ر

به گزارش دنده 6 – کرایسلر به عنوان یک اتحاد خودرویی با دیگران و نه یک برند تنها مسئول تولید ابر خودروهای برجسته‌ای در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی بوده است. ما درباره خودروهای شاخصی همچون دوج چارجر و چلنجر، پلیموث باراکودا، رودرانر و سوپربی صحبت می‌کنیم. این محصولات که هم‌اکنون با نام خودروهای عضلانی شناخته می‌شوند زمانی توسط طرفداران خودروهای آمریکایی با عبارت سوپرکار برجسته می‌شدند. اما واژه سوپرکار در روزگار مدرن امروزی به خودروهای پرفورمنس و سطح بالا اطلاق می‌شود و کرایسلر تنها یکی از آن‌ها را به‌صورت انبوه تولید کرده است: دوج وایپر! این هیولای ۱۰ سیلندر در ایندیاناپولیس ۵۰۰ سال ۱۹۹۱ معرفی شد و پس از آن بود که در طول ۱۶ سال افراد زیادی را به خود جذب کرد؛ اما عطش کرایسلر برای کسب سهم از بازار سوپرکارها با وایپر فروکش نکرد. این شرکت چند سال پس از ادغام با دایملر بنز پروژه سری را کلید زد. این شرکت با هویت جدید خود می‌خواست بهترین مهندسان را جهت تولید خودرویی احساس‌برانگیز و فراتر از ساخته‌های دوج بکار گیرد.علیرغم اتحاد خودرویی بسیار پر سر و صدا، کرایسلر و بخش‌های مختلف آن از نظر فروش عملکرد خوبی نداشتند و این شرکت برای تغییر این موضوع مدیران دایملر بنز را متقاعد کرد که یک محصول اسپرت پرفورمنس را برای توجه عمومی تولید کنند. البته خودروی جدید در سطح متوسطی از نظر عملکرد قرار نمی‌گرفت بلکه سوپرکاری شاخص، قدرتمند و سریع بود که باید اصول کلی دوج وایپر ۱۰ سیلندر را مدنظر قرار می‌داد. نکته سورپرایز کننده اینکه ژرمن‌ها با این پروژه موافقت کردند و حتی پیشنهاد همکاری نیز دادند و در سال ۲۰۰۳ بود که هیولایی با نام ME Four-Twelve شکل گرفت…

از آنجایی که کانسپت یاد شده باید توجه عموم به برند کرایسلر را جلب و خریداران ثروتمند را به سمت نمایندگی‌های فروش هدایت می‌کرد بنابراین طراحی‌اش می‌بایست بسیار شاخص از کار درمی‌آمد. برایان نیلندر که قبلاً چندین کانسپت خلاقانه کرایسلر را طراحی کرده بود برای این پروژه انتخاب شد و به نظر هم انتخاب درستی می‌آمد. بدنه این خودرو تقریباً به‌طور کامل از فیبر کربن ساخته شد و ترکیب زیبایی از خطوط منحنی و مستقیم و البته گیرا بود. ME Four-Twelve از هر زاویه‌ای برجسته به نظر می‌رسید و اهداف مدیران کمپانی را به خوبی برآورده ساخت. همین فرمول برای طراحی کابین با عناصر کلاسیک و مدرن بکار رفت و به لطف استفاده از پارچه‌های باکیفیت و تریم های فلزی و کرومی فضایی سطح بالا را ایجاد کرد.

این کانسپت جدای از ظاهری برجسته برای نمایش جدیدترین تکنیک‌ها و تکنولوژی‌های ساخت توسعه یافته بود. ME Four-Twelve بر پایه مونوکوک لانه‌زنبوری فیبر کربنی متصل به ساب فریم عقب فولادی ساخته شد تا حداکثر استحکام را داشته باشد. در ساختار این خودرو از مناطق جاذب نیروی تصادف استفاده شد تا قوانین ایمنی فدرال آمریکا رعایت شود. سیستم تعلیق پوشراد مشابه فرمول یک با دوبل جناغی و بازوهای کنترلی آلومینیومی نیز وجود داشتند. به این لیست باید دامپرهای اولینز با کنترل الکترونیکی را نیز اضافه کرد.

تیم مهندسی برای ترمزها کالیپرهای مونوبلاک آلومینیومی شش پیستونه بزرگ را انتخاب کرد. دیسک‌های کربن سرامیکی ۳۸۱ میلی‌متری نیز به لطف ضریب اصطکاک بالاتر نه تنها بسیار کاراتر بودند بلکه در مقایسه با دیسک‌های سنتی ۶۵ درصد وزن کمتری داشتند. تیم طراحی و مهندسی کرایسلر همچنین تلاش‌های زیادی را برای تولید خودرویی آیرودینامیک بکار بردند و نتیجه آن نیز دستیابی به ضریب درگ ۰.۳۵۸ بود که با ویژگی‌های آیرودینامیک متنوعی همچون اسپویلر عقب فعال یا طراحی زیر بدنه برگرفته از موتور اسپرت پشتیبانی می‌شد. اسپلیتر جلو و دیفیوزر عقب یکپارچه نیز جزو کیت آیرودینامیک ME Four-Twelve بود.

در قلب این هیولا نسخه‌ای منحصربه‌فرد از پیشرانه ۱۲ سیلندر M120 مرسدس بنز قرار داشت. نیروگاه آهنین موردبحث که میانه خودرو جای گرفته بود توسط AMG توسعه یافت و وجه اشتراک زیادی با پیشرانه بزرگ‌تر M297 داشت. این پیشرانه در خودروهایی همچون پاگانی زوندا یا مرسدس بنز CLK GTR بکار رفته است. پیشرانه کانسپت کرایسلر ۶ لیتر حجم داشت و از قطعات فورج کاری شده، سر سیلندر سفارشی، سیستم خنک کاری بهبود یافته، منیفولدهای جدید، تزریق سوخت چندنقطه‌ای الکترونیکی و سکونشئال و سیستم کواد توربو سود می‌برد. پیشرانه یاد شده با گیربکس ۷ سرعته دوکلاچه ریکاردو که منحصراً برای ME Four-Twelve توسعه یافته بود همراه شد. قدرت پیشرانه به ۸۵۰ اسب بخار در دور ۵۷۵۰ و گشتاور ۱۱۵۰ نیوتون متر در دور ۲۵۰۰ تا ۴۵۰۰ پیشرانه می‌رسید. از آنجایی که وزن خودرو فقط ۱۳۱۰ کیلوگرم اعلام شد، بنابراین نسبت قدرت به وزن هیولای کرایسلر برابر با ۱.۵ کیلوگرم به ازای هر اسب بخار بود. خود پیشرانه نیز به ازای هر لیتر حجم ۱۴۲ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد تا خودرو را در دسته‌ای شاخص از سوپرکارها قرار دهد.

از نظر پرفورمنس نیز با محصولی برجسته طرف بودیم به گونه‌ای که شبیه‌سازی‌های کامپیوتری اولیه تخمین می‌زدند ME Four-Twelve می‌تواند در عرض ۲.۹ ثانیه از سکون به سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت برسد و مسافت ۴۰۰ متر را در زمان ۱۰.۶ ثانیه و با سرعت ۲۲۸ کیلومتر در ساعت طی کند. همچنین این خودرو از نظر تئوری می‌توانست به حداکثر سرعت ۴۰۰ کیلومتر در ساعت دست یابد. فرایند توسعه و تولید ME Four-Twelve تنها چند ماه طول کشید و این خودرو در ژانویه ۲۰۰۴ و در نمایشگاه دیترویت به نمایش عموم درآمد. آن‌گونه که انتظار می‌رفت بازدیدکنندگان و رسانه‌های خودرویی تحت تأثیر این خودرو قرار گرفتند اما نکته‌ای وجود داشت. همان‌طور که گفتیم مشخصات فنی کانسپت کرایسلر کاملاً تئوری بودند اما این خودروساز قول داد در آینده‌ای نزدیک آن را به‌صورت واقعی تست کند. به همین خاطر نسخه دوم و کاملاً مهندسی شده از ME Four-Twelve تولید شد.

این خودرو به دان نات و تیم تکنولوژی خیابان و مسابقه‌اش سپرده شد تا تنظیمات و تست‌های نهایی را اعمال کنند. همان‌طور که قول داده شده بود خودرو چند ماه بعد راهی پیست شد و چابکی گربه مانند، قدرت عظیم و شتاب گیری بسیار خوب خود را به نمایش گذاشت. تنها چیزی که تست نشد حداکثر سرعت خودرو بود. با توجه به پتانسیل‌های موجود در هماهنگی با قوانین فدرال و علاقه طرفداران و بازخوردهای مثبت، همه فکر می‌کردند کرایسلر این محصول را به‌صورت محدود تولید خواهد کرد؛ اما ادغام دایملر و کرایسلر قبلاً از طرف شریک آلمانی چندان ایده خوبی به نظر نمی‌رسید و اشتوتگارتی‌ها بیش از همیشه با محصولات بد کرایسلر مشکل داشتند و بنابراین برای کاهش هرچه بیشتر ضررها این پروژه را قبل از ورود به خط تولید لغو کردند.ME Four-Twelve درصورتی‌که راهی جاده‌ها می‌شد می‌توانست جزو بهترین سوپرکارهای اوایل قرن ۲۱ میلادی باشد و بوگاتی ویرون را به مبارزه بطلبد. علیرغم اینکه ME Four-Twelve همانند کانسپت های فراموش شده به نظر می‌رسد اما هنوز هم احساس‌برانگیزترین محصول اسپرت کرایسلر به شمار می‌رود و یکی از بزرگ‌ترین “چه می‌شد اگر…؟” های خودرویی در قرن ۲۱ باقی خواهد ماند.