مرسدس بنز 190E 2.3-16 رکورد دار 50 هزار کیلومتر تست استقامت!

نریمان اصغریان: معرفی سری 190 (W201) یک حرکت کاملا جدید از طرف مرسدس بود. 190 اولین خودروی سدان کوچک مرسدس بود که به همین دلیل لقب “بچه بنز” به آن دادند!

با معرفی مدلهای 16 سوپاپ سری 190، مرسدس وارد بازاری شد که باید به عنوان یک تازه وارد خودش را نشان میداد. به همین منظور مرسدس تصمیم گرفت در پیست ناردو در ایتالیا یک تست رکورد استقامت سرعت بالا برگذار کند تا قابل اطمینان بودن 190 را ثابت کند. مرسدس برای اینکه در چنین تستی موفق شود قبل از سال 1983 تستهای فراوانی با 190 انجام داد.

در تاریخ 13 آگوست 1983 در ایتالیای جنوبی، صبح زود سه عدد مرسدس 2.3-16  (که برچسبهای سبز و قرمز و سفید روی چراغهایشان بود) تحت نظارت سرسختانه ی فدراسیون FIA 102، تست استقامت 50،000 کیلومتر با سرعت بالا را شروع کردند. این تست در واقع سنجش استقامت برای خودروها، راننده ها و گروه تست بود.

طبق قوانین، 3 خودرویی که برای تست استقامت انتخاب شده بودند نسبت به 190 هایی که در آینده قرار بود به خط تولید بروند فقط اندکی تقویت شده بودند. 15 میلی متر از ارتفاع خودرو کاسته شد، جلو پنجره 20 میلی متر به سمت پایین امتداد پیدا کرد، فن حذف شد و به جای فرمان هیدرولیک از فرمان مکانیکی استفاده شد. خودورهای مذکور در اکسل جلو به سیستم تعلیق با قابلیت تنظیم ارتفاع خودکار مجهز شدند تا ارتفاع از سطح زمین در تمام طول مسیر ثابت باشد. ضریب دنده 5 گیربکس سبکتر شده بود تا قابلیت رسیدن به سرعت 250 کیلومتر در ساعت در دور 6000 میسر شود. به دنده عقب نیازی نبود و برای همین حذف شد. طول پیست ناردو دقیقا 12.64026 کیلومتر و قطر آن حدود 4 کیلومتر است و کناره های پیست کمی شیبدار است که به همین خاطر شتاب جانبی وارد بر خودرو در سر پیچها به حداقل ممکن می رسد و می توان در این پیست با سرعتهای حتی بالاتر از 240 کیلومتر در ساعت از پیچها عبور کرد!

طبق محاسبات مهندسین به شرط آنکه مشکلی پیش نمی آمد، 3 خودروی مذکور قرار بود در صبح روز هشتم مسافت 50،000 کیلومتری را طی کنند. پیت استاپها طبق برنامه ریزی انجام شد و 18 راننده ی انتخاب شده (6 راننده برای هر خودرو) از آمادگی لازم برای چنین تستی برخوردار بودند. هدف رسیدن به میانگین سرعت 240 کیلومتر در ساعت بود، در نتیجه زمان دور پیست با احتساب پیت استاپها باید 3 دقیقه و 5 ثانیه میشد. از آنجایی که ضریب آیرودینامیک 3 خودروی مذکور رقمی کمتر از 0.30 بود انتظار میرفت که حداکثر سرعت آنها رقمی بالاتر از 190 های تولید سری در آینده باشد. هر 2.5 ساعت یکبار در یک پیت استاپ 20 ثانیه ای سوختگیری مجدد انجام می شد و راننده ها تعویض می شدند. گنجایش باک بنزین خودروهای تست 160 لیتر بود که نسبت به رقم 70 لیتر برای 190 های تولید سری 90 لیتر بیشتر بود تا هنگام تست استقامت کمتر نیاز به سوخت گیری داشته باشند. مصرف سوخت در حین تست برای این 3 خودرو اندکی بیش از 20 لیتر در صد کیلومتر بود.

تایرهای عقب که به شدت تحت فشار بودند باید هر 8500 کیلومتر و تایرهای جلو باید هر 17،000 کیلومتر تعویض می شدند. در یک وقفه ی 5 دقیقه ای در حالی که لاستیکها تعویض می شدند، روغن و فیلتر روغن نیز عوض می شد و میزان لقی مجاز سوپاپها (فاصله فیلر سوپاپها) نیز مورد بازبینی قرار میگرفت. تعداد استاپها در کل به 243عدد رسید. هر 14 ساعت یکبار مکانیکها عوض می شدند و هر 50 دقیقه یکبار باید یک دوره  پیت استاپ را انجام می دادند. به منظور جلوگیری از کثیف شدن و آسیب دیدن، قاب چراغهای جلوی خودروها با پوششهای پلاستیکی پوشانده شدند. جلوی شبکه مشبک رادیاتور در جلو پنجره یک توری حشره گیر نصب شده بود که به سرعت قابل تعویض بود و از مسدود شدن شبکه های رادیاتور ممانعت می کرد.

پس از گذشت 201 ساعت و 39 دقیقه و 43 ثانیه، 2 عدد از 190های مذکور 50،000 کیلومتر مسافت را با میانگین سرعت 247 کیلومتر در ساعت طی کردند و 190E-2.3-16 سه رکورد جهانی و 9 رکورد بین المللی در کلاس خودش بر جای گذاشت. خودروها با وجود فشار زیادی که روی آنها بود کاملا نرم و روان کار می کردند. 190 سوم به دلیل شکستن اهرم چکش برق دلکو به مدت 3 ساعت متوقف شد. قیمت این قطعه فقط چند سِنت بود که فدراسیون به خدمه پیت استاپ اجازه تعویض این قطعه را نداد و باید آن را تعمیر می کردند.

علاقه مندان هنوز هم می توانند یکی از این 3 خودرویی که در تست استقامت سال 1983 شرکت کردند را در موزه مرسدس از نزدیک ببینند.

مشخصات فنی خودروهایی که در تست استقامت شرکت کردند: