌های خارجی این کاهش‌ها را جبران کنند. این نشان می‌دهد که حمایت از پیری سالم فقط به معنای جلوگیری از زوال نیست، بلکه در مورد ارائه ابزارها و استراتژی‌های مؤثر برای رفع محدودیت‌های بالقوه نیز هست.

این تحقیق نشان می‌دهد که ممکن است کمتر نیاز باشد که آینده سلامت شناختی به جلوگیری از کاهش حافظه بپردازد و بیشتر در مورد توسعه روش‌های نوآورانه برای سازگاری با آن باشد.