افسانه باراکودا،خاطره ای فراموش شده: ملاقات با پلیموت باراکودا 1969

عکس : روزبه حقگو

در تاریخ صنعت خودروسازی آمریکا نام های اسطوره ای فراوان دیده می شود.کمپانی های ریز و درشتی که علیرغم ساخت مدل های بسیار موفق در نهایت از میدان رقابت خارج شده و پس از جذب در یکی از غول های این صنعت به بخشی از تاریخ پر فراز و نشیب خودروسازان دیترویت در آمده اند.

پلیموت (Plymouth) نامی بود که در سال 1928 توسط مدیران کمپانی کرایسلر برای تولید خودروهای رده قیمتی متوسط و ارزان این کمپانی انتخاب شد اما خط تولید این سری در واقع به خودروساز کوچکی به نام Maxwell مربوط می شد که در اوایل دهه 20 میلادی به تملک Wallter P Chrysler (موسس کمپانی کرایسلر) در آمده بود.قریب به 70 سال پیلموت وظیفه تولید خودروهای ارزان قیمت و جوان پسند را برای کرایسلر بر دوش می کشید و از مشهور ترین آن ها می توان به سه نسل از پلیموت باراکودا ،Belvedere،Fury،GTX،سری اسطوره ای Roadrunner در حد فاصل دهه های 60 و 70 میلادی و مدل مشهور Prowler در اواخر قرن بیستم میلادی اشاره کرد که با طراحی خاص یا قدرت بالای پیشرانه های خود،همگی از متفاوت ترین خودروهای بازار در دوران خود محسوب می شدند.با این مدیران کرایسلر در سال 2001 تصمیم به حذف برَند پلیموت از سبد محصولات تولیدی خود گرفتند و بدین ترتیب نامی خاطره ساز برای جوانان دیروز و میانسالان امروزی برای همیشه به تاریخ پیوست.از میان مدل های مشهور پلیموت ، تعداد معدودی از مدل های باراکودا در نسل های دوم و سوم به کشورمان نیز راه یافته اند که این روزها از ارزش کلاسیک قابل توجهی در مقام یک خودروی شاخص در صنعت خودروسازی آمریکا برخوردارند. نسل سوم باراکودا با پیشرانه های V8 قدرتمند خود یک Muscle Car تمام عیار محسوب می شود اما نسل های اول و دوم این خودرو در کلاسی متفاوت قرار می گیرند و کمتر برای علاقه مندان خودروهای کلاسیک شناخته شده هستند.از همین رو در این مقاله به بررسی یکی از معدود مدل های نسل دوم باقی مانده در کشورمان می پردازیم که با دلسوزی فراوان مورد بازسازی قرار گرفته است.

طراحی ظاهری ساده و جوان پسند

در اوایل دهه 60 میلادی رقابت داغی بین فورد و کرایسلر برای ساخت خودروهای جوان پسند با قیمت مناسب شکل گرفته بود، خودروهایی که در دسته ساده ترین ، کوچک ترین و لذت بخش ترین خودروهای آن دوران شناخته می شدند و در گروه PONY CARS قرار می گرفتند.رقابت دو خودروساز منجر به تولید نسل نخست فورد ماستنگ و نسل اول پلیموت باراکودا شد که تنها 2 هفته زودتر از ماستنگ به نمایش در آمد، اما از نظر طراحی و مشخصات فنی به سرعت در سایه ماستنگ جذاب و سرکش قرار گرفت.مهندسان کرایسلر باراکودا را بر پایه پلت فرم A این کمپانی که برای مدل پلیموت والیانت نیز به کار گرفته می شد،طراحی کرند.دو پیشرانه شش سیلندر با حجم 2.8 و 3.7 لیتر در کنار یک مدل V8 به حجم 4.5 لیتر قوای محرکه اولین نسل باراکودا را تشکیل می دادند که در گونه فست بک از طراحی خاصی بهره می برد.نسل دوم که در حد فاصل سال های 1967 الی 1969 تولید می شد،در واقع فیس لیفتی موفق از نسل اول بود و در نمای جانبی به لطف درپوش کشیده موتور و حالت خوابیده سقف از شباهت انکار ناپذیری با ماهی باراکودا برخوردار است و در واقع نام باراکودا نیز برای این خودرو بر همین اساس انتخاب شده  است.

نماد کرومی باراکودا که همچون یک نهنگ فلزی به نظر می رسد،در جای جای بدنه دیده می شود و از معدود ظرافت های به کار رفته در طراحی این مدل به حساب می آید که علاوه بر گونه کوپه و فست بک، در نوع کانورتیبل (بدون سقف) نیز به تولید می رسیده است.به لطف چراغ های گرد و بزرگ جلو و جلوپنجره عریض،خشونت در چهره باراکودا موج می زند اما نکته منفی بزرگ عرض کم کلی خودرو است که بر القاء حس به بیننده تاثیر منفی داشته و در تاثیر گذاری حس و حال اسپرت باراکودا چالش ایجاد می کند.این مشکل در واقع از عرض کم پلت فرم A کرایسلر نشات می گرفت و برای مدل های نسل سوم که محبوب ترین عضو از خانواده باراکودا به حساب می آیند،تعویض پلت فرم A با پلت فرم مورد استفاده در دوج چلنجر زمینه ساز افزایش عرض کلی بدنه و تبدیل ماهی باراکودا به کوسه ای خشمگین شده است که علیرغم گذشت نزدیک به چهار دهه، همچنان دل های بسیاری را می رباید.

ویژگی های فنی

مهندسان برای نسل دوم باراکودا 1 پیشرانه شش سیلندر 3.7 لیتری 146 اسب بخاری را به عنوان مدل اقتصادی و پایه در کنار شش پیشرانه حجیم V8 در نظر گرفته بودند که از این میان، قدرتمندترین گونه با حجم 7 لیتر از سری معروف پیشرانه های HEMI کرایسلر بوده و از ارزش کلاسیک فوق العاده ای برخوردار است ، چرا که با تولید نزدیک به 375 اسب بخار قدرت از مدل های ویژه و کم تیراژ این سری پیشرانه ها به شمار می آید.متاسفانه اطلاعاتی از عملکرد و قابلیت های حرکتی باراکودا توسط پلیموت یا کرایسلر منتشر نشده است ، اما می توان گفت که مدل های V8 به لطف پیشرانه های پر قدرت و وزن اندک بدنه،در مسابقه شبانه خیابانی که در آن دوران بسیار رایج بودند در زمره سریع ترین ها ظاهر می شدند.جالب آنکه اختلاف قیمتی مدل های شش سیلندر 3.7 لیتری با ضعیف ترین گونه هشت سیلندر (4.5 لیتری) در سال های عرضه تنها در حدود یکصد دلار بوده است از همین رو تعداد بسیار معدودی از مدل های شش سیلندر (کمتر از 2200 دستگاه) در سال 1969 تولید شده اند که در مقایسه با تولید بیش از ده هزار دستگاهی مدل های V8 بسیار ناچیز به نظر می رسد و خودرو مودر آزمایش نیز یکی از همین مدل های شش سیلندر و کم تیراژ است.

پشت فرمان

پس از گشودن درب سنگین وزن و بزرگ خودرو صندلی های پوشیده شده با روکش چرم مزین به نشان کرومی باراکودا، فرمان استخوانی با حاشیه چوبی و مجموعه نشانگرهای پشت آمپر دایره ای شکل، رانندگی کلاسیک و متفاوتی را با این کوپه جذاب سال های دور نوید می دهند.فضای داخلی بر خلاف کوپه های ارزان قیمت مدرن بسیار وسیع و جادار طراحی شده و حتی برای سرنشینان عقب نیز فضای راحت با جای پای مناسب و نور کافی در نظر گرفته شده است، جالب آنکه صندلی های ردیف پشتی از قابلیت تا شدن نیز برخوردار بوده و بدین ترتیب فضای مناسبی برای حمل اسباب و لوازم طویل از طریق فضای صندوق عقب مدل های فست بک فراهم می شود.با روشن کردن پیشرانه ، صدای دلنواز،نرم و سبک دور گرفتن شش سیلندر با آرایش خطی پذیرایتان خواهد بود ،اهرم تعویض دنده گیربکس سه سرعته دستی همچون گونه های اتوماتیک بر روی ستون فرمان تعبیه شده است و در مسافرت های طولانی رانندگی راحتی را نوید می دهد.البته باید گفت که این مسئله تا حدودی با شخصیت اسپرت و جوان پسند باراکودا در تضاد است چرا که در صورت قرار گرفتن اهرم بر روی کنسول میانی تعویض دنده کلاسیک ، حال و هوای خاص و اسپرتی دارد که به افزایش هیجان در هنگام رانندگی یاری فراوانی می رساند.علیرغم بهره گیری محور عقب از فنرهای برگی (شمش) پایداری خودرو قابل توجه به نظر می رسد و جالب آنکه به گفته مالک خودرو ، گشتاور بالای پیشرانه 3.7 لیتری برای کمی شیطنت در پیچ های تند نیز کافیست.با این حال ساختار ترمزها به هیچ عنوان در حد و اندازه توانایی های پیشرانه به نظر نمی رسد و مالک در راستای بهبود ترمز نسبت به افزودن بوستر ترمز اقدام کرده است که زمینه افزایش ایمنی خودرو را فراهم آورده است.عملیات بازسازی این آمریکایی کم تعداد در کشورمان با مشکلاتی خاصی در زمینه یافتن قطعات تزیینی همراه بوده است که منجر به صرف هزینه قابل توجهی برای جوان سازی این کابوی خوش چهره و میانسال شده است، با این حال مالک خوش ذوق خودرو،مهندس مهرداد بیگدلی که خاطرات فراوانی با این خودرو دارند، با دل و جان برای حفظ این یادگار ایام جوانی سرمایه گذاری کرده اند و مشکلات فراوانی را در خصوص تهیه قطعات از سایر کشورها به جان خریده اند.