یادی از پونتیاک ترنس ام نسخه ویژه 20 سالگی
پونتیاک به مناسبت بیست‌سالگی مدل ترنس ام، در سال ۱۹۸۹ نسخهٔ ویژه‌ای از این خودرو را معرفی کرد که به پیشرانهٔ V6 توربوشارژ بیوک مجهز شده بود.
به گزارش دنده 6 – یکی از مشهورترین و جذاب‌ترین خودروهای آمریکایی دههٔ ۸۰، بیوک GNX است که خیلی در مورد آن شنیده‌ایم و از مشخصات فوق‌العادهٔ آن باخبر هستیم. بااین‌حال، شاید خیلی‌ها ندانند که پیشرانهٔ توربوشارژ این خودرو در سینهٔ نسخهٔ ویژه‌ای از پونتیاک ترنس ام هم قرار گرفت. این خودرو که به مناسبت بیست‌سالگی مدل ترنس ام ساخته شد، با شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر بر ساعت ۴.۶ ثانیه، برای مدت کوتاهی سریع‌ترین و پرشتاب‌ترین خودروی تولیدی آمریکا محسوب می‌شد. ازاین‌رو، در ادامه به تجربهٔ رانندگی کارانددرایور با این خودروی کمتر شناخته‌شدهٔ آمریکایی نگاهی خواهیم داشت که در ژوئن سال ۱۹۸۹ منتشر شده است.زمانی که در اوایل دههٔ ۸۰ بیوک گرند نشنال با پیشرانهٔ توربوشارژ بر پایهٔ مدل رگال به خیابان‌ها آمد، سروصدای زیادی به راه انداخت زیرا این خودرویی با قیمت ۱۵ هزار دلار بود که می‌توانست ظرف تنها ۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. نسخهٔ بعدی یعنی GNX اما حتی از این هم سریع‌تر بود و خیلی‌ها را فریفتهٔ خود کرد تا جایی که برای ۵۰۰ دستگاه تولیدی آن تقاضای جنون‌آمیزی شکل گرفت. بااین‌حال، همان‌طور که از گرند نشنال و GNX لذت می‌بردیم، این سؤال مدام در ذهنمان چرخ می‌زد که پیشرانهٔ V6 توربوشارژ قدرتمند بیوک در یک خودروی مدرن و سطح بالا چه احساس خواهد داشت. خودرویی با هندلینگ چابک و فرم آیرودینامیک برای بهره‌برداری کامل از خروجی فوق‌العادهٔ این موتور.
چرا پونتیاک ترنس ام نه؟ خودرویی که در خانوادهٔ جنرال موتورز که نه‌تنها بسیار مدرن‌تر از بیوک رگال بود بلکه به تمایز فنی از پسرعمویش، شورلت کامارو نیاز داشت. جنرال موتورز هم ظاهراً همین فکر را کرده است زیرا ترنس ام با پیشرانهٔ بیوک را به واقعیت تبدیل کرد. پونتیاک به مناسبت بیستمین سالگرد ترنس ام، ۱,۵۰۰ دستگاه نسخهٔ ویژه از این خودرو تولید می‌کند که به نسخه‌ای اصلاح‌شده از پیشرانهٔ ۳.۸ لیتری V6 توربوشارژ بیوک مجهز شده است. این ترنس ام تولید محدود به‌عنوان خودروی ایمنی مسابقات ایندیاناپلیس ۵۰۰ سال ۱۹۸۹ هم انتخاب شده است.
خودروی آزمایشی ما ولی با شتاب گیری انفجاری، ظرف تنها ۴.۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت رسید و ۴۰۰ متر را در ۱۳.۴ ثانیه طی کرد. این یعنی در حال حاضر، ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی پرشتاب‌ترین خودروی تولیدی آمریکا محسوب می‌شود. دستیابی به چنین شتابی نیازی به انجام فرایندهای پیچیده ندارد. فقط گیربکس را در حالت درایو قرار دهید، پدال ترمز را فشار دهید، دور موتور را تا ۲,۱۰۰ rpm بالا ببرید، ترمز را رها کنید و پدال گاز را تخته کنید. ترنس ام فوراً مثل موشک شلیک می‌شود.
مهندسان بیوک کامپیوترهای کنترل موتور را در رگال توربو به گونه‌ای تنظیم کرده بودند تا نیروی موتور را هنگام رسیدن به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت قطع کند. این محدودیت سرعت برای حفظ رگال قدیمی در محدودهٔ ترمز و هندلینگ نه‌چندان بالای خودرو ضروری بود ولی در ترنس ام توربو انجام چنین اقداماتی لازم نیست و خودرو به لطف پلت‌فرم پرفورمنس محور خود می‌تواند بدون محدودیت سرعت کار کند. به همین دلیل، موتور ۳.۸ لیتری V6 توربو آزاد گذاشته شده تا ترنس ام را تا سرعت ۲۴۵ کیلومتر بر ساعت پیش ببرد.
پیشرانه‌ای که این آتش‌بازی‌ها را ایجاد می‌کند، اساساً همان موتور V6 توربوشارژ بیوک رگال است. مهم‌ترین تغییر این موتور، استفاده از سرسیلندرهای جدیدی است که از نسخهٔ ۳.۸ لیتری این موتور که به‌صورت عرضی در بسیاری از خودروهای دیفرانسیل جلوی جنرال موتورز استفاده می‌شود گرفته شده است. دلیل استفاده از سرسیلندرهای جدید این است که راحت‌تر در محفظهٔ موتور باریک‌تر ترنس ام جای می‌گیرند. گازهای خروجی از هر سیلندر، از طریق هدرزهای کوتاه با طول مساوی جمع‌آوری می‌شوند و توربوشارژر AiResearch T3 که در گوشهٔ سمت راست محفظهٔ موتور نصب شده را تغذیه می‌کنند. پونتیاک خروجی این موتور را ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۴۶۰ نیوتن متر گشتاور اعلام کرده که بسیار کم به نظر می‌رسد و با توجه به اعداد پرفورمنس خودرو، قدرت واقعی موتور باید چیزی نزدیک به ۳۰۰ اسب بخار باشد.
تنها تغییر فنی مهم دیگری که غیر از موتور در ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی صورت گرفته، تجهیز به ترمزهای جلوی بزرگ‌تر ۱۱.۹ اینچی با کالیپرهای دو پیستونه بجای نمونه‌های ۱۰.۵ اینچی و تک پیستونه در دیگر نسخه‌های فایربرد است؛ بنابراین، نسخهٔ بیست‌سالگی در دیگر قطعات فنی با فایبربردهای فرمولا و ترنس ام معمولی یکسان است. البته فنرهای جلو حالا کمی نرم‌تر شده‌اند زیرا موتور V6 توربو حدود ۵۰ کیلوگرم از موتورهای V8 که معمولاً روی ترنس ام نصب می‌شوند سبک‌تر است. سیسم تعلیق نسخهٔ بیست‌سالگی روی سطوح صاف فوق‌العاده عمل می‌کند و با شتاب جانبی ۰.۸۸ جی به جاده می‌چسبد اما متأسفانه وقتی جاده ناهموار می‌شود، ترنس ام رفتار خوب خود را از دست می‌دهد و به نظر می‌رسد بین فنرها و کمک‌فنرها ناهماهنگی وجود دارد.
تمام نمونه‌های نسخهٔ بیست‌سالگی در یک مرکز تولید ویژه ساخته می‌شوند که با یک مرحلهٔ کنترل کیفیت اضافی، تلاش می‌کند محصول نهایی تا حد امکان بدون مشکلات کیفی باشد. همهٔ این خودروها با رنگ سفید و تودوزی برنزی رنگ تولید می‌شوند. نشان‌های «ترنس ام توربو» روی گلگیرهای جلو، لوگوی ایندیاناپلیس روی رکاب‌ها، نشان‌های «ترنس ام بیست‌سالگی» روی دماغه و ستون‌های C و چهار سر اگزوز هم به تمایز این نسخه از نمونه‌های معمولی ترنس ام کمک می‌کنند.
به‌طورکلی، ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی برای طرفداران آثار هنری ظریف دنیای خودرو نیست. این خودرویی ساده و خالص برای طرفداران ماسل کارها است و این چیزی بدی نیست زیرا کسانی که آن‌قدر سن دارند که رانندگی با خودروهای عضلانی باشکوه گذشته را تجربه کرده باشند، احتمالاً تنها کسانی خواهند بود که حاضرند ۳۱,۱۹۸ دلار (معادل ۷۹ هزار دلار امروز) برای خرید ترنس ام بیست‌سالگی پرداخت کنند. این حدود ۹ هزار دلار (معادل ۲۳ هزار دلار امروز) بیشتر از یک ترنس ام GTA با موتور ۵.۷ لیتری V8 است. ممکن است چنین رقمی را قیمت گزافی برای چیزی که اساساً شامل یک موتور توربو و چند لوگوی اضافی می‌شود بدانید اما خریداران زیادی هستند که به پرفورمنس نابودکنندهٔ آسفالت بیشتر از راحتی سواری و قیمت اهمیت می‌دهند. بیوک در فروش تمام نمونه‌هایی که از GNX ساخت هیچ مشکلی نداشت و قطعاً همین شرایط برای پونتیاک ترنس ام نسخهٔ بیست‌سالگی هم تکرار خواهد شد.
