خودروهای لوکس فراموش شده
در این مطلب به خودروهای لوکسی خواهیم پرداخت که به دلایل مختلفی در بازار شکست خوردند و امروز کاملاً فراموش شده‌اند.
به گزارش دنده 6 – به دست آوردن جایگاهی مطمئن در بخش خودروهای لوکس کار بسیار سختی است. در ابن بخش خودروسازان نوپا و حتی قدیمی با رقابت سختی مواجه هستند و حتی برندهایی که سابقهٔ زیادی در زمینهٔ ساخت خودروهای لوکس دارند گاهی اوقات توسط رقبای جدید و یا تغییر در انتظارات خریداران غافلگیر می‌شوند. این خودروها معمولاً پس از چند سال فروش ناامیدکننده به بایگانی فرستاده می‌شوند. در ادامه با پدال همراه شوید تا به خودروهای لوکسی که از یادها محو شدند نگاهی داشته باشیم.
رولزرویس کامارگ سال ۱۹۷۵
رولزرویس زمانی که در اوایل دههٔ ۷۰ از پینین‌فارینا طراحی یک کوپهٔ بزرگ و باشکوه را خواست، سنت‌شکنی کرد زیرا این شرکت معمولاً طراحی محصولاتش را خودش انجام می‌داد اما این بار امیدوار بود با بهره گرفتن از DNA ایتالیایی کوپهٔ هیجان‌انگیزتری را ارائه کند. نتیجهٔ نهایی اما بحث‌برانگیز بود زیرا برخی کامارگ را دوست داشتند و برخی از آن متنفر بودند. این ماشین با پیشرانهٔ ۶.۷۵ لیتری V8 رولزرویس و گیربکس اتوماتیک جنرال موتورز به بازار عرضه شد. از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۶ تنها ۵۳۰ دستگاه از کامارگ تولید شد که اکثر آن‌ها در ایالات‌متحده فروخته شدند.
کرایسلر TC مازراتی
مازراتی در دورانی که متعلق به دتوماسو بود، برای توسعهٔ خودروی لوکسی با کرایسلر همکاری کرد. انتظارات از این همکاری بالا بود اما علاقه‌مندان که منتظر یک خودروی اسپرت زیبای ایتالیایی با قلب بزرگ آمریکایی بودند، بشدت ناامید شدند. حاصل این همکاری کانورتیبلی بنام TC مازراتی بود که طراحی آن بسیار به کرایسلر لبارون شباهت داشت. این خودرو در سال ۱۹۸۷ رونمایی شد و پس از تأخیری به خاطر تصمیم برای تولید در ایتالیا، تحویل آن به خریداران در سال ۱۹۸۹ آغاز شد. نمونه‌های اولیهٔ TC از پیشرانهٔ ۲.۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ کرایسلر استفاده می‌کردند اما در سال ۱۹۹۰ یک موتور ۳ لیتری V6 که از میتسوبیشی گرفته شده بود ارائه شد. پرفورمنس ضعیف، طراحی ساده و قیمت گران ۳۵ هزار دلاری (معادل ۷۰ هزار دلار سال ۲۰۲۰) باعث شکست TC شد و تا پایان تولید در سال ۱۹۹۱ تنها حدود ۷,۳۰۰ دستگاه از آن ساخته شد.
آکورا ویگور سال ۱۹۹۱
آکورا سدان ویگور را برای قرار گرفتن بین مدل‌های اینتگرا و لجند در نظر گرفته بود. درحالی‌که رقبای این خودرو همگی دیفرانسیل عقب بودند، مهندسان ژاپنی تصمیم گرفتن پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری پنج سیلندر ۱۷۶ اسب بخاری را به‌صورت طولی نصب کرده و نیروی آن را به چرخ‌های جلو منتقل کنند. روی کاغذ، این ترکیب بهترین‌های دو جهان را ارائه می‌کرد اما در عمل نه خوبی‌های خودروهای دیفرانسیل عقب را داشت و نه مزیت‌های مدل‌های دیفرانسیل جلو را. آکورا در سال ۱۹۹۵ ویگور را با مدل TL جایگزین کرد.
مزدا ملنیا سال ۱۹۹۴
مزدا در سال ۱۹۹۱ به پیروی از هوندا، تویوتا و نیسان، برند لوکسی بنام آمانتی را معرفی کرد. این برند قرار بود تا سال ۱۹۹۴ سه خودروی لوکس بنام‌های ۳۰۰، ۵۰۰ و ۱۰۰۰ را به بازار عرضه کند اما زمانی که در سال ۱۹۹۲ اقتصاد ژاپن فروپاشید، این پروژهٔ بلندپروازانه شکست خورد. بااین‌حال، دو خودروی اول که فرایند توسعهٔ آن‌ها تکمیل شده بود با نام مزدا زدوس ۶ و زدوس ۹ راهی بازار شدند. زدوس ۹ که به‌عنوان جایگزین ۹۲۹ در صدر سبد محصولات مزدا قرار گرفت و تا سال ۲۰۰۲ تولید شد، در آمریکا با نام ملنیا به فروش رسید. بااین‌حال، نشان مزدا در بخش خودروهای لوکس اعتبار مرسدس یا لکسوس را نداشت و ملنیا نتوانست نظر خریداران را جلب کند.
تاترا T700 سال ۱۹۹۵
T700 آخرین خودروی سواری تاترا و اولین محصول این شرکت بود که پس از فروپاشی بلوک شرق ساخته شد. تاترا که دهه‌ها با ساخت سدان‌های لوکس موتور عقب برای مقامات دولتی چکسلواکی روزگار گذرانده بود، در T700 هم از همین فرمول استفاده کرد اما وقتی در بازار آزاد در برابر خودروهایی مثل آئودی و مرسدس قرار گرفت، شرایط کاملاً تغییر کرد. این خودرو مثل پیشینیان خود از یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 هوا خنک استفاده می‌کرد که در عقب نصب شده بود. بااین‌حال، ازآنجایی‌که خیلی‌ها هنوز نام تاترا را مرتبط با دولت کمونیستی قدیم می‌دانستند، استقبال از T700 بسیار پایین بود و تولید آن در سال ۱۹۹۹ پس از ساخت کمتر از ۱۰۰ دستگاه خاتمه یافت.
لکسوس HS سال ۲۰۰۸
زمانی که تویوتا متوجه شد خریداران پریوس میانگین درآمد بالایی دارند، به این نتیجه رسید که لکسوس می‌تواند به‌راحتی از این شرایط سود ببرد. ازاین‌رو، سدان HS در نمایشگاه دیترویت ۲۰۰۸ معرفی و صرفاً با پیشرانهٔ هیبریدی به بازار عرضه شد. بااین‌حال، خریداران آمریکایی علاقه‌ای به یک لکسوس هیبریدی کوچک نداشتند و پس از فروش تنها ۲۱ هزار دستگاه در آمریکا، تولید آن در سال ۲۰۱۲ خاتمه یافت. البته HS در ژاپن فروش بهتری را تجربه کرد.
هیوندای سنتنیال سال ۲۰۰۹
هیوندای اکوس که در برخی بازارها با نام سنتنیال عرضه می‌شد، در نسل اول بر اساس میتسوبیشی پرودیا ساخته شده بود. نسل دوم این خودرو اما توسط خود هیوندای و با توجه به بازار آمریکا توسعه پیدا کرد. هیوندای باافتخار این ماشین را جایگزین ارزان‌تری برای آئودی A8 و مرسدس بنز S کلاس معرفی کرد اما بعداً متوجه شد کسانی که یک A8 نو می‌خواهند اما توان خرید آن را ندارند سراغ خودروهای لوکس دست‌دوم آلمانی می‌روند نه یک سدان کره‌ای. بااین‌حال، هیوندای ناامید نشد و بعداً سدان G90 از برند جنسیس را به‌عنوان جانشین سنتنیال معرفی کرد.
لینکلن MKT سال ۲۰۰۹
سدان لینکان تاون کار به دلیل محبوبیت فوق‌العاده در بین شرکت‌های لیموزین و تاکسی‌رانی، یکی از پرفروش‌ترین خودروهای لوکس بازار بود اما وقتی زمان ساخت جایگزینی برای این خودرو فرارسید، لینکلن یک کراس‌اوور سه ردیفه را برای این کار انتخاب کرد که بر اساس فورد فلکس ساخته شده بود. MKT با پیشرانهٔ ۳.۷ لیتری V6 که به چرخ‌های جلو نیرو می‌داد بسیار کسل‌کننده بود هرچند که ارائهٔ موتور ۳.۵ لیتری V6 توئین توربو با ۳۵۵ اسب بخار قدرت شرایط را بهتر کرد. بااین‌حال، شرکت‌های ساخت لیموزین که به سدان شاسی نردبانی لینکلن عادت کرده بودند، علاقه‌ای به یک کراس‌اوور یکپارچه با ظاهر غیرمعمول نداشتند و خریداران عادی هم سراغ چنین خودروی نمی‌رفتند. به همین دلیل، بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۰ تنها ۵۰ هزار دستگاه از MKT فروخته شد.
کیا K900 سال ۲۰۱۲
لوکس‌ترین سدان تاریخ کیا مثل سنتنیال که پلت‌فرم مشترکی با آن داشت، تجهیزات زیادی را نسبت به قیمت خود ارائه می‌کرد اما نمی‌توانست خریداران را متقاعد به خرید خودروی لوکسی با نشان کیا کند. بااین‌حال، سازندهٔ کره‌ای یک بار دیگر شانس خود را امتحان کرد و نسل دوم K900 را در سال ۲۰۱۹ به بازار فرستاد. این بار موتورهای V6 و V8 تنفس طبیعی با یک موتور ۳.۳ لیتری V6 توئین توربو جایگزین شدند و نمای بیرونی کمی لوکس‌تر و سنتی‌تر از نسل قبلی شد اما خریداران هنوز هم به سدان بزرگ کیا اهمیت نمی‌دادند. به همین دلیل، K900 در سال ۲۰۲۰ بی‌سروصدا از بازار آمریکا حذف شد اما در بازار داخلی کره جنوبی هنوز عرضه می‌شود.
کادیلاک ELR سال ۲۰۱۳
ELR کوپهٔ شیکی بود که بر اساس شورلت ولت ساخته شد و قرار بود آغازگر حرکت کادیلاک به سمت الکتریکی‌سازی باشد. این خودرو از نسخهٔ تقویت‌شدهٔ قوای محرکهٔ پلاگین‌هیبریدی شورلت ولت با یک پیشرانهٔ ۱.۴ لیتری چهار سیلندر و یک موتور الکتریکی با مجموعاً ۲۱۷ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. بااین‌حال، قیمت ۷۵ هزار دلاری ELR بسیار گران و حدود دو برابر ولت بود. به همین دلیل، مجموعاً کمتر از ۳ هزار دستگاه از این کوپهٔ لوکس هیبریدی ساخته شد و پس از چهار سال کنار گذاشته شد.