ناموفق‌ترین خودروهای مونتاژی در ایران

به گزارش دنده 6 – همه میدانیم که بازار خودروی کشورمان خصوصاً در بازه‌های قیمتی پایین‌تر بشدت انحصاری است و خریداران مجبور به انتخاب از بین چند گزینهٔ محدود هستند. بااین‌حال، در همین بازار انحصاری هم همهٔ خودروها نمی‌توانند موفق شوند و خودروهای زیادی در کشورمان مونتاژ شدند که نتوانستند نظر خریداران را جلب کنند و به دلایل مختلفی شکست خوردند. ازاین‌رو، در ادامه قصد داریم با ناموفق‌ترین خودروهای مونتاژی در کشورمان آشنا شویم.

رنو ۲۱

رنو ۲۱ سدان میان سایزی بود که در سال ۱۹۸۶ به‌عنوان جایگزین مدل موفق رنو ۱۸ معرفی شد با تجربه یک فیس‌لیفت، تا سال ۱۹۹۴ روی خط تولید ماند. در سال ۱۳۷۰، سایپا برای رقابت با رقیب اصلی خود یعنی ایران‌خودرو که پژو ۴۰۵ را تازه روانه بازار کرده بود، تولید رنو ۲۱ را آغاز کرد. در آن سال‌ها، سایپا که تجربه موفق رنو ۵ را در کارنامه داشت، به دنبال موفقیت دیگری با رنو ۲۱ بود اما پیش‌بینی‌های این شرکت درست از آب درنیامد و سایپا پس از مدتی در تأمین قطعات لازم برای تولید رنو ۲۱ با مشکلاتی مواجه شد که درنهایت پایان تولید این خودرو را در سال ۱۳۷۴ به دنبال داشت. رنو ۲۱ در ایران با یک پیشرانه چهار سیلندر ۱.۷ لیتری عرضه شد که ۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این سدان فرانسوی علیرغم دوران حیات کوتاهش در ایران، در مقطعی در سازمان تاکسیرانی تهران هم استفاده می‌شد.

هافی لوبو

در سال ۲۰۰۲ شرکت چینی هافی هاچ‌بک کوچکی بنام لوبو را معرفی کرد. طراحی لوبو توسط پینین‌فارینا انجام شده بود و به همین دلیل ظاهر قابل‌قبولی داشت. در سال ۱۳۸۹ شرکت کرمان خودرو از طریق زیرمجموعه‌اش یعنی خودروسازان بم تولید لوبو را در کشورمان آغاز کرد. این خودرو اما درحالی‌که گران‌تر از پراید و پژو روآ بود، از پیشرانهٔ ضعیف ۱.۱ لیتری با تنها ۶۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد و امکانات اندکی داشت. به همین دلیل و البته دلایل دیگری مثل برند ناشناخته، فضای محدود کابین و کمبود نمایندگی‌ها و قطعات، هرگز استقبال خوبی از لوبو نشد و مدت کوتاهی بعد در اواخر سال ۱۳۹۰ بی‌سروصدا تولید آن خاتمه یافت.

چری ویانا

امروز چری یکی از موفق‌ترین خودروسازان چینی در بازار کشورمان است اما یکی از اولین خودروهای این شرکت در ایران، اصلاً موفق عمل نکرد. این خودرو چری A15 بود که در کشورمان ویانا نام گرفت و در کنار ام‌وی‌ام ۱۱۰، از اولین خودروهای چری بود که در ایران عرضه شد؛ اما برخلاف دیگر محصولات چری که از طریق شرکت مدیران خودرو در کشورمان عرضه شدند، ویانا توسط شرکتی بنام سناباد خودرو به ایران آمد. این شرکت که در سال ۱۳۸۱ در مشهد تأسیس شد، در سال ۱۳۸۸ با همکاری ایران‌خودرو تولید A15 را آغاز کرد. این خودرو با قیمتی در حدود ۱۲ میلیون تومان در کشورمان عرضه شد و قصد داشت به رقیبی برای پژو ۴۰۵ تبدیل شود اما به دلیل کیفیت ساخت پایین و همین‌طور عدم امکان تجهیز به ایربگ سرنشین جلو، پس از مدت کوتاهی در سال ۱۳۹۰ تولید آن خاتمه یافت.

نیسان سرانزا

در اوایل دههٔ ۸۰ شمسی، نیسان پیکاپ و رونیز که توسط پارس‌خودرو مونتاژ می‌شدند، با استقبال مناسب بازار مواجه شدند و بنابراین عرضهٔ خودرویی که ترکیبی از این دو باشد روی کاغذ ایدهٔ خوبی به نظر می‌رسید. این خودرو که با نام سرانزا در سال ۱۳۸۲ به بازار آمد، درواقع نسخهٔ شاسی‌بلند نیسان پیکاپ بود که توسط دانگ‌فنگ در چین توسعه پیدا کرده بود. سرانزا که به سه ردیف صندلی مجهز بود، از همان پیشرانهٔ ۲.۴ لیتری چهار سیلندر رونیز و نیسان پیکاپ استفاده می‌کرد که ۱۶۰ اسب بخار قدرت داشت. برخلاف انتظار پارس‌خودرو اما سرانزا به دلیل کیفیت ضعیف و طراحی نه‌چندان جالب مورد استقبال قرار نگرفت و بیشتر نمونه‌های آن در اختیار ارگان‌های دولتی قرار داده شد.

جک J3

در اوایل دههٔ ۹۰ شمسی، کرمان موتور که به دلیل وضع تحریم‌های سنگین مجبور به خداحافظی با سدان‌های محبوب خود یعنی هیوندای ورنا و آوانته شده بود، به فکر دست‌وپا کردن جایگزینی برای آن‌ها افتاد و بدین منظور سراغ شرکت چینی جک رفت. کرمانی‌ها در اولین گام، جک J3 را روی خط تولید بردند تا جانشینی برای ورنا باشد. این خودرو در دو نسخه سدان و هاچ‌بک به ایران آمد تا رقیبی برای پژو ۲۰۶ باشد اما حتی حریف ام‌وی‌ام ۳۱۵ هم نشد. J3 به‌نوعی قربانی مدل بزرگ‌تر و جذاب‌تر J5 شد که یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۹۲ روی خط تولید کرمان خودرو رفت و توجهات زیادی را جلب کرد. کیفیت نه‌چندان بالا، طراحی نه‌چندان جالب و پیشرانهٔ ضعیف با تنها ۹۳ اسب بخار قدرت هم از دیگر دلایل شکست جک J3 در بازار ایران بودند.

راین V5

شرکت خودروسازی راین پس از خاتمهٔ تولید سدان نه‌چندان موفق گریت وال ولیکس، در سال ۱۳۹۴ مونتاژ خودرویی را با نام V5 آغاز کرد که از همان ابتدا شکست‌خورده محسوب می‌شد زیرا این یکی از خودروهای قدیمی شرکت چینی فاو بود که پیشینهٔ آن به سال ۲۰۰۶ بازمی‌گشت و اخذ مجوزهای تولید آن در ایران آن‌قدر طول کشید که وقتی راهی بازار شد به خودرویی کاملاً سالخورده تبدیل شده بود. علاوه بر این، کیفیت پایین و آپشن‌های معمولی هم از دیگر دلایل شکست این سدان چینی در بازار کشورمان بودند. هرچند خودروسازان راین بعداً با عرضهٔ نسخهٔ اتوماتیک سعی کرد شرایط را بهتر کند اما این هم کارساز نبود و نهایتاً راین V5 در سال ۱۳۹۸ پس از تولید تعداد محدودی از روی خط تولید کنار رفت.

سانگ‌یانگ چیرمن

سانگ‌یانگ اولین بار در اوایل دههٔ ۸۰ شمسی با شاسی‌بلند موسو که توسط مرتب خودرو مونتاژ می‌شد به ایران آمد. مدت کوتاهی پس‌ازآنکه موسوم نام سانگ‌یانگ را در ایران مطرح کرد، مونتاژ سدان لوکس این شرکت کره‌ای یعنی چیرمن در سال ۱۳۸۴ در سایت بن رو ساوه آغاز شد. خودرویی که در ایران مونتاژ شد نسل اول چیرمن بود که بر اساس پلت‌فرم مرسدس بنز E کلاس نسل W124 ساخته شده بود و در ظاهر شباهت بسیار زیادی به خودروهای مرسدس داشت. زیر کاپوت این سدان لوکس کره‌ای هم پیشرانه‌های مرسدس قرار داشت ولی علیرغم این ارتباط نزدیک با شرکت آلمانی، چیرمن مورد استقبال قرار نگرفت و هرچند تا سال ۱۳۸۸ همچنان مونتاژ مشد اما تیراژ بسیار پایینی داشت. نسل دوم چیرمن نیز به‌صورت وارداتی توسط رامک خودرو در کشورمان عرضه شد اما آن‌هم توفیقی کسب نکرد.

گونو G5

مرتب خودرو پس‌ازاینکه به همکاری با سانگ‌یانگ پایان داد، به دنبال خودروی دیگر بود تا خط تولید خود را با آن پر کند و نهایتاً به شاسی‌بلندی چینی بنام گونو G5 رسید. گونو برندی متعلق به شرکت GAC بود که برخلاف دیگر خودروسازان چینی مثل چری و جک، در ایران اصلاً شناخته‌شده نبود. بااین‌حال، گونو G5 شاسی‌بلندی با شاسی مستقل و توانایی‌های آفرود بالا بود که می‌توانست جایگزین مناسبی برای موسو باشد اما این خودرو با تکنولوژی قدیمی و ظاهر سالخورده نتوانست نظر خریداران ایرانی را جلب کند. بعداً نیز مرتب خودرو نسخهٔ جدیدی از این شاسی‌بلند چینی را با نام GX5 به بازار فرستاد که علیرغم تجربهٔ بهبودهایی، بازهم از مشکلات فراوانی رنج می‌برد و شکست سختی را در بازار ایران متحمل شد.

فیات سی‌ینا

سی‌ینا می‌توانست انقلابی در بازار ایران ایجاد کند تا جایی که حتی به آن لقب تندر ۹۰ ایتالیایی داده بودند اما این خودرو در کشورمان هرگز نتوانست به موفقیتی که انتظار می‌رفت دست پیدا کند. نمونه‌ای که در ایران مونتاژ شد، فیس‌لیفت دوم از نسل اول سی‌ینا بود که در سال ۲۰۰۴ معرفی شده بود. سی‌ینا یک سدان اقتصادی بود که در کشورهای مختلفی مثل برزیل، ترکیه، هند، مراکش و… تولید می‌شد و در بسیاری از کشورهای جهان فروش خوبی داشت. این خودرو در کشورمان توسط شرکت تاپکو در کارخانهٔ ساوه در سال ۱۳۸۸ روی خط تولید رفت اما فقط یک سال دوام آورد و علیرغم کیفیت مناسب و استهلاک پایین، با استقبال بسیار سردی مواجه شد. یکی از دلایل این موضوع، پیشرانهٔ ضعیف ۱.۴ لیتری با تنها ۷۷ اسب بخار قدرت بود.

لندمارک

گروه بهمن که از سال ۱۳۸۹ مونتاژ پیکاپ کاپرا محصول شرکت چینی ZX Auto را آغاز کرده بود، با به بازار آمدن کراس‌اوورهای چینی ام‌وی‌ام X33 و لیفان X60 در اوایل دههٔ ۹۰ شمسی و موفقیت آن‌ها، تصمیم به مونتاژ همتای شاسی‌بلند کاپرا گرفت. این خودرو که لندمارک نام داشت، بر اساس شاسی کاپرا ساخته شده و بنابراین یک SUV با شاسی مستقل محسوب می‌شد. بااین‌حال، لندمارک از همان ابتدای آغاز تولید در ایران، چهره‌ای قدیمی و زمخت داشت که این موضوع در کنار امکانات محدود، سند شکست آن را امضا کرد. به همین دلیل، پس از مدت کوتاهی و ساخت تعداد اندکی، تولید لندمارک در سال ۱۳۹۵ خاتمه یافت.