گزارش مسابقه آفرود تهران

آفتاب، عشق و دیگر هیچ

عکس : نعیم رجب

مسابقات اتومبیل رانی در کشورمان روند نامنظم و پر حاشیه ای دارند اما در میان همین مسابقات، وضعیت آفرود به مراتب از سایر رشته ها بدتر است.

نبود مسیرهای استاندارد و ایمن، نامشخص بودن قوانین فنی و عدم انطباق بین شرایط مسابقات داخلی و رقابت های معتبر بین المللی باعث شده است که آفرود در ایران به ملغمه ای از شور و اشتیاق و هرج و مرج مبدل شود.

با این شرایط مجموعه ورزشگاه تختی در جمعه گذشته، میزبان دومین مرحله از سری مسابقات قهرمانی کشور بود. رقابتی که در شرق پایتخت اما با امکانات برگزاری دور افتاده ترین کویرها برگزار می شد.

ورود به محوطه ورزشگاه تختی با پرداخت مبالغ 2 و 5 هزار تومانی برای هزینه پارکینگ هر خودرو و بلیط برای هر نفر همراه بود.

در قبال این ارقام اما یک محوطه پارک روباز و جایگاه تماشاگران مخصوص آفتاب خوردن در زیر خورشید سوزان نصیب حاضرین می شد.

این وضعیت در حالی بود که حتی از ساده ترین نوع امکانات نظیر فروشگاه عرضه آب و غذا با قیمت مناسب یا سایه بان های قابل حمل و افتاب گیر هم خبری نبود و مشخص نبود که دریافت 5 هزار تومان از هر تماشاگر برای آفتاب خورد در بیابان با چه توجیهی انجام شده است.

کمبود آب آشامیدنی به شکلی بود که فروشنده زرنگ حاضر در محوطه هر بطری را به سه برابر قیمت فروش (1500 تومان برای یک بطری نیم لیتری) عرضه می کرد.

به هرحال مسابقه با حدود 45 دقیقه تاخیر در حوالی ساعت 10.45 دقیقه صبح با ورود اولین شرکت کنندگان از کلاس چهار سیلندر آغاز شد.

آنچه از شواهد پیست بر می آمد، طراحی مسیر ترکیبی سرعت و قدرتی بود که ضمن به چالش کشیدن رانندگان، امکان قدرت نمایی خودروها را در بخشی از مسیر نیز به وجود می آورد.

از این رو با توجه به مسیر مسابقات قبلی که با موانع عجیب و غریب و خطرناک همراه بودند، می توان طراحی مسیر مسابقه اخیر را تا حدی قابل قبول و جالب توصیف کرد، اما نکته عجیب استفاده از موانع خاص برای به چالش کشیدن خودروها بود که از لاستیک های لودر تا تپه های خاکی، گودال اب گرفته و حتی بلوک های سیمانی را شامل می شد.

طبیعتا فعالان اتومبیل رانی می دانند که تایرهای حرفه ای آفرود بر اساس جنس و شرایط مسیر عملکرد متفاوتی را از خود نشان می دهند و برای پیمودن مسیر ترکیبی از خاک نرم و گل و سیمان و….. به انواع متفاوتی از تنظیمات سیستم فنربندی و گونه های مختلفی تایر نیاز است، اما گویی برگزار کنندگان به این قبیل مسائل اهمیتی نمی دادند.

با این وجود شاهد حضور خودروهای مختلف چهار، شش، هشت سیلندر و کلاس آزاد در این مسابقه بودیم که البته طبق کلاس های متفاوتی با یکدیگر رقابت می کردند اما در عین حال از نظر مشخصات فنی و جزییات عملکردی شباهت چندانی بین خودروها دیده نمی شد.

در واقع خودروها بر اساس حجم موتور در کلاس های کمتر از 2500 سی سی، 2500 الی 3500 سی سی، 3500 الی 4500 و بیش از 4500 دسته بندی شده بودند و برای مثال در کلاس اول شاهد حضور خودروهای بسیار سبک وزن مسابقه ای تا مدل های استاندارد پاترول و رونیز بودیم که طبیعتا شانس چندانی برای موفقیت در مقابل خودروهای سبک وزن با شاسی لوله ای نداشتند.

ایجاد نظم برگزاری در چنین مسابقاتی ساده نیست و تیم برگزاری با توجه به سابقه پر رنگ خود در فدراسیون و هیات اتومبیلرانی تهران، عملکرد چندان درخشانی در برگزاری نداشتند.

قطع و وصل شدن مکرر صدای تنهای گزارشگر مسابقه، حضور خطرناک و غیر قابل کنترل عکاسان متعدد در مسیر پیست که با توجه به سخت گیری ها در زمان صدور کارت خبرنگاری بسیار عجیب به نظر می رسید و ادامه پیدا کردن رقابت تا حدود ساعت 6 بعد از ظهر از مشکلات پر رنگ این رقابت بود.

در واقع برگزاری مسابقه طی دو روز و در ساعات بعد از ظهر می توانست گزینه ای بهتر نسبت به این شرایط باشد که فرسایش شدید تمامی تماشاگران، خبرنگاران و تیم برگزاری و شرکت کنندگان را در پی داشت.

یکی دیگر از مشکلات این مسابقه مانند اکثر مسابقات اتومبیل رانی به عدم شفافیت در اعلام نتایج و پخش گزارش برای تماشاگرانی مربوط می شد که خسته و آفتاب خورده در انتظار دیدن یک پرش یا وقوع حادثه بودند.

به هرحال رفع چنین مشکلات ساده ای نیازمند تدبیر تیم برگزاری مسابقات و مسئولین کمیته آفرود است که متاسفانه چندان توجهی به این قبیل امور ندارند.

در طول این مسابقه بسیاری از نامداران آفرود که از اقصی نقاط کشور خود را به ورزشگاه تختی رسانده بودند با نقص فنی خودروهایشان مواجه شدند و شانس کسب مقام را از دست دادند.

در نهایت در سریعترین و مهیج ترین کلاس (آزاد) پوریا حسین، یکی از مشهورترین قهرمانان سال های اخیر آفرود عملکردی کم نظیر از خود نشان داد و با زمانی در حدود 3 دقیقه و 16 ثانیه، رکورد مسیر را شکست، اما پرش بسیار بلند این راننده که با فرود نامناسب در حاشیه مسیر همراه بود، از سوی هیات داوری با خطایی 35 ثانیه ای همراه شد و بدین ترتیب پوریا حسین شانس کسب قهرمانی را از دست داد.

جالبتر آنکه سایر خودروهای کلاس آزاد موفق به شکستن رکورد پیست (متعلق به یکی از خودروهای کلاس 4 سیلندر) نشدند، نکته ای که بیش از هرچیز به عدم تنظیم صحیح خودروهای قدرتمند در این مسابقات اشاره دارد.