به گزارش دنده 6 – دههٔ ۹۰ دهه‌ای پرشکوه برای خودروهای پرفورمنس بالا بود. در این دهه غیر از سوپراسپرت‌های نمادین، سدان‌های پرفورمنس بالایی مثل ب‌ام‌و M5 نسل E39، مرسدس بنز E55 AMG، میتسوبیشی لنسر اوولوشن و… هم ساخته شده‌اند که هنوز هم جذاب هستند. در همین دهه، حتی لوتوس هم که صرفاً سازندهٔ خودروهای اسپرت بود به توسعهٔ دو سدان پرفورمنس بالا کمک کرد. اولین مدل، لوتوس کارلتون بود. یک سوپرسدان بسیار سریع که بر اساس اوپل اومگا ساخته شد درحالی‌که دومی سدانی ناشناخته بنام Emme 422T بود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

برنامه‌ای بلندپروازانه

داستان ۴۲۲T در اواسط دههٔ ۹۰ آغاز شد یعنی زمانی که چند تاجر برزیلی شرکتی بنام مگااستار ویکولز (Megastar Veículos) را تأسیس کردند. هدف این شرکت تولید یک سری اسکوتر بنام میراژ بود اما بعداً سدان لوکسی بنام امی (Emme) را هم روی خط تولید برد. این خودرو که در کارخانهٔ پیشرفته‌ای در نزدیکی سائوپائولو تولید می‌شد، در سه نسخهٔ پایه، میانی و پرفورمنس بالا ارائه شد که همگی بر اساس فلسفهٔ وزن سبک لوتوس شکل گرفته بودند.

طراحی بحث‌برانگیز

مگااستار این سدان را در نمایشگاه خودروی سائوپائولو ۱۹۹۷ در نسخهٔ پرفورمنس بالا با نام ۴۲۲T رونمایی و ادعا کرد ۸۷ درصد از قطعات آن در برزیل تولید شده است. علاوه بر این، برای کاهش وزن هرچه بیشتر، پانل‌های بدنهٔ امی از یک پلاستیک کامپوزیتی بنام وکستریم ساخته شده بود. این برای اولین بار بود که از این نوع کامپوزیت در صنعت خودروسازی استفاده می‌شد. این کامپوزیت که کاملاً قابل بازیافت و ضدزنگ است، سبک‌تر و درعین‌حال محکم‌تر از فولاد بوده و به‌صورت تئوری حتی در برابر گلوله هم مقاوم است. بااین‌حال، امی خودروی زیبایی نبود و موضوعی که بیش از این بحث‌برانگیز شد، شباهت آشکار سدان مگااستار به کانسپت ولوو ECC سال ۱۹۹۲ بود. بااین‌حال، ولوو هیچ ارتباطی با این سدان برزیلی نداشت و مگااستار که الهام گرفتن از ECC را انکار می‌کرد، مجوزی برای این طراحی از شرکت سوئدی نگرفته بود.

وزنی که خیلی هم سبک نبود

لوتوس با پیروی از فلسفهٔ یکی از بنیان‌گذاران شرکت یعنی «کالین چپمن» که بشدت روی کاهش وزن تأکید داشت، به سازندهٔ موفق خودروهای اسپرت با عناوین متعدد در موتوراسپرت تبدیل شد. بااین‌حال، هرچند امی ۴۲۲T خودروی ساده‌ای بود و از تجهیزات سنگینی مثل ترمز ABS و ایربگ بهره نمی‌برد اما شاسی فولادی گالوانیزه و انبوهی از قطعات منسوخ‌شده که در ساخت آن استفاده شده بود باعث شد این سدان برزیلی چندان سبک نباشد. با وجود بدنهٔ نوآورانه از وکستریم، این ماشین حدود ۱۶۰۰ کیلوگرم وزن داشت که نزدیک به وزن سدان‌های بسیار پیشرفته‌تر و هشت سیلندر آلمانی بود.

پیشرانهٔ لوتوس

هرچند امی ۴۲۲T از وزن سبک محصولات لوتوس بی‌بهره بود اما به پیشرانهٔ این شرکت بریتانیایی مجهز شد. زیر کاپوت سدان اسپرت برزیلی پیشرانهٔ تایپ ۹۱۰S لوتوس قرار گرفت که به گیربکس پنج سرعتهٔ بورگ وارنر متصل می‌شد. این یک موتور ۲.۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ DOHC بود که ۲۶۵ اسب بخار قدرت (تا ۲۸۰ اسب بخار در مقاطع کوتاه) و ۳۶۷ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. پیشرانهٔ تایپ ۹۱۰S در اواخر دههٔ ۸۰ در اسپریت استفاده می‌شد اما لوتوس تصمیم گرفت در سال ۱۹۹۶ موتور V8 جدید خود را جایگزین آن کند. به همین دلیل، تعدادی از موتورهای باقیماندهٔ قبلی به مگااستار فروخته شدند. این شرکت همچنین اجازهٔ استفاده از لوگوی لوتوس در خودروی خود را هم گرفت.

هرچند موتور تایپ ۹۱۰S در اسپریت سبک‌وزن پیشرانه‌ای افسانه‌ای بود اما در سدان سنگین برزیلی، نسبت قدرت به وزن ضعیفی را فراهم می‌کرد که به ب‌ام‌و M5 یا مرسدس E55 AMG هشت سیلندر نزدیک نبود. بااین‌حال، مگااستار شتاب صفرتاصد ۵ ثانیه و حداکثر سرعت ۲۷۰ کیلومتر بر ساعت را برای ۴۲۲T ادعا کرده بود اما هیچ‌گاه امکان آزمایش مستقل این خودرو و راستی آزمایی ادعاهای آن فراهم نشد.

یک شکست حماسی

مگااستار امید زیادی به ۴۲۲T داشت و چند هفته پس از رونمایی آن را روی خط تولید برد. این شرکت حتی قصد داشت نسخه‌ای ارتقاءیافته از سدان خود را در آمریکا عرضه کند و پروتوتایپ این نسخه را در جاده بین میلان و مونت‌کارلو آزمایش کرد اما بعدازاینکه خریداران سدان پرفورمنس بالای برزیلی خود را تحویل گرفتند، مشکلات متعدد کیفیت ساخت مثل متریال ارزان‌قیمت و شکاف‌های بزرگ بین پانل‌های بدنه آشکار شدند. این موضوع همراه با طراحی زشت، فقدان تجهیزات ایمنی و قیمت غیررقابتی (نزدیک به قلمروی M5) باعث شد سفارش‌ها به‌سرعت کاهش پیدا کنند. شرایط آن‌قدر بد شد که کل پروژه که با سرمایه‌گذاری ۱۶۲ میلیون دلاری اجرا شده بود در سال ۱۹۹۹ لغو شد و مگااستار اعلام ورشکستگی کرد.

امروز اطلاعات در مورد این سدان جنجالی بسیار کم است اما طبق گفته‌ها، تنها ۱۵ دستگاه از آن ساخته شده است که پنج نمونه از نسخهٔ میانی ۴۲۰T و بقیه ۴۲۲T بودند. به‌طورکلی، هرچند امی ۴۲۲T روی کاغذ خودروی بسیار امیدوارکننده‌ای بود اما به یکی از بزرگ‌ترین شکست‌های برزیل در خودروسازی تبدیل شد و امروز به‌عنوان عجیب‌ترین خودرویی شناخته می‌شود که لوگوی لوتوس داشته است.