یادی از شورلت نوا ینکو

به گزارش دنده 6 – پس‌ازاینکه نسل اول کورویر موتور عقب نتوانست جلوی سلطهٔ فورد فالکون بر بخش کامپکت زا بگیرد، مهندسان شورلت دوباره پشت میزهای خود بازگشتند و مدل جدیدی را ارائه کردند. این باعث خلق مدل کامپکت جدیدی بنام شوی II شد که در سال ۱۹۶۲ در کنار کورویر به‌عنوان جایگزینی ارزان‌تر و معمول‌تر با ترکیب موتور جلو محرک عقب به بازار آمد و از همان ابتدا موفق عمل کرد. به همین دلیل، شورلت با بازطراحی‌های کامل، در سال ۱۹۶۶ نسل دوم و در سال ۱۹۶۸ نسل سوم شوی II را به بازار فرستاد. یک سال بعد هم این خودرو به نوا تغییر نام داد که قبلاً نام تیپ پرچم‌دار آن بود.

از سال ۱۹۶۳، شورلت برای این خودروی کامپکت خود نسخهٔ اسپرت SS را ارائه کرد اما برخلاف مدل‌های بزرگ‌تر شورلت، این نسخه در شوی II فقط تغییرات ظاهری را اضافه می‌کرد. سپس در سال ۱۹۶۸ و نسل سوم، تیپ SS به یک پکیج پرفورمنس کامل تبدیل شد و حالا علاوه بر تغییرات ظاهری، سیستم تعلیق را هم ارتقاء می‌داد و به‌صورت استاندارد با پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری ۲۹۵ اسب بخاری ارائه می‌شد درحالی‌که موتور ۶.۵ لیتری (۳۹۶ اینچ مکعب) هم در دو سطح قدرت ۳۵۰ و ۳۷۵ اسب بخار برای آن قابل سفارش بود. بااین‌حال، در سال ۱۹۶۹ نسخهٔ ۳۷۵ اسب بخاری دیگر قوی‌ترین نوایی نبود که می‌شد خرید زیرا ینکو تصمیم گرفت جادوی COPO را به خودروی کامپکت شورلت تزریق کند.

تولد نوا ینکو ۴۲۷

ینکو که یکی از نمایندگی‌های شورلت در پنسیلوانیا بود، در اواخر دههٔ ۶۰ نقش شلبی را برای شورلت بازی می‌کرد. هرچند این نمایندگی در سال ۱۹۴۹ تأسیس شده بود اما به لطف «دان ینکو» که در سال ۱۹۵۷ مدیریت آن را در دست گرفت و شروع به تقویت انواع محصولات شورلت کرد، به شهرت رسید. وی در سال ۱۹۶۶ علاوه بر ادارهٔ این نمایندگی، با خودروهای شورلت به مسابقات هم وارد شد. سپس در سال ۱۹۶۷ زمانی که کامارو به بازار آمد، دان با عرضهٔ کامارو ینکو با موتور ۷ لیتری، بزرگ‌ترین موفقیت خود را رقم زد. تا سال ۱۹۶۹، ینکو با استفاده از سیستم سفارش تولید دفتر مرکزی شورلت یا همان کوپو که پیشرانه‌های ویژه را در اختیار نمایندگی‌ها قرار می‌داد، زهرآگین‌ترین نسخه‌های کامارو و شول را تولید کرد اما دان به این بسنده نکرد و نوا را هم به لیست خودروهای SYC (Yenko Super Cars) خود افزود.

پرفورمنس نابودگر در پکیج کامپکت

برخلاف کاماروها و شول‌های SYC که از طریق سیستم کوپو سفارش داده شده و از ابتدا با موتور ۷ لیتری (۴۲۷ اینچ مکعب) ساخته می‌شدند، نوا ینکو ابتدا درواقع همان نمونهٔ کارخانه‌ای SS 396 با ۳۷۵ اسب بخار قدرت بود که در نمایندگی ینکو به SYC تبدیل می‌شد. پس از خروج خودرو از کارخانه، پیشرانهٔ آن با ۷ لیتری L72 با نسبت تراکم ۱۱ تعویض می‌شد که با سرسیلندرهای چدنی SS 396، منیفولد هوای آلومینیومی، یک کاربراتور چهار دهنهٔ هالی و دلکوی AC تک نقطه‌ای مجهز بود. موتورهای L72 تیون ینکو ۴۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند که ۲۵ اسب بخار از نسخهٔ استاندارد موتور ۴۲۷ بیشتر بود. البته این رقم کمتر اعلام شده بود تا نرخ بیمه پایین بماند و درواقع خروجی این موتور نزدیک به ۵۰۰ اسب بخار بود.

نوا با این نیروی عظیم و گیربکس چهار سرعتهٔ دستی ظرف ۵.۵ تا ۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. هرچند از لحاظ فنی این خودرویی خیابانی محسوب می‌شد اما اساساً برای پیست درگ طراحی شده بود و با اینکه از سیستم تعلیق تقویت‌شده، چرخ‌های پهن‌تر و ترمزهای دیسکی قدرتمند جلو بهره می‌برد اما رانندگی با آن به تجربه و مهارت زیادی نیاز داشت. به همین دلیل، خیلی‌ها از این نوای وحشی به دلیل خطرناک و حتی مرگبار بودن انتقاد کردند ولی نهایتاً ۳۷ دستگاه از این هیولای کوچک ساخته شد.

نوا ینکو دیوس ۳۵۰

نوا ۴۲۷ هرچند پرفورمنسی حماسی را ارائه می‌کرد اما یک مشکل داشت. بسیاری از شرکت‌های بیمه زیر بار بیمه کردن آن نمی‌رفتند. در سال ۱۹۷۰ نیز افزایش نرخ بیمه ینکو را مجبور به تغییر در برنامه‌های خود کرد. خوشبختانه بجای پایان دادن به تولید نوا مثل بلایی که سر کاماروها و شول‌های ینکو آمد، این نمایندگی نسخهٔ دیگری از نوا را با نام دیوس ارائه کرد که هرچند به‌اندازهٔ نسخهٔ قبلی وحشی نبود اما هنوز هم از تمام تجهیزات پرفورمنس بالا بهره می‌برد. ینکو برای این مدل از سیستم کوپو بجای موتور ۴۲۷ عظیم قبلی، پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری بلوک کوچک جدید LT1 را سفارش داد که فقط در کوروت و کامارو Z28 سال ۱۹۷۰ ارائه می‌شد.

این موتور با پیستون‌های فورج‌کاری شده، میل بادامک‌های پرفورمنس و کاربراتور چهار دهنهٔ هالی، در کامارو ۳۶۰ اسب بخار و در کوروت ۳۷۰ اسب بخار قدرت تولید و قوی‌ترین موتور بلوک کوچک جنرال موتورز در آن زمان محسوب می‌شد. هرچند نوا SS استاندارد با موتور ۶.۵ لیتری کمی قدرت بیشتری داشت (۳۷۵ اسب بخار) اما نوا دیوس ینکو به دلیل استفاده از موتور بلوک کوچک از مزیت وزن سبک‌تر بهره می‌برد. این منجر به بهبود هندلینگ می‌شد و باعث شد دیوس در پیچ‌های تند رفتار بسیار بهتری داشته باشد. دان ینکو ابتدا ۱۲۵ دستگاه از این خودرو را از طریق کوپو سفارش داد اما این نواهای بلوک کوچک به‌سرعت فروخته شدند و درنتیجه ینکو ۲۵ دستگاه دیگر هم سفارش داد.

قیمت امروز نوا ینکو

امروز اکثراً ینکو را با کاماروهای قدرتمند می‌شناسند و خیلی‌ها اصلاً نمی‌دانند نوا ینکو هم وجود دارد اما معدود نمونه‌های باقیماندهٔ این ماشین به گران‌ترین ماسل کارهای کلاسیک در بین کلکسیونرها تبدیل شده‌اند. نوا ۴۲۷ مدل ۱۹۶۹ ارزش بسیار بیشتری دارد زیرا امروز تنها ۱۰ نمونه از آن باقیمانده است و در سال ۲۰۱۵ یک نمونه از آن با قیمت ۴۱۸ هزار دلار در حراجی فروخته شد. نوا دیوس ۱۹۷۰ اما بسیار ارزان‌تر بوده و سال گذشته یک نمونه از آن با قیمت ۱۱۲,۷۵۰ دلار به فروش رسید.