با توجه به پایان یافتن جنگ سرد و کاهش توان نظامی شوروی، دولت آمریکا تصمیم به کاهش ناوگان دریایی خود گرفت. در این راستا 600 ناوگان را به 330 ناوگان تقلیل داد. از میان 4 نبردناو کلاس آیووا، یعنی نبردناوهای ویسکانسین، نیوجرسی، میسوری و سر کلاس آیوا، دو نبردناو عطیم الجثه نیوجرسی و میسوری بازنشسته شدند. اما با فشارهای کنگره و متخصصان و بنا به نیاز آمریکا به پشتیبانی نیروهای زمینی توسط توپخانه نیروی دریایی، نبردناوهای آیووا و ویسکانسین در حالت خارج از ماموریت قرار گرفتند . به صورتی که در مواقع لزوم بتوانند آماده شده و به ماموریت فرستاده شوند. به دلیل هزینه بسیار بالای نگهداری این نبردناوهای غول پیکر ، نیروی دریایی بدنبال جایگزین مناسبی برای پشتیبانی از نیروی زمینی بود. راههایی مانند استفاده از ناوشکنهای سبک تر موشک انداز، استفاده از نیروی هوایی برد نزدیک بابمبهای هدایت شونده و ….
نیروی دریایی آمریکا ناوشکن کلاس زموالت را برای پشتیبانی نیروهای زمینی و بمباران پایگاه های زمینی دشمن سفارش داده شده است.
ناوشکن DDG 1000 Zumwalt اولین کشتی ساخته شده تحت عنوان برنامه DD(X) در دپارتمان دفاعی آمریکا است که در سال 2016 به نیروی دریایی این کشور تحویل داده شد.
در نوامبر سال 2001، دپارتمان دفاعی آمریکا اعلام کرد که در برنامه DD 21 تجدید نظر کرده و برنامه جدید DD(X) نام دارد. به جای ساخت تنها یک ناوشکن، تمرکز برنامه DD(X) بر روی ساخت خانواده ای از ناوشکنها ی بسیار پیشرفته بود.
برنامه تجدید نظر شده برای دریافت پیشنهادها منتشر شد. در نهایت در آپریل 2002، نورثروپ گرومن شیپ سیستم اینگالز به عنوان نماینده طرح رهبر برای DD(X) انتخاب شد. نورثروپ گرومن تیم طلایی را رهبری می کرد که کمپانی ریتون سیستمز نیز یکی از اعضای تیم بود.
به پیشنهاد تیم طلایی، تیم آبی به رهبری بث آیرن ورکز به عنوان پیمانکار فرعی برای بخشهای طراحی و آزمایش به گروه پیوست. بث آیرون ورکز یکی از کمپانیهای جنرال داینامیکز است. لاکهید مارتین، بی ای ایی سیستمز لند اند آرمامنتز و بویینگ از کمپانیهای بزرگ تیم آبی بودند.
در نوامبر 2005، توسعه و آماده سازی DD(X) تصویب شد. در آپریل 2006، نیروی دریایی آمریکا رسما اعلام کرد که نام اولین کشتی از این کلاس DDG 1000 ZUMWALT خواهد بود و دومین کشتی DDG 1001 Michael Monsoor و سومین کشتی DDG 1002 USS Lyndon B نامیده خواهند شد.
در ابتدا قرار بود بین 8 تا 12 عدد از ناوشکنهای کلاس زوموالت تولید شود. اما در نهایت نیروی دریایی آمریکا اعلام کرد که بودجه برای ساخت 3 عدد در نظر گرفته شده است.
سرمایه کافی برای ساخت این دو کشتی در سالهای 2007 و 2008 آماده شد و مقرر گشت کمپانی جنرال داینامیکز بث آیرون وورکز و کمپانی نورثروپ گرومن شیپ سیتمز همزمان در کنار یکدیگر ساخت این دو کشتی را آغاز کنند.
طراحی DDG 1000 در فوریه 2009 توسط کمپانی جنرال داینامیکز و DDG 1001 در سپتامبر 2009 توسط کمپانی نورثروپ گرومن و سومین کشتی در آپریل 2012 آغاز شدند. DDG 1000 در اکتبر 2013 به اتمام رسید و انتظار می رود که DD 1001 تا 2017 و DD 1002 نیز تا سال2018 آماده تحویل گردند.
در آپریل 2009 پنتاگون اعلام کرد که قراردادی با قیمت ثابت با کمپانی جنرال داینامیکز امضا کرده و این قرارداد، جایگزین قرارداد با قیمت افزایشی کمپانی نورثروپ گرومن خواهد شد. بر مبنای قرارداد جدید، هزینه ساخت DDG-1000، 3.5 میلیارد دلار، DDG-1001، 2.5 میلیارد دلار و DDG-1002 کمتر از 2.5 میلیارد دلار خواهد شد.
شرکتهای متعددی برای ساخت قسمتهای مختلف این شاهکار مهندسی کشتی سازی به خدمت گرفته شدند. در ادامه طرح DD 21 جایگزین DD(X) شد.در نتیجه برخلاف اسلاف خودش که مهمترین هدفشان مقابله با اهداف دریایی، زیردریایی و هوایی بود، تمرکز ناوشکن چند منظوره زوموالت بر روی اهداف زمینی خواهد بود. اگرچه توانایی مقابله با اهداف هوایی، دریایی و زیر دریایی را نیز دارد. اما عمده ماموریت زوم والت بمباران اهداف زمینی با توپ و موشکهای هدایت شونده کروز می باشد.
طراحی بدنه این ناوشکن بسیار پیشرفته و منحصر بفرد است. به طوریکه شیب ها و زوایای بدنه طوری طراحی شده که در زمان حرکت موج بسیار اندکی در پشت ناوشکن ایجاد می شود و شناسایی آن را از هوا بسیار دشوار می سازد. همه اینها به اضافه ابرسازه کامپوزیتی و عرشه که کاملا سازگاری الکترومغناطیسی دارد موجب می شوند که مقدار بسیار کمی از امواج رادار برگشت داده شوند. در نتیجه روی صفحه رادار به صورت یک قایق کوچک به نظر می آید و به همین دلیل شناسایی آن توسط امواج مادون قرمز نیز بسیار مشکل می گردد. این بزرگترین و اولین ناوشکن پنهان از دید رادار می باشد.
ناوشکن DDG 1000 به وزن 15761 تن می تواند با سرعت 30 گره دریایی حرکت کند و دارای 158 خدمه می باشد. با توجه به ناوشکنهای قدیمی که دارای 330 و 200 خدمه بودند هزینه نگهداری آن کاهش یافته.
سیستم نبرد آن بر پایه تکنولوژی “همگی محیط محاسباتی کشتی” (TSCE) استکه توسط کمپانی ریتون طراحی و اجرا شده است. این کمپانی ادعا می کند که در توسعه این سیستم از 6 میلون خط کد استفاده شده که آن را یکی از پیچیده ترین پروژه های نرم افزاری تا حال حاضر می کند. سطح بی سابقه و بالای مادولاریتی و اتوماسیون با عث شده که نسبت به ناوشکنهای دیگر نیاز به نیروی انسانی کمتری داشته باشد. سیستم TSCE در سال 2010 آزمایشها را با موفقیت پشت سر گذاشت.
زوموالت به سلاحها و حسگرهایی مجهز شده که آن را مناسب نبردهای ساحل و شبکه-مرکزی می سازد. کمپانی نورثمن گروپ سیستم PVLS را جانشین VLS کرده. سیستم جدید از 20 محفظه پرتابگر 4 سلولی در دور بدنه کشتی استفاده می کند که از توپ جلویی تا میانه عرشه قرار می گیرد. در سیستم های قدیمی VLS همه پرتابگرها در یک مکان قرار می گرفتند.
تسلیحات موشکی این ناوشکن شامل موشکهای تاکتیکی هدایت شونده سطح به سطح توماهاک، موشک سطح به هوای SM-3 ویژه رهگیری موشکهای بالستیک کوتاه و میان برد و هدف قرار دادن ماهواره هایی است که در مدار نزدیک به زمین قرار دارند. همچنین مجهز به موشک Sea Sparrow برای دفاع هوایی و راکت لانچر ضد زیردریایی ازراک است.
کمپانی BAE Systems Land and Armaments دو عدد توپ (Advanced Gun System)155 میلیمتری بسیار پیشرفته با قدرت آتش 10 تیر در دقیقه و برد 109 کیلومتر طراحی کرده است. این توپ کاملا اتوماتیک است. انبار مهمات و سیستم هدایت و کنترل آن در زیر عرشه قرار دارد. همچنین این کمپانی توپ 57 میلیمتری برای اهداف نزدیک طراحی کرده است. قدرت آتش این توپ 220 گلوله در دقیقه با برد 14 کیلومتر است.
کمپانی Raython سیستم الکترو-اپتیکال/مادون قرمزی طراحی کرده که با استفاده از حسگرهای شرکت Lockheed Martin توان مراقبت و کنترل آتش 360 درجه ای به این ناوشکن می دهد.
رادار جستجوی حجمی s-band ساخت کمپانی ماکهید مارتین به همراه رادار چند منظوره AN/SPY-3 شرکت ریتون در این ناوشکن استفاده شده است.
سونارهای Hull-mounted AN/SQS-60 با فرکانس متوسط، Hull-mountedAN/SQS-61 با فرکانس بالا ساخته شرکت ریتون برای شناسایی مین ها و زیردریایی ها استفاده می شود
زوموالت دارای دو سکوی ویژه فرود هلی کوپتر است.
زوموالت، اولین شناور جنگی نیروی دریایی آمریکا است که از نیروی الکتریکی استفاده می کند. این ناوشکن از دو ژنراتور توربینی اصلی، دو ژنراتور توربینی کمکی و دو موتور القایی بسیار پیشرفته 34.6MW بهره می برد.
نیروی رانش الکتریکی باعث حذف قطعات شفت و دنده ها شده در نتیجه هنگام حرکت صدای کمتری ایجاد می کند . همچنین باعث می شود که نیروی بیشتری برای سیستم های تسلیحاتی در دسترس باشد و کیفیت زندگی خدمه نیز افزایش یابد. توربینها و موتورهای الکتریکی توسط کمپانیهای DRS Technology، Converteam و Rolls-Royce ساخته شده اند.
با وجود توان بالای ناوشکن کلاس زوموالت، هنوز بحث و گفتگو در مورد موضوع پشتیبانی دریایی از نیروهای زمینی و بمباران اهداف زمینی توسط شناورهای نطامی ادامه دارد و عده ای اعتقاد دارند که نبردناوهای کلاس آیوا باید دوباره به امواج آبهای خروشان بازگردند و به پشتیبانی و حفاظت از نیروهای آرتش آمریکا ادامه دهند. در سال 2015، دونالد ترامپ کاندیدای ریاست جمهوری آمریکا اعلام کرد که در صورت انتخاب شدن نبردناوهای ویسکانسین و آیوا را دوباره به ماموریت خواهد فرستاد.
اینکه آیا ناوشکنهای کلاس زوموالت جانشین شایسته ای خواهند بود یا نه؟ و سرنوشت نبردناوهای کلاس آیوا چه خواهند شد؟مسایلی هستند که تنها گذشت زمان می تواند پاسخ درستی به آن بدهد.
