اولین ناو هواپیمابر آمریکا

به گزارش دنده 6 – ناوهای هواپیمابر جزو مهم‌ترین و احساس‌برانگیزترین کشتی‌های آمریکا هستند و چندین دهه طول کشیده تا به وضعیت امروزی برسند. اولین باری که یک هواپیما از روی یک کشتی نیروی دریایی پرواز کرد در سال ۱۹۱۲ و در فرانسه ثبت شد. این ناو هواپیمابر فودر نام داشت و پس از آن بود که کشورهای دیگر متوجه شدند امکان پرواز هواپیماها از روی کشتی وجود دارد و سریعاً وارد بازی شده و ناوهای بزرگ و توانمندی را ساختند. با اینکه کشورهای اروپایی مسابقه تولید ناوهای هواپیمابر را در آستانه وقوع جنگ جهانی اول شروع کرده بودند اما آمریکا نیز از آن‌ها خیلی عقب نبود. کار ساخت اولین ناو هواپیمابر آمریکا با نام یو اس اس لانگلی CV-1/AV-3 در سال ۱۹۱۱ شروع شد. بیش از یک دهه طول کشید تا این ناو بتواند در آب انداخته شود. در نهایت چندین بار قرارداد ساخت و به‌کارگیری این ناو طی سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۴۲ منعقد شد.
زمانی که لانگلی برای اولین بار در سال ۱۹۱۳ پدیدار شد، نام ژوپیتر برای آن انتخاب شد. این ناو در ابتدا به عنوان کشتی کلاس پروتئوس ساخته شد. کشتی‌های کلاس پروتئوس در واقع نوعی از کشتی‌های باری بودند که در اوایل قرن ۲۰ به کار گرفته می‌شدند. در نهایت با پیشرفت تکنولوژی و تغییر نیازها، سازندگان توانستند پیکربندی این کشتی را تغییر داده و عرشه بزرگی روی آن نصب کنند. زمانی که این کار انجام شد لانگلی به اولین ناو هواپیمابر آمریکا بدل گشت و چندین دهه مأموریت‌های متنوعی را انجام داد.

یو اس اس ژوپیتر در سال ۱۹۱۳ به عنوان کشتی باری وارد خدمت شد و اولین کشتی آمریکا بود که از قوای محرکه توربو الکتریک استفاده می‌کرد. نبود توربین بخار در این کشور باعث شده بود ژوپیتر سریع‌تر از کشتی‌های یو اس اس سایکلوپس و نپتون باشد. ژوپیتر در ابتدا راهی اقیانوس شد و زمانی که از کانال پاناما عبور کرد اولین کشتی‌ای بود که توانست از شرق راهی غرب شود. این کشتی در جنگ جهانی اول هیچ مأموریت جنگی‌ای را انجام نداد و در ۱۱ جولای ۱۹۱۹ بود که نیروی دریایی آمریکا مجوز تبدیل آن به ناو هواپیمابر را صادر نمود.

در ۲۱ آوریل ۱۹۲۰، کلاس‌بندی ژوپیتر تغییر کرد و نام لانگلی نیز برای آن انتخاب شد. با اینکه هدف اولیه از توسعه این کشتی نیز حمل و پرواز هواپیماهای جنگی بود اما در اوایل خدمت بیشتر تست‌های اولیه هوانوردی از جمله پرواز هواپیماها روی آن صورت می‌گرفت. زمانی که دستور تغییر کاربری یو اس اس لانگلی صادر شد، طراحی کشتی به گونه‌ای تغییر یافت که بتواند تعداد زیادی هواپیما را حمل کند. بد نیست بدانید برخی از ناوهای هواپیمابر مدرن امروزی می‌توانند ۹۰ جت جنگنده را حمل کنند اما در آن زمان تعداد هواپیماهای قابل‌حمل بسیار کمتر بود. با این وجود لانگلی می‌توانست حداکثر ۳۴ هواپیما را حمل کند که یک دستاورد استثنایی در سال ۱۹۲۲ محسوب می‌شود. این کشتی قابلیت حمل ۱۲ هواپیمای تک نفره تعقیب و گریز، ۱۲ هواپیمای دونفره شناسایی و ۱۰ هواپیمای بمب‌افکن را داشت و می‌توانست با حداکثر سرعت ۲۸.۷ کیلومتر در ساعت در آب به پیش برود.

یو اس اس لانگلی به رکورد خدمت‌رسانی قابل‌توجهی دست یافته و در طول دوران سرویس‌دهی خود به عنوان کشتی تمرین نیز انجام‌وظیفه کرده است. از سال ۱۹۲۷ تا ۱۹۳۹، لانگلی در خلیج هاوایی و کالیفرنیا حضور داشت و واحدهای هوایی نیروی دریایی را آموزش می‌داد. این ناو همچنین دارای چندین ابزار تمرین برای خلبان‌ها و… بوده است. حتی لانگلی در یک فیلم صامت درباره هوانوردی دریایی با نام ناوگان پرنده نیز دیده شده است.

در سال ۱۹۳۹ لانگلی اورهال شد تا با تغییر کلاس‌بندی خود به یک ناو کلاس AV-3 تبدیل شود. پس از حضور در اقیانوس اطلس و بازگشت به اقیانوس آرام در دوران جنگ جهانی دوم، این ناو هواپیمابر به عنوان یک کشتی ضد زیردریایی‌ها مأموریت یافت و در نبرد مشهور پیرل هاربور نیز حضور داشت. در فوریه ۱۹۴۲ این کشتی به دو ناو دیگر آمریکا یعنی یو اس اس ویپل و ادسل پیوست تا مأموریت‌های ضد زیردریایی را با همکاری آن‌ها انجام دهد. اندکی بعد نه بمب‌افکن ژاپنی لانگلی را شناسایی و به آن حمله کردند. اولین حمله ژاپنی‌ها ناکام ماند اما در ادامه و با ادامه بمباران ژاپنی‌ها، این کشتی آتش گرفت و با اینکه غرق نشد اما در آب باقی ماند. در نهایت اسکورت‌های لانگلی چندین موشک را به این ناو هواپیمابر شلیک کردند تا آن را از کار بیندازند. موقعیت این ناو هواپیمابر در چند ده کیلومتری جیلاتجاپ اندونزی قرار دارد.