گزارش گرندپری آستین تگزاس،نمایش اروپایی در سرزمین یانکی ها

پیشینه برگزاری مسابقات اتومبیل رانی جایزه بزرگ در آمریکا به سال 1908 میلادی باز می گردد، زمانی که لوئیس واگنر فرانسوی پشت فرمان فیات پیروز میدان شد و شماری از رانندگان نماینده از خودروسازان بزرگی آمریکایی را شکست داد، با این حال می توان گفت که مسابقات اتومبیل رانی گرند پری در آمریکا چندان پرطرفدار نیستند و حتی کمپانی های خودروسازی این کشور نیز تمایل چندانی برای وارد شدن به چنین چالشی ندارند.

در واقع بستر اصلی مسابقات اتومبیل رانی درون پیست های پر پیچ و خم به اروپا باز می گردد و از دیرباز این شرکت ها و رانندگان اروپایی بودند که برای قدرت نمایی در این عرصه علاقه نشان می داده اند، در طرف مقابل صنعت موتور اسپرت در آمریکای شمالی شامل رقابت در مسیرهای ساده تر در قالب مسابقات نسکار یا نبرد شتاب در مسیرهای مستقیم مسابقات درگ 400 متر و یک مایل می شود و حتی چنین نگرشی برفرهنگ و نگاه مهندسان فعال در صنعت خودروسازی آمریکا نیز تاثیر گذاشته است.

 

این تاثیر آنچنان است که برای ده ها سال متمادی، قالب خودروهای آمریکایی در پیست های مسابقه ضعیف ظاهر می شدند و حتی در نمونه های اسپرت و بسیار سریع، هندلینگ ضعیف و عملکرد نا امید کننده ای را در پیست های مسابقه یا جاده های پر پیچ و خم کوهستانی از خود به نمایش می گذاشتند، نقیصه ای که البته اخیرا اصلاح شده است و به همین دلیل در بازار خودروهای اسپرت عرصه رقابت مدل های آمریکایی  با کمپانی های اروپایی تنگ تر از همیشه به نظر می رسد.

با چنین تغییراتی عجیب نیست که گرندپری آمریکا نیز پس از وقفه ای 4 ساله و پس از رفع تدریجی بحران اقتصادی جهان از سال 2012 در آمریکا از سر گرفته شده است و حالا شاهد برگزاری این مسابقات در پیست کاملا مدرن و جدید آستین تگزاس هستیم.

 

هرچند هنوز هیچ یک از خودروسازان آمریکایی نظیر فورد، شورولت یا کرایسلر برنامه ای برای حضور در فرمولاوان اعلام نکرده اند و این مسابقات حتی علیرغم حضور تیم آمریکایی HAAS، یک نمایش تماما اروپایی از صنعت و تکنولوژی در دل آمریکا محسوب می شود.

پیست آستین با طول 5.5 کیلومتر در قالب چند مسیر مستقیم کاملا سرعتی و پیچ های تکنیکی سرعت متوسط ساخته شده و یکی از تکنیکی ترین پیست های جدید در تقویم مسابقات فرمول یک محسوب می شود.

جالب است بدانید که پیست آمریکا، نه تنها برای مسابقات فرمول یک، بلکه در رقابت های MOTO GP، موتورسیکلت رانی گرندپری آمریکا، مسابقات جهانی خودروهای جاده ای، رقابت های جام رولکس، مسابقات استقامت آمریکن لمانز،سری رقابت های V8 SUPERCARS استرالیا و بسیاری مسابقات منطقه ای و بین المللی دیگر مورد استفاده قرار می گیرد و کاربردی چند گانه دارد.

 

 

با این حال سریعترین زمان یک دور پیست تاکنون توسط خودروهای فرمولاوان به ثبت رسیده اند که شامل زمانی در حدود یک دقیقه و سی و نه ثانیه می شود، اما در مقام مقایسه جالب است بدانید که سوپر اسپرت قدرتمندی مانند مکلارن P1 برای طی یک دور همین پیست نیاز به زمانی در حدود دو دقیقه و هفده ثانیه دارد و در آستین بسیار از یک خودرو فرمول یک کُند تر ظاهی می شود، بر همین اساس سریعترین موتورسیکلت های حاضر در رقابت های MOTO GP نیز نمی توانند یک دور آستین را در زمانی کمتر از دو دقیقه و دو ثانیه طی کنند.

تعیین خط

در دورهای تمرینی و تعیین خط درست مانند مسابقات پیشین شاهد رقابت درون تیمی رانندگان مرسدس بنز و تعقیب و گریز مردان فراری و ردبول بودیم. در این حین بازهم ناکامی سراغی از رانندگان مکلارن هوندا گرفت که به مقام هایی بهتر از 19 و 12 دست نیافتند و دو راننده سرخ پوش فراری هم با واگذار کردن عرصه رقابت در برابر رانندگان ردبول، به مقام های پنجم و ششم غلبه کردند. مهندسان ردبول اما به تنظیمات بهتری در مقایسه با حریفان خود در تیم فراری دست یافته بودند و رانندگان این تیم موفق شدند با زمانی در حدود 0.3 و 0.5 ثانیه سریعتر از کیمی رایکونن (فراری) به رده های سوم و چهارم دست یابند، حدود 0.2 ثانیه جلوتر از آبی پوشان ردبول، دو راننده مرسدس بنز قرار گرفتند اما اینبار این نیکو روسبرگ بود که تسلیم سرعت و مهارت مثال زدنی لوئیس همیلتون شد و با اختلافی 0.2 ثانیه ای، رده نخست را از دست داد، همیلتون نیز با ثبت زمان 1.39.999، سریعترین دور تمام آخر هفته و سریعترین زمان از سال 2013 تاکنون را به نام خود ثبت کرد.

 

مسابقه

در بعد از ظهر یکشنبه به وقت محلی و در شرایط آفتابی، 22 خودرو فرمول یک آماده استارت رقابت گرندپری آمریکا 2016 بودند، در حالی که رانندگان مرسدس بنز سابقه درخشانی در حفظ رده های برتر خود در استارت مسابقه ندارند، تمام نگاه ها به آن ها دوخته شده بود تا بلکه شاهد حفظ رده های یک و دو پیکان های نقره ای در این مسابقه باشیم، اما اینبار نیز طلسم ناکامی نیکو روسبرگ و لوئیس همیلتون شکسته نشد و در همان پیچ نخست، دنیل ریکاردو (ردبول) توانست از سد نیکو روسبرگ بگذرد و خود را به رده دوم برساند. لوئیس همیلتون که با توجه به استارت فوق العاده ضعیفش در مسابقه ژاپن مورد انتقاد های فراوان واقع شده بود، جواب تمرین های خود در مراحل تمرینی را گرفت و با قدرت نمایی شروع به باز کردن فاصله از رقبا کرد. در همین حین برخوردی نسبتا جزئی بین نیکو هالکنبرگ (فورس ایندیا) و ویتاری بوتاس (ویلیامز) اتفاق افتاد که به خروج هالکنبرگ از مسابقه منجر شد اما داوران جریمه ای را برای هیچ یک از این دو راننده در نظر نگرفتند. کیمی رایکونن نیز در استارت مسابقه توانست با سبقت گرفتن از مکس ورشتپن سریع و کم تجربه (ردبول) خود را به رده چهارم برساند. ولی این شرایط دیری نپایید چرا که در چهاردمین دور مسابقه ورشتپین توانست با یک سبقت گیری تماشایی از داخل پیچ، رده خود را از رایکونن باز پس گیرد، در همین حین حداکثر سرعت خودروهای در مسیر مستقیم پیست به حدود 335 کیلومتر در ساعت می رسید و تیم ها در اولین دور پیت استاپ توانستند چند تعویض چرخ فوق العاده سریع با زمانی در حدود 2.1 ثانیه (مرسدس بنز) الی 4.3 ثانیه (M.R.T) را انجام دهند.

 

 

در شرایطی که جایگاه سومی نیکو روسبرگ توسط مکس ورشتپن (ردبول) تهدید می شد، مکس جوان ناگهان تصمیم گرفت که برای تعویض چرخ ها به پیت استاپ مراجعه کند، این تصمیم لحظه ای فرصت آماده شدن را از مکانیک های تیم گرفت و با وقوع چنین بی نظمی عجیبی در گاراژ ردبول، پیت استاپ ورشتپن در حدود 9.9 ثانیه به طول انجامید و همین اشتباه عجیب در نهایت باعث خارج شدن او از کورس نفرات برتر شد. پس از این ماجرا، مکس در رده ششم به مسابقه بازگشت اما روند بدشانسی های او تمامی نداشت چرا که چند دور بعد خودرو با نقص فنی در سیستم خنک کاری مواجه شد و از این رو او به ناچار از مسابقه کنار رفت.

 

با وقوع این شرایط، وضعیت خودرو ایمنی مجازی در پیست اعلام شد و از این رو شانس ریکاردو برای باز پس گیری رده دوم از نیکو روسبرگ از بین رفت، چند دور بعد رایکونن نیز به دلیل اشتباه مکانیک های فراری در تعویض چرخ، از روند مسابقه کنار رفت. در تمامی این شرایط، همیلتون با اختلاف پیشتاز مسابقه است و فاصله مطمئنی را با رده دوم (نیکو روسبرگ) حفظ می کند. در چند دور نهایی مسابقه نیز شاهد رقابت تماشایی فرناندو آلونسو (مکلارن – هوندا) و فیلیپه ماسا (ویلیامز) هستیم که در نهایت به سبقت گرفتن آلونسو از ماسا منجر می شود.

 

در نهایت و پس از طی 56 دور رقابت تماشایی این رانندگان مرسدس بنز هستند که با اختلافی فاحش سریعتر از ریکاردو (ردبول)، فتل (فراری) و فرناندو آلونسو (مکلارن-هوندا) از خط پایان می گذرند و پیروزی دیگری را برای تیم مرسدس بنز به ارمغان می آورند. در پی این مسابقه فاصله بین همیلتون و روسبرگ در جدول قهرمانی به 26 امیتاز کاهش می یابد، چنین فاصله اندکی بدین معناست که تنها وقوع یک نقص فنی در یکی از سه مسابقه آتی برای خودرو روسبرگ، می تواند به از دست رفتن پیشتازی او در جدول و ناپدید شدن رویای قهرمانی فصل منجر شود. حال باید منتظر ماند و دید که در سه مسابقه آتی نبرد بین دو راننده آلمانی و انگلیسی مرسدس بنز به چه شکل پیش می رود و آیا روسبرگ می تواند به اولین مقام قهرمانی خود در فرمولاوان دست یابد یا خیر.