کادیلاک اسکالید ای اس وی، قصر متحرک
کادیلاک هیچ‌گاه از ساختن خودروهای بزرگ و سنگین هراسی نداشته است. اوایل دهه ۱۹۳۰ میلادی کادیلاک‌هایی بوده که بیش از ۳ تُن وزن داشته‌اند و در همین حال، اتومبیل به حساب می‌آمدند. در حال حاضر، مدل‌های بزرگ کادیلاک شامل اسکالید و اسکالید ESV با فاصله محوری بلندتر هستند.
این مدل‌ها هم‌اکنون در نسل چهارم از طول حیاتشان از سال ۱۹۹۹ به سر می‌برند و پلتفرم آن‌ها با نسخه بازنگری شده شورولت تاهو، شورولت سابربن، جی‌ام‌سی یوکون و جی‌ام‌سی یوکون XL مشترک است. اسکالید استاندارد جدید دارای ۱/۴ اینچ طول بیشتر بوده، ۱/۵ اینچ عریض‌تر و وزن آن نیز ۴۵/۳ کیلوگرم نسبت به مدل سال گذشته بیشتر است.
توجیه جنرال‌موتورز برای این افزایش ابعاد و وزن (۲۶۶۲ کیلوگرم در مجموع برای ۴WD تست شده)، بازنگری در مهندسی موتور ۶/۲ لیتری pushrod V8 با بلوک کوچک است. با بهینه‌سازی‌هایی مانند انژکتور سوخت مستقیم، قدرت خروجی موتور از ۴۰۳ به ۴۲۰ اسب‌بخار رسیده است و گشتاور نیز از ۵۶۵ به ۶۲۳/۶ نیوتن‌متر افزایش یافته است.
همچنین عملکرد موتور در تست‌های سازمان حفاظت محیط زیست امریکا بهبود یافته است. اسکالید جدید در شهر مصرف سوختی برابر ۱۶/۸ لیتر و در جاده برابر ۱۱/۲ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر دارد. این مصرف سوخت، تنها باید با شاسی‌بلندهای بزرگ در این کلاس مقایسه شود.
گیربکس ۶ دنده اتوماتیک به شکلی بهینه از خروجی موتور ۶/۲ لیتری استفاده می‌کند. البته شاید اگر از گیربکس ۸ دنده اتوماتیک جنرال‌موتورز استفاده می‌شد، نتیجه بهتری را شاهد بودیم. ولی کمتر کسی می‌تواند از گیربکس ۶ دنده کنونی ناراضی باشد. به علاوه، باید گفت که استفاده از دکمه انتخاب دستی دنده‌ها چندان راحت نیست.
تکنولوژی به کار رفته در موتور شرایط پایداری را ایجاد کرده است؛ ولی چنین چیزی در مورد سیستم ترمز صادق نیست. وقتی خودرویی با این وزن سرعت بگیرد، نیروی اینرسی حرکتی زیادی تولید می‌شود. در نتیجه، سیستم ترمز اسکالید در عین حال که بهینه‌سازی شده، باز هم خودرو را از سرعت ۱۱۲/۶۵ کیلومتر در مسافتی نزدیک به ۶۰ متر متوقف می‌کند؛ برای خودرویی که می‌خواهد خانواده و وسایل را جابجا کند، چنین عملکردی در ترمزگیری چندان مطلوب نیست.